Ανεξέλεγκτη λειτουργία & «τοπική διάσταση»

Θεωρητικά μεταξύ θεωρίας και πράξης υπάρχει μεγάλη απόσταση, πάντα όμως πηγή της πράξης είναι η θεωρία, επίσης, βασικό κριτήριο αξιολόγησης της θεωρίας είναι η πράξη, γνωστά αυτά.

Στη σημερινή κοινωνία και απ ότι φαίνεται με «γυμνό μάτι» ελάχιστα χρησιμοποιούμε στην καθημερινή ζωή θεωρίες. Αυτό, έχει άμεσα αποτελέσματα και δυσκολεύει την καθημερινότητα μας σε όλα τα επίπεδα. Αν τώρα προσπαθήσουμε να μελετήσουμε πιο προσεκτικά το φαινόμενο θα ανακαλύψουμε κ άλλες πτυχές, άκρως ενδιαφέρουσες.
Κατά πολλούς αυτός είναι και ο βασικός λόγος που δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε το ουσιώδες από το επουσιώδης, το αναγκαίο από το συμπωματικό κτλ.

Η γενικότερη όμως πολυπλοκότητα των ζητημάτων που αντιμετωπίζουμε καθημερινά επιβάλει να αναζητούμε τις λύσεις κοιτάζοντας και «πίσω από τον τοίχο» έχοντας πάντα υπόψη τόσο τις ανάγκες όσο και τους στόχους και τις κοινωνικές ανάγκες κτλ.
Έτσι θα μπορέσουμε να φέρουμε τον εαυτό μας και την κοινωνία ως σύνολο σε ένα καλύτερο βιωτικό επίπεδο.

Με βάση τα παραπάνω αποδεικνύεται ότι πάντα υπάρχει αλληλεξάρτηση μεταξύ κατάστασης και προσωπικότητας.
Η αντιληπτική ικανότητα του ανθρώπου να εξηγεί έγκαιρα και αξιόπιστα τα φαινόμενα που συμβαίνουν γύρο του έχει ιδιαίτερη σημασία, επειδή, έτσι το άτομο αποφεύγει να κάνει πράξεις ασύμφωνες με τους γενικότερους σκοπούς του ή ακόμη και τους σκοπούς της κοινωνίας, βλάπτοντας έτσι την ατομική και κοινωνική ζωή.

Προκαλώντας όμως ζημιά στον εαυτό μας ή στους άλλους ενδέχεται να βρούμε μπροστά μας άρνηση και αντίθεση. Το φαινόμενο που απορρέει από τέτοιες καταστάσεις θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε και επιθετικότητα.
Η επιθετικότητα όμως μπορεί να χαλιναγωγηθεί μέσω διαλόγου ή άλλων εναλλακτικών προτάσεων ή τέλος και με αντίπαλη επιθετικότητα.
Καθημερινά αν κοιτάξουμε γύρω μας θα δούμε, ειδικά στις μέρες μας, ότι, το φαινόμενο βρίσκεται σε έξαρση. Στην πολιτική ζωή έχει γίνει καθημερινή ρουτίνα.

Όταν όμως εμφανίζονται τέτοια φαινόμενα σε μεγάλη έκταση είναι απαραίτητο να υπάρχει πιο ενδελεχής επεξεργασία, αν δε γίνει αυτό θα οδηγηθούμε σε λάθος συμπεράσματα με ότι αυτό συνεπάγεται, τόσο για τον εαυτό μας, όσο και για τους γύρω μας. Τέτοιες περιπτώσεις οδηγούν και σε εξαναγκαστικές επιβολές, πάντα υπάρχουν και οικονομικές συνέπειες.

Πολιτικά όσες φορές έχουν συμβεί τέτοια φαινόμενα οδήγησαν την ανθρωπότητα ή τα κράτη που ενεπλάκησαν σε ακραίες καταστάσεις και αδιέξοδα.
H δημοκρατία σε αυτές τις περιπτώσεις δεν μπόρεσε να κρατήσει τις υποσχέσεις της. Αυτό συμβαίνει κυρίως επειδή δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι τα δικαιώματα του ατόμου δεν είναι συλλογική ιδιοκτησία, από την αντίθετη πλευρά όμως τα δικαιώματα της δημοκρατίας είναι συλλογική ιδιοκτησία.

Τι θα μπορούσε όμως να προσφέρει στους πολίτες μια δημοκρατία με έλλειψη εμπιστοσύνης, καχυποψία και δυσπιστία;

Μπορούμε να το εξηγήσουμε; Πώς να το εξηγήσουμε;

Αλλά και το κυριότερο, πώς να το αντιμετωπίσουμε;

Τι θα πρέπει να λάβει υπόψη της η καθε κρίση της δημοκρατίας;

Σε βραχυπρόθεσμη βάση, κατά πάσα πιθανότητα, το στάδιο στο οποίο βρισκόμαστε, η κρίση μπορεί μόνο να επιδεινωθεί, αν συνεχίσουν οι μεμονωμένοι να κυριαρχούν δια της επιβολής με κάθε κόστος στους πολλούς.
Σε μια τέτοια περίπτωση η κοινωνική συζήτηση δεν θα έχει πλέον κανένα νόημα, βασικά, επειδή θα είναι εκτός πολιτικού πλαισίου και στο μέλλον, η κοινωνική ανάκληση θα είναι εξαιρετικά δύσκολη.