Μετά την οικονομική αιχμαλωσία ακολουθεί το φαγοπότι

Είναι γνωστό ότι η έξοδος ενός σώματος από τον περιβάλλοντα χώρο του δεν εξαρτάται μόνο από το σώμα αλλά και από το μέγεθος του περιβάλλοντος που βρίσκεται σε συνδυασμό με την αρχική ταχύτητα που θα αναπτύξει.

Στην πολιτική και στην καθημερινή μας ζωή, η πρακτική εξόδου από την εκάστοτε κρίση δεν διαφέρει από αυτό που υποστηρίζει η παραπάνω προσέγγιση. Σε μεγάλο βαθμό εξαρτάται από την πορεία, τον προορισμό, τα «κυκλώματα παρενοχλήσεων» αλλά και από τις δυνατότητες που έχει το υποκείμενο να υπερνικήσει την ισχύ των προβλημάτων.

Όσον αφορά την λειτουργία της πολιτικής στον καιρό της κρίσης είναι πασιφανές ότι
έχει ταυτιστεί με τα όσα επιβάλει η πολιτική του συμφώνου για το Ευρώ, ενός δημοσιονομικού κανόνα  αυστηρής πειθαρχίας, που δομεί την μορφολογία της ημερησίας διάταξης στη βάση συγκεκριμένων προτεραιοτήτων, μάλιστα σε ένα μεγάλο σύνολο δεδομένων δεν εκφράζει τις θέσεις-ζητούμενα του κοινωνικού συνόλου.

Στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν μηχανισμό ελέγχου βασικών δικαιωμάτων. Η ελληνική εκδοχή του συμφώνου για το ευρώ (μνημόνιο) δίνει τη δυνατότητα στο διαχειριστή να ελέγξει την πρόσβαση σε αυτό που ονομάζουμε πολιτικοκοινωνικές δομές προσφέροντας ένα λεπτότερα καταμερισμένο έλεγχο που  επιβάλλει τους δικούς του όρους. 

Σε αυτό το πλαίσιο, ακόμη και όσοι διαφωνούν, βλέπουν την ίδια εικόνα, μια εικόνα που φθάνει στον λαό, έτσι σχεδιασμένη που, είτε συγκαλύπτει «καλόπιστα», είτε δεν παρουσιάζει την πραγματικότητα «κακόπιστα».

Κατ’ αυτό τον τρόπο η επανάληψη των γνωστών θέσεων σε συνδυασμό με την συνεχή αλλαγή περιεχομένου δημιουργεί σύγχυση και λανθάνουσα λειτουργία τόσο στην κοινή γνώμη, όσο και στο πολιτικό σύστημα. Η εκδοχή της μεγάλης των οικονομικών συντεχνιών συμμαχίας γίνεται σταδιακά εκδοχή του πολιτικού συστήματος και τμήματος της κοινής γνώμης, μέσω των μμε, που παθητικά την αποδέχεται, έτσι η πίεση που ασκεί (η εκδοχή) στους πολιτικούς και στην κοινή γνώμη σε αρκετές περιπτώσεις είναι τέτοια που μπορεί να ανατρέψει και πολιτικές ή προσωπικές   κατευθύνσεις.
Βέβαια, τον τελευταίο καιρό η κατάσταση έχει αλλάξει σημαντικά στην βάση της κοινωνίας γεγονός που ως ένα βαθμό αποτυπώνεται και στις δημοσκοπήσεις.

Αν παρατηρήσουμε προσεχτικά την τρέχουσα ροή των πραγμάτων θα δούμε ότι ένα μεγάλο ποσοστό της κοινής γνώμης, πάνω από 70%, έχει αποστασιοποιηθεί, τόσο από τους πολιτικούς,( η κοινωνία αντί να κυνηγάει τα όνειρά της, κυνηγά τους πολιτικούς!) όσο και από τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης, τα οποία πλέον δεν αποτελούν κύρια πηγή πληροφόρησης. Το ιντερνέτ όλο και περισσότερο συμβάλλει σημαντικά στην ενημέρωση. Η νέα προσέγγιση της ενημέρωσης αυθόρμητα δημιούργησε νέα ζητήματα, διαφορετικά δεδομένα και νέες τάσεις που συνεχώς εξελίσσονται και αλληλεπιδρούν, με βασικό χαρακτηριστικό τη δημιουργία συνθηκών έλλειψης ανοχής η οποία σε συνδυασμό με την συντριβή κάθε έννοιας δικαίου και τη συνακόλουθη κοινωνική απόγνωση “προσπέρασε” την επιχειρηματολογία και τη ρητορική των πολιτικών που εδώ και δυο χρόνια μας σώζουν και σωσμό δεν βλέπουμε. Δυστυχώς, η πολιτική λειτουργία συνδέθηκε με ένα συγκεκριμένο πολιτικό πλαίσιο, “κόλλησε”, (ίσως από το φόβο της κατάρρευσης ή από λάθη του παρελθόντος), στις εικονικές βεβαιότητές του, αιχμαλωτίζοντας ολόκληρη την κοινωνία.

Το πιο ανησυχητικό, όμως, είναι ότι στο βάθος φαίνεται να έρχεται... καταιγίδα και η “καταιγίδα” δεν σηκώνει ρητορική εκτίμηση.