Σύμφωνο ανταγωνιστικότητας, με τους ανταγωνιστές στο ‘γύψο’

Aν προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε το δημόσιο διάλογο που αναπτύσσεται στην ευρωπαϊκή ένωση σχετικά με τις ανισορροπίες της οικονομίας και τα δημοσιονομικά προβλήματα θα αντιληφθούμε ότι η βασική κατεύθυνση λέει ότι εντός της νομισματικής ένωσης δεν έχει σημασία κατά τη διαδικασία λήψης των αποφάσεων να ληφθούν υπόψη οι ανάγκες της κοινωνίας. Η Γερμανία και η Γαλλία υπό την πίεση των αγορών, χρησιμοποιούν την οικονομική κρίση, κυρίως για να εισαγάγουν βαθιές αλλαγές στο ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο και τη λειτουργία της ζώνης του ευρώ, ανεξάρτητα από τις ιδιαιτερότητες και τα διαφορετικά προβλήματα της κάθε χώρας.
Σύμφωνα με δηλώσεις της Γερμανίδας καγκελάριου Α. Μέρκελ στο Νταβός «το ευρώ είναι ένα πολιτικό σχέδιο και η κρίση υπάρχει εξαιτίας του γεγονότος ότι η Ευρώπη είναι αναξιόπιστη επειδή μέχρι στιγμής δεν έχει λάβει όλα τα μέτρα που ζητούν οι αγορές», για τις αγορές η εε δεν θεωρείται επαρκώς ενωμένη.
Σε αυτή την κατεύθυνση κινείται και η Γαλλογερμανική πρόταση, που στην τελευταία σύνοδο παρουσιάστηκε ως τετελεσμένο γεγονός, για το σύμφωνο ανταγωνιστικότητας, με βασικότερο σημείο του τη συμπερίληψη στο σύνταγμα των χωρών μελλών δέσμευσης για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς.
Σήμερα το ανώτατο αποδεκτό όριο δημόσιου ελλείμματος είναι στο 3% του ΑΕΠ, αν υιοθετηθεί το μέτρο το έλλειμμα δεν θα μπορεί να υπερβαίνει το 0,35% του ΑΕΠ.
Με άλλα λόγια μιλούν για δομική αναθεώρηση στο κανονιστικό πλαίσιο χωρίς να ρωτηθούν οι λαοί της Ευρώπης.
Πως τώρα ένα κράτος, όπως η Ελλάδα, με τα προβλήματα και την οικονομική πολιτική που ακολουθεί θα μπορέσει να γίνει βιώσιμο για να εξασφαλιστεί έτσι σύγκλιση των οικονομιών των κρατών μελών είναι ένα ζήτημα που πρέπει να μας το εξηγήσουν οι εμπνευστές του προαναφερόμενου σχεδίου, όταν:
- η υφιστάμενη διάρθρωση της παραγωγής δεν μπορεί να καλύψει τις εγχώριες ανάγκες,
δεν μπόρεσε στις καλές εποχές να βοηθήσει να φτάσουμε πραγματικά το όριο ελλείμματος του 3% που έθετε το σύμφωνο σταθερότητας θα μπορέσουμε στο μέλλον να φτάσουμε το 0,35% με μια ελληνική οικονομία να βρίσκεται [ με μεγάλη ανεργία και τον πληθυσμό να γερνάει], λίγο πριν την κατάρρευση και τις τιμές στη διατροφή και την ενέργεια να έχουν πάρει την ανηφόρα;
- τα έσοδα του κράτους μειώνονται [Για παράδειγμα, τον πρώτο μήνα του χρόνου η επιβράδυνση των εσόδων άγγιξε το 1,8% έναντι αύξησης 5% που προβλέπει ο κρατικός προϋπολογισμός]
- η Ελλάδα παρά τα σκληρά μέτρα θα συνεχίσει να επιβαρύνει το έλλειμμά της εξαιτίας των πληρωμών υπέρογκων τόκων.
- η προσέγγιση made in ΔΝΤ και το άνοιγμα της Ελλάδος στην παγκόσμια οικονομία συνεχίζει να μην συνοδεύεται από τη δημιουργία μιας ανταγωνιστικής παραγωγικής βάσης. Το επιχειρούμενο άνοιγμα των επαγγελμάτων ελλείψει κεφαλαιακής επαρκείας στο εσωτερικό θα φέρει νέους θεσμικούς και άλλους του εξωτερικού που θα πάρουν εύκολα ένα μεγάλο κομμάτι της αγοράς, έτσι η Ελλάδα θα συνεχίσει να είναι μια κοινωνία καταναλωτών χωρίς παραγωγική βάση.
- δεν έχει θεσμοθετηθεί, ως δικαίωμα, το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα σύμφωνα με το πραγματικό κόστος ζωής σε όλα τα Κράτη Μέλη της ευρωπαϊκής ένωσης.
- το σύμφωνο ανταγωνιστικότητας δεν παρέχει οικονομικά εργαλεία που θα διευκολύνουν την παραγωγικότητα σε όλους τους τομείς. Με άλλα λόγια, οι αποφάσεις της ε.ε. δεν περιλαμβάνουν προληπτικό και αποτρεπτικό σκέλος για την αναπτυξιακή υστέρηση.
-τα κρατικά πακέτα στήριξης, που προηγήθηκαν, προς τον χρηματοπιστωτικό τομέα, για να σωθούν, κυρίως οι γαλλογερμανικές τράπεζες που είχαν τα μεγαλύτερα προβλήματα συνδυαστήκαν με τις χρόνιες ανισορροπίες στο έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών και αύξησαν σημαντικά τα ελλείμματα στις προβληματικές χώρες με αποτέλεσμα σήμερα τα κράτη- μέλη, κυρίως του νότου, να μην ξεκινούν από την ίδια αφετηρία, κ.α.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ο στηριζόμενος στην ποιοτική - τεχνολογική υπεροχή και τις εξαγωγές Γαλλογερμανικός άξονας θα συνεχίσει να αναπτύσσεται την ώρα που η χώρα μας θα πληρώνει τέλη απλά για να υπάρχει στην ευρωζώνη, χωρίς περιθώρια εναλλακτικών πολιτικών, χωρίς δημόσιες επενδύσεις, σε ένα περιβάλλον ύφεσης και μηδενικών ευκαιριών για το σύνολο των πολιτών.
Είναι προφανές ότι με την συγκεκριμένη πρόταση θέλουν να αυστηροποιήσουν μονομερώς τα δεδομένα του συμφώνου σταθερότητας και να αφαιρέσουν το δικαίωμα της διαφωνίας, στους διαφωνούντες, με «αντάλλαγμα» τη διεύρυνση των διαθέσιμων πόρων του EFSF για να μπορέσουμε να εξαγοράσουμε δικά μας χρεόγραφα παλαιοτέρων εκδόσεων.

Για να μπορέσουν όμως να επιτευχθούν οι στόχοι που θέτει το αναθεωρημένο πλέον σύμφωνο σταθερότητας θα χρειαστούν νέα σκληρά μέτρα λιτότητας με πιο πιθανή συνέπεια αυτής της εξέλιξης την οριστική απώλεια αυτονομίας του κράτους.
Συμπερασματικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι, αν και το ευρώ ‘είναι ένα πολιτικό σχέδιο’ δεν το διαχειρίζεται κανείς προς το παρόν πολιτικά ή το χρησιμοποιούν προς ίδιο όφελος οι αγορές.