Το μνημόνιο είναι παγίδα καταστροφής

Πολλές φορές, σε όλους μας, έχει τύχει να αναρωτηθούμε αν πράγματι πράττουμε το σωστό ή το πλαίσιο όπου κινούμαστε και μέσω αυτού αλληλεπιδρούμε θεωρείται ως σωστό στο πεδίο των κοινωνικών σχέσεων.

Στην πραγματικότητα, η όλη ιστορία στον σύγχρονο κόσμο είναι μια αλληλεπίδραση ποσοτικών και ποιοτικών εννοιών στο χώρο και στο χρόνο.

Ανατρέχοντας στο πρόσφατο παρελθόν, δλδη στα χρόνια της μεταπολίτευσης παρατηρούμε ότι οι ποσοτικές έννοιες έγιναν φυσική,  μοναδική τάση,    πράγμα που σημαίνει ότι χάριν της «ομαλής» οικονομικής λειτουργίας μπήκαν αυστηρά κανονιστικά όρια σε αυτό που ονομάζουμε ανθρώπινη ελευθερία, ακόμη και το ένστικτο της επιβίωσης χειραγωγήθηκε από τη στιγμή που ο λαός χρησιμοποιήθηκε, άλλοτε με τις δέουσες ενέργειες και άλλοτε με ανταμοιβές,ως βασικό μέσον πολιτικοοικονομικής επικράτησης και μόνο.

Από το 2009 και μετά  

η ελληνική κρίση χρέους και η συνεπακόλουθη «διάσωση» η οποία παρουσιάστηκε ως φυσιολογικό γεγονός για να εκβιάσει την κοινωνική συναίνεση παρήγαγε κοινωνικό προβληματισμό που διατηρείται αμείωτος καθώς η διευρυνόμενη ανισότητα ως προϊόν της εσωτερικής υποτίμησης μέσω της βαθύτερης ύφεσης υποβιβάζει την ανθρώπινη υπόσταση γενικά.

Την ίδια στιγμή, η συνεχιζόμενη υποβάθμιση παρουσιάζεται ως ένα απλό σφάλμα στις εκτιμήσεις το οποίο για να διορθωθεί χρειάζεται περισσότερη ανθρώπινη εξαθλίωση. Με απλά λόγια μας λένε ότι η αυτοπραγμάτωσή μας θα προέλθει μέσα από την αμετάκλητη περιθωριοποίηση μιας ολόκληρης χώρας, αστεία πράγματα σε έναν κόσμο που μεταβάλλεται για να εξυπηρετήσει οικονομικές αναγκαιότητες.

Κάπως έτσι το ερώτημα που παρουσιάζεται είναι αν όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας είναι πράγματα που γίνονται για το καλό μας χωρίς εμείς να μπορούμε να τα συλλάβουμε ή είναι μια πλάνη που την γνωρίζουμε χωρίς να την αντιμετωπίζουμε επειδή βασικά ένστικτά μας για την αυτοσυντήρηση, τον προσανατολισμό και την ποιότητα ζωής έχουν υποκατασταθεί με υποκατάστατα.

Εφόσον όμως η λύση του ελληνικού προβλήματος δεν είναι προφανής από το συγκεκριμένο πλαίσιο οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι η όλη ιστορία της παρούσας κρίσης δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία καλοστημένη παγίδα που επινοήθηκε για να σβηστούν παλιά αμαρτωλά ίχνη, να εξυπηρετήσει, μόνο περιστασιακά και σε βάρος ολόκληρης της κοινωνίας, την οικονομική ελίτ σε τοπικό και διεθνές επίπεδο και, τους βολεμένους του συστήματος πασοκ που εκ των πραγμάτων μένουν ανέγγιχτοι χωρίς να καταβάλλουν το μερίδιό τους στο δικής τους επιλογής νέο-αποικιακό περιβάλλον .