Η Ηλεία χρειάζεται ειδική αντιμετώπιση

Είναι κοινά αποδεκτό ότι ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού της Ηλείας ζει στα όρια της στοιχειώδους συντήρησης, δεν είναι τυχαίο άλλωστε το γεγονός ότι ο νομός Ηλείας βρίσκεται μεταξύ των τελευταίων περιοχών στην Ελλάδα από πλευράς ανάπτυξης, με ότι κοινωνικές επιπτώσεις αυτό συνεπάγεται.

Τα αίτια είναι πολλά.  Μεταξύ αυτών είναι οι καταστροφικές πυρκαγιές του 2007 που έλαβαν διαστάσεις χωρίς προηγούμενο και άφησαν μεγάλες ανοιχτές πληγές, ο σεισμός της 8ης Ιουνίου 2008 που ακολούθησε,ενώ το πλήγμα που υπέστη η περιοχή του Πύργου και της αρχαίας Ολυμπίας από τις πρόσφατες καταστροφικές πλημμύρες εν μέσω μιας δύσκολης οικονομικά περιόδου αναμένεται να βαθύνει περαιτέρω την ύφεση (στην περιοχή), καθώς θα προκαλέσει ανείπωτα δεινά σε μεγάλο τμήμα του πληθυσμού με τις συνέπειες της καταστροφής να μην έχουν μόνο τοπική διάσταση δεδομένου ότι επηρεάζουν αρνητικά βασικά οικονομικά μεγέθη της ελληνικής οικονομίας σε εθνικό επίπεδο.

Αν τώρα επιχειρήσουμε
να κάνουμε αντικειμενική αξιολόγηση όλων όσων συμβαίνουν γύρω μας, πολύ δε περισσότερο των πολιτικών με βάση τις πράξεις και τα αποτελέσματα τους καταλήγουμε να πούμε ότι ελάχιστοι ήταν αυτοί που διά της προσφοράς τους έπραξαν το καθήκον τους στο ακέραιο αν και την ευθύνη για τις οικονομικοπολιτικές αποφάσεις τις είχαν οι πολιτικές δυνάμεις που είχαν στα χέρια τους την πλειοψηφία τις τελευταίες δεκαετίες, δλδη το σύστημα πασοκ.

Ποτέ δεν διεκδίκησαν με συγκεκριμένες επιλογές και στρατηγικές προτεραιότητες με αφετηρία τα βασικά μας χαρακτηριστικά. Παράλληλα, τα περισσότερα κοινοτικά κονδύλια μοιράστηκαν ως “πλουσιοπάροχες επιδοτήσεις” στις ορδές των ημέτερων.
 Βέβαια, στην διαδρομή υπήρχαν και διαφορετικές τοποθετήσεις,    τέθηκαν όμως στο περιθώριο μέσω της πολιτικής προπαγάνδας, με απολυταρχικές συμπεριφορές, κ,α.

Στην Ηλεία του σήμερα, τα θέματα που μονοπωλούν την πολιτική ατζέντα και την καθημερινότητα του Ηλείου πολίτη δεν διαφέρουν σε μεγάλο βαθμό από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η υπόλοιπη Ελλάδα δεδομένου ότι βρισκόμαστε   υπό τον έλεγχο των δανειστών και,  θα ήταν άδικο να τα βάλουμε στην ζυγαριά.

Λαμβάνοντας όμως υπόψη τις καταστροφές των τελευταίων χρόνων και τα τρέχοντα προβλήματα απαιτείται ένα άμεσο και απτό δείγμα αλληλεγγύης μέσω ειδικής ευρωπαϊκής οικονομικής συνδρομής.

Μια λύση λοιπόν θα ήταν να  διεκδικήσει  η Ελλάδα κάποια επιπλέον κονδύλια, τόσο μέσω των υπαρχόντων χρηματοδοτικών μέσων σε συνδυασμό με μειωμένη υποχρέωση συγχρηματοδότησης, όσο και μέσω των διαρθρωτικών ταμείων, κυρίως μέσω των χρηματοδοτικών μέσων 
 ( 82 δισ) που έχουν διατεθεί για την καταπολέμηση της ανεργίας.

Για όλα αυτά όμως χρειάζεται νέα πολιτική ηγεσία, τόσο σε κεντρικό επίπεδο, όσο και σε τοπικό, γιατί αν είχαν κατά νου να  πράξουν κάτι δεν θα προσπαθούσαν  να κρατούν αποπροσανατολισμένη την προσοχή του κοινού μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα για να παρουσιάζουν πιο εύκολα ως «οδυνηρή αλλά αναγκαία» την περαιτέρω βίαιη φτωχοποίηση που περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων,    μαζική ανεργία και κοινωνική αβεβαιότητα.