Υπογεννητικότητα: «ο σιωπηλός κίνδυνος»

Σύμφωνα με εκτιμήσεις του ΟΗΕ ο παγκόσμιος πληθυσμός θα αυξηθεί κατά 50% στο πρώτο μισό του αιώνα, το σύνολο της αύξησης παγκοσμίως έως το 2050 θα σημειωθεί στις αναπτυσσόμενες χώρες, η μεγαλύτερη αύξηση αναμένεται στην Ινδία, την Κίνα, το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές, κτλ.

Με βάση τα στοιχεία του ΟΗΕ στην πραγματικότητα, ο πληθυσμός θα μειωνόταν εάν δεν υπήρχε η αυξημένη ροή μετανάστευσης από τις φτωχές χώρες προς τις πιο πλούσιες καθώς εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι εξαιτίας των δύσκολων συνθηκών, ελλείψει υποδομών, νερού, τροφής, στέγης πρόσβασης στην ιατρική περίθαλψη κτλ ταξιδεύουν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά προκειμένου να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα.
Από την άλλη πλευρά στον υπόλοιπο κόσμο η υπογεννητικότητα εξελίσσεται σ΄ ένα σοβαρό πρόβλημα με μεγαλύτερες διαστάσεις στις μικρότερες χώρες (όπως στη χώρα μας) καθώς είναι ορατό ότι έχει άρχισε να επηρεάζει επικίνδυνα την πληθυσμιακή ισορροπία, η τροπή που τροχοδρομεί η υπογεννητικότητα στο χαρακτήρα της χώρας είναι πολυδιάστατη, δεν θα αποτελεί υπερβολή εάν πούμε ότι σύμφωνα με τους ρυθμούς εξέλιξης( και εάν συνεχιστούν οι ίδιοι ρυθμοί ) του φαινόμενου στο άμεσο μέλλον ο γηγενής πληθυσμός θα αποτελεί μειονότητα (δημογραφική εκτροπή).
Ταυτόχρονα, οι μέχρι σήμερα πολιτικές προσπαθούν να λύσουν ή να ερμηνεύσουν το πρόβλημα χρησιμοποιώντας μόνο τη «γλώσσα των αριθμών». Η οικονομική πολιτική που έχει ακολουθηθεί τα τελευταία 20 χρόνια και αρκετά μέτρα όπως πχ το μέτρο της αφορολόγητης αγοράς αυτοκινήτου για τους πολύτεκνους κτλ, δεν βοηθούν τους νέους ανθρώπους που εργάζονται σε καθεστώς ημιαπασχόλησης κτλ να δημιουργήσουν οικογένεια. Στο ίδιο πλαίσιο και με βάση το χρόνο που καταλαμβάνει το ζήτημα στα δελτία ειδήσεων αφήνεται η εντύπωση ότι δεν υπάρχει πρόβλημα,(αντιμετωπίζεται κατά τρόπο επιφανειακό και αποσπασματικό) ενώ, όπως αποδεικνύουν τα πράγματα, υπάρχει.