Η ρύθμιση του ιδιωτικού χρέους, έως διαγραφή του θα είναι αφετηρία ανάπτυξης

Έως το 2015 και με βάση το νέο μνημόνιο η Ελλάδα πρέπει να εξοικονομήσει περίπου €14 δισ προκειμένου να πληροί τις προϋποθέσεις που έχουν θέσει ΔΝΤ και ΕΕ για τα δάνεια που μας δίνουν. Με βάση την τρέχουσα κατάσταση της ελληνικής οικονομίας ο στόχος αυτός φαντάζει ανέφικτος και είναι επειδή για να περάσεις από μια κατάσταση σε κάποια άλλη χρειάζεται προκαθορισμένος τρόπος μετάβασης, εγχείρημα δύσκολο να επιτευχθεί μόνο με περικοπές ή με πώληση δημόσιας περιουσίας.

Ένα πρόβλημα, ίσως απο τα πιο σημαντικά που θα κλιθεί να αντιμετωπίσει η χώρα τους επόμενους μήνες είναι τα χρέη επιχειρήσεων και νοικοκυριών προς τις τράπεζες που φθάνουν, ίσως ξεπερνούν το 125% του ΑΕΠ .

Τα νοικοκυριά που μένουν εξαιτίας της κρίσης χωρίς εισόδημα, η μεγάλη πτώση του τζίρου και το κλείσιμο χιλιάδων επιχειρήσεων  όπως και η αναμενόμενη μείωση  μισθών και απολύσεων θα οδηγήσει χιλιάδες δανειολήπτες σε μόνιμη αδυναμία πληρωμής, δεδομένου ότι τα παρελθόντα δάνεια είχαν συναφθεί σε διαφορετικές οικονομικές συνθήκες.

Πως λοιπόν

μέσα σε ένα τόσο  πολύπλοκης αλληλεπίδρασης οικονομικό κλίμα η Ελλάδα θα μπορέσει πετύχει τους στόχους που θέτει το μνημόνιο και ταυτόχρονα να δημιουργήσει προϋποθέσεις ανάπτυξης ή να την τροφοδοτήσει το τραπεζικό σύστημα όταν η μη εξυπηρέτηση των δανείων και η συνεπακόλουθη έλλειψη ρευστότητας θα απειλεί ανά πάσα στιγμή με συστημική κατάρρευση το εγχώριο τραπεζικό σύστημα;

Βέβαια, υπάρχει η διαδικασία δικαστικού συμβιβασμού. Σύμφωνα όμως με πολλούς δανειολήπτες είναι ιδιαίτερα ψυχοφθόρα και μη αποτελεσματική.

Κατά συνέπεια και επειδή το τραπεζικό σύστημα ωφελήθηκε ποικιλοτρόπως οικονομικά από την είσοδο στο Ευρώ και έχει στηριχθεί τα τελευταία 5 χρόνια σχεδόν σκανδαλωδώς σε μέγιστο δυνατό βαθμό από το ελληνικό κράτος είναι απαραίτητο να δοθεί πολιτική λύση για τα ιδιωτικά χρέη προς τις τράπεζες, διαφορετικά η Ελλάδα θα συνεχίσει να βυθίζεται στη δίνη της ύφεσης και η ανεργία θα φτάσει σε εξωπραγματικά νούμερα.

Παρακάτω προτείνω μερικές πιθανές απαντήσεις στο πρόβλημα:

1. Το ποσό μηνιαίας δόσης κάθε δανείου να προσαρμοστεί αυτόματα στα τρέχοντα εισοδήματα του δανειολήπτη με ταυτόχρονη επιμήκυνση και χωρίς πρόσθετη επιβάρυνση του χρόνου αποπληρωμής.

2. Απαλλαγή κάθε φυσικού προσώπου για χρέη που δεν προέρχονται από την άσκηση επαγγελματικής δραστηριότητας μέχρι του ποσού των 20.000 χιλ ευρώ σε περίπτωση που βρίσκεται βάση των φορολογικών του στοιχείων πάνω από 4 χρόνια σε μη δόλια μόνιμη αδυναμία πληρωμής.

3. Πάγωμα των χρεών που προέρχονται από την άσκηση επαγγελματικής δραστηριότητας για τουλάχιστον 3 χρόνια με διαγραφή χρέους έως 50% για μικρομεσαίες επιχειρήσεις που έκλεισαν ή παρουσιάζουν μείωση κερδών εξαιτίας της κρίσης. Η απαλλαγή να φτάνει στο 90% σε περίπτωση μόνιμης αδυναμίας για εργασία ή επαγγελματική δραστηριότητα.

4. Μέχρι να φτάσει το δημόσιο χρέος στο 60% του ΑΕΠ να μην ρευστοποιούνται περιουσιακά στοιχεία δανειολήπτη

5. Να εξασφαλιστεί η ροή μετρητών των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων με χαμηλό επιτόκιο και μέχρι το ποσό που θα “χαθεί” από την ΕΚΤ.

6. Τα στοιχεία όσων ρυθμίσουν με βάση την πολιτική ρύθμιση τα χρέη τους να μην διατηρούνται στον ΤΕΙΡΕΣΙΑ.