Πρόβατο στα πράσινα λιβάδια ή κυνηγός του λύκου, εσύ αποφασίζεις…

Μετά τη συνάντηση Μέρκελ-Παπανδρέου στο Βερολίνο ειδησεογραφικά φάνηκε ότι η Γερμανία δεν θεωρεί πλέον ευρωπαϊκό το πρόβλημα του ελληνικού χρέους και ότι λύση δοθεί θα έρθει μέσα από το συνολικό πακέτο, στο οποίο θα καταλήξει η ΕΕ, όταν θα καταλήξει!

Αν όμως έφερε κάτι στην επικαιρότητα η συνάντηση Μέρκελ- Παπανδρέου αυτό είναι οι μεγάλες ανισότητες και οι συγκρουόμενες ανάγκες που υπάρχουν στο εσωτερικό της ΕΕ μεταξύ των μεγάλων κρατών με παραδοσιακά ισχυρή οικονομία και των μικρότερων, όπως η Ελλάδα, με προβλήματα αναπτυξιακής υστέρησης και χρέους.

Βέβαια, το πρόβλημα δεν είναι σημερινό, το καινούριο στοιχείο εδώ και ένα χρόνο είναι η κρίση χρέους της ευρωζώνης που όπως όλα δείχνουν διευρύνει την ασυμμετρία και συγκαλύπτει τα βασικά αίτια της κρίσης.

Το ερώτημα λοιπόν που ανακύπτει είναι γιατί μετά από 30 έτη συνεχούς παρουσίας στους θεσμούς της εε φτάσαμε να μην έχουμε στα χέρια μας τίποτε χειροπιαστό και τα 2/3 του πληθυσμού της χώρας να βυθίζονται στην φτώχεια και την εξαθλίωση, με άλλα λόγια έχουμε φτάσει σε σημείο κανένας τομέας της οικονομίας να μην μπορεί να απορροφήσει το ανθρώπινο δυναμικό και να έχουμε μετατραπεί σε χώρα εξαρτημένη πλήρως από τις εισαγωγές και τα δανεικά.

Σε αυτό το post θα προσπαθήσω να δείξω ότι τα προβλήματα που βιώνουμε δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αποτυχία ενός μεγάλου τμήματος του πολιτικού προσωπικού να διαχειριστεί επ’ ωφέλεια της κοινωνίας τη συμμετοχή μας στην κοινότητα και από την άλλη πλευρά, η λειτουργική αδυναμία του γραφειοκρατικού κατεστημένου της ευρωπαϊκής ένωσης να δημιουργήσει, (μόνο με κανόνες), ανάπτυξη και οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας σε χώρες- μέλη της εε με ύστερη ανάπτυξη, όπως η χώρα μας.

Όπως όλοι γνωρίζουμε η Ελλάδα προσχώρησε στην εοκ το 1981, σε αυτή την πορεία πάντα ακολουθούσε τις διάφορες κατευθύνσεις που κατά καιρούς πρότειναν οι Βρυξέλλες, είτε αυτό λέγονταν αποβιομηχάνιση, είτε μείωση του αγροτικού πληθυσμού, είτε ιδιωτικοποίηση του κράτους, είτε λιτότητα για την είσοδο στο ενιαίο νόμισμα , είτε προσπάθεια για να φτάσουμε τους όρους του σύμφωνου σταθερότητας, κ.α.

Παράλληλα, μέσω των προγραμμάτων ΜΟΠ και ΚΠΣ λάβαμε τεράστια ποσά ως πρόσθετη οικονομική ενίσχυση για την αναδιάρθρωση της ελληνικής οικονομίας. Η απουσία όμως χρηστής διαχείρισης βοήθησε οικονομικά μόνο τους κάθε λογής «νταβατζήδες» που για να πετυχαίνουν τους στόχους τους έχουν κόψει και ράψει στα μέτρα τους ακόμη και το θεσμό της δημοκρατίας. Σε αυτό το σημείο ένα αναμφισβήτητο δεδομένο, άξιο προσοχής, είναι ότι από την εποχή ακόμη της προσχώρησης στην εοκ και, με μεγαλύτερη ένταση την περίοδο από το '95 και έπειτα η διακυβέρνηση του ΠαΣοΚ συνέδεσε την οικονομική πολιτική της με εξελίξεις που σηματοδότησαν την έναρξη περιόδων λιτότητας και την εξόντωση κλάδων οι οποίοι βοηθούσαν την παραγωγική δραστηριότητα και κατ’ επέκταση την ύπαρξη συναφών μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Σήμερα, όπως προκύπτει εξάλλου από την πραγματικότητα που βιώνουμε όλοι, η νέα αλλαγή παράγει αποτελέσματα που φτωχοποιούν το σύνολο της κοινωνίας και περιθωριοποιούν τη χώρα.

Την ίδια στιγμή η απάντηση της εε τόσο για τα προβλήματα του παρελθόντος, όσο και για τα σημερινά είναι δεσμευτικοί κανόνες που ευνοούν τη λιτότητα και αναπτύσσουν νέες μορφές ανισοτήτων .
Με αυτά και με άλλα φτάσαμε να έχουμε υπαχθεί, ως χώρα, στις ρυθμίσεις του ΔΝΤ και να διαβάζουμε στο γερμανικό περιοδικό Spiegel ότι 600 δις ευρώ καταθέσεις Ελλήνων πολιτών βρίσκονται σε τράπεζες του εξωτερικού
Από την άλλη πλευρά, εγώ κ' εσύ είμαστε εκ των πραγμάτων υποχρεωμένοι να δουλεύουμε σα σκλάβοι το υπόλοιπο της ζωής μας για να αποπληρώσουμε τα ελλείμματα που δημιούργησε η κρίση και ένα χρέος που εγώ κ’ εσύ δεν έχουμε καμιά ευθύνη για την ύπαρξή του.

Μήπως τελικά εγώ κ’ εσύ χρειάζεται να βάλουμε στην άκρη τις πολλές και χωρίς απόδοση υποσχέσεις τύπου «λεφτά υπάρχουνε» και να αρχίσουμε να δημιουργούμε το δικό μας πλαίσιο;