Τούτο το αλωνάκι σπάνια το συναντά κανείς

Είναι γνωστό σε όλους ότι η Ελλάδα από το 2010 και μετά δεν μπορεί να δανειστεί από τις χρηματοοικονομικές αγορές για να χρηματοδοτήσει το συνεχώς αυξανόμενο δημόσιο χρέος. Γιατί φτάσαμε στην οικονομική περιθωριοποίηση είναι ένα ιδιαίτερα αμφιλεγόμενο ζήτημα που αναπτύχθηκε στο λαβύρινθο των οικονομικών σχέσεων, κυρίως.

Ωστόσο, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι επιπτώσεις των αρνητικών εξελίξεων που έλαβαν χώρα αμέσως μετά τις εκλογές του 2009 άνοιξαν έναν κύκλο λιτότητας που μας παγίδευσε σε έναν φαύλο κύκλο χαμένων στόχων με αποτέλεσμα η ρυθμιστική παρέμβαση να παράγει ρεύμα δυσαρέσκειας. Κάπως έτσι η χώρα  οδεύει ανεξέλεγκτα προς τον πέμπτο χρόνο ύφεσης καθώς η υπεραξία της όποιας εγχώριας παραγωγικότητας έχει απομείνει “χάνεται” για την εξυπηρέτηση των τοκοχρεολυσίων.

Στην πραγματικότητα, αν και το ξεχνάμε πολύ συχνά,αυτό που έχει αποτύχει είναι η ευρωζώνη ως πολιτικό και θεσμικό οικοδόμημα με την έννοια ότι δεν διαθέτει νόηµα για κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Παράλληλα, οι Ευρωπαίοι πολιτικοί δείχνουν με την πολιτική τους στάση να αγνοούν τους κινδύνους που παράγει η προσπάθεια να σώσουν τον κανόνα του συμφώνου σταθερότητας με καταστροφή του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου ως τρόπου ζωής και σκέψης.

Στην παρούσα φάση

και εν μέσω πολιτικής και κοινωνικής αταξίας το Ελληνικό κράτος στην προσπάθειά του να  κερδίσει χρόνο και περιθώρια ψήφισε το μνημόνιο 2 το οποίο κατά γενική ομολογία ακολουθεί την αδιέξοδη και ηττοπαθή πολιτική του   οικονομικού μοντέλου- προγράμματος προσαρμογής που αποδείχθηκε ανεπαρκές και ευθύνεται για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα.

Οι αλυσιδωτές επιπτώσεις που έφερε η ψήφισή του αν μη τι άλλο φανερώνουν ότι υπάρχει μεγάλη διάσταση απόψεων ως προς τον προσανατολισμό της οικονομικής πολιτικής. Η πολυπλοκότητα του κοινοβουλίου είναι απλώς ένας µικρόκοσµος των ισοδύναµων κοινωνικών ανησυχιών.

Επίσης, είναι προφανές ότι τόσο η κοινωνία όσο και το πολιτικό σύστημα δεν μπορούν να αντέξουν το βάρος των μέτρων. Η κοινωνία επειδή δεν έχει τι άλλο να δώσει, «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος» και το πολιτικό σύστημα αδυνατεί να σηκώσει το βάρος επειδή γνωρίζουν ότι τα μέτρα δεν διαθέτουν πλέον καμία απολύτως ηθική νομιμοποίηση, με βασικότερο στοιχείο το γεγονός ότι δεν έχουν µαζική βάση υποστήριξης .

Το «µεγαλύτερο κακό» όμως είναι ότι ο ελληνικός λαός βλέπει ότι υπάρχουν δύο πατριωτικά στρατόπεδα, το μνημονιακό και το αντί-μνημονιακό, τα οποία είναι συνδεδεµένα µε τον πολιτικό στόχο της σωτηρίας της χώρας που εκ των πραγμάτων δομεί τη σύγχρονη ταυτότητα της χώρας.

Φυσικά, αυτό δεν είναι το µοναδικό πρόβληµα, όταν όμως η κοινοβουλευτική πλειοψηφία υποστηρίζει ότι κατέχει το μονοπώλιο της ερμηνείας την ώρα μάλιστα που καταστρέφει κάθε ίχνος ελληνικής αυτονοµίας αφού στο πλαίσιο της επιτήρησης ρωτά τον... τόμσεν για κάθε επόμενο βήμα αναπόφευκτα ο πολιτικός λόγος δεν μπορεί να δικαιολογήσει τις εξελίξεις.

Τι θα συμβεί στο μέλλον; αν μάλιστα  οι εσωτερικές  εξελίξεις δεν  επιφέρουν   θετικά και μετρήσιμα  αποτελέσματα για την κοινωνία. Δύσκολο ερώτημα, η ιστορία πάντως έχει δείξει ότι η απάντηση σε αυτό το αίνιγµα δεν δίνεται μέσω της κάλπης. Τα όσα συνέβησαν χθες βράδυ στην Αθήνα περιγράφουν σε συντομογραφία το περιεχόμενο του μέλλοντος που περιμένει την Ελλάδα.  Σε μια τέτοια περίπτωση, δλδη με περαιτέρω μετατόπιση του χάσματος δεν θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε μόνο το ενδεχόμενο της χρεωκοπίας. Τόσο η Ελλάδα συνολικά, όσο και ο μικρόκοσμος του πολιτικού συστήματος δίνουν την εικόνα περικυκλωµένου κάστρου που απελπισμένα ψάχνει για λύσεις.

Ως Έλληνες λοιπόν, όλοι μαζί, οφείλουμε να δούμε τα πράγματα από μια διαφορετική οπτική. Η έξοδος του Μεσολογγίου είναι παράδειγμα αγώνα και δίνει χρήσιμα συμπεράσματα για το παρόν.

«Τα μάτια μου δεν είδαν τόπον ενδοξότερον από τούτο το αλωνάκι» είχε πει ο Διονύσιος Σολωμός.