«Πολιτικές αλλοτροπίες»

Είναι γεγονός ότι το σύνολο των πολιτών « ενόψει ευρωεκλογών» και εν μέσω οικονομικής κρίσης έχει πάψει να αντιμετωπίζει το οποιοδήποτε πρόβλημα με σοβαρότητα, συνέπεια κτλ, έτσι σε ερωτήματα τα οποία αφορούν την εσωτερική πολιτική κατάσταση, δεδομένης της μεγάλης απόκλισης των ερευνητικών αποτελεσμάτων με την τρέχουσα κοινωνική πραγματικότητα δύσκολα στην παρούσα φάση θα μπορούσαν να δοθούν πειστικές απαντήσεις και τούτο επειδή, η οικονομική κρίση σε συνδυασμό με τα χρόνια και άλυτα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας δημιουργεί ένα περίεργο πολιτικοκοινωνικό τοπίο.

Επιπλέον, όλο και περισσότεροι πολίτες καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι τα συμφέροντα τους δεν υποστηρίζονται επαρκώς, συνήθως η πολιτική ατζέντα καθορίζεται από το επίκαιρο και το αναγκαίο για… τα μάτια και τα συμφέροντα. Καθόλου όμως παράξενο όταν οι πιο ριζοσπαστικές εξελίξεις αρχίζουν και τελειώνουν με την επίτευξη αντιρρεαλιστικών «ηγετικών συμφωνιών» σε επίπεδο πολιτικής επικοινωνίας, που ανάλογα με τις συνθήκες εμφανίζονται με διαφορετικές μορφές..
Ταυτόχρονα, οι δοκιμασμένες πρακτικές προσέγγισης, με προχειρολογίες και με δραματοποίηση της κοινωνικής πραγματικότητας δεν μπορούν να επηρεάσουν την πολιτική συμπεριφορά του πολίτη. Η πεποίθηση ότι δεν "γίνεται τίποτα" μέσα στο γενικότερο πλαίσιο της συνεχώς μεταβαλλόμενης κοινωνικής πραγματικότητας έχει εξασθενήσει σημαντικά και το ρόλο των μμε στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης έτσι και τα προσφερόμενα «τηλεοπτικά προϊόντα» δεν καλύπτουν τις σημερινές ανάγκες του πολίτη- τηλεθεατή. Μέχρι στιγμής φαίνεται ότι, οι επιρροές του κοινωνικού περίγυρου και η χρόνια οικονομική κτλ ανασφάλεια καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την πολιτική στάση του κοινωνικού συνόλου.
Σε αυτό το πλαίσιο, η διαρκής ανασφάλεια, η χαμένη εμπιστοσύνη προς τους θεσμούς, οι αποφάσεις που κατά καιρούς έχουν ληφθεί χωρίς κοινωνική νομιμοποίηση, η δυσαρέσκεια, η έλλειψη εμπιστοσύνης λογο της αδυναμίας διασφάλισης κράτους δικαίου, αλλά και η αδυναμία ενός μεγάλου τμήματος του πολιτικού προσωπικού να επαναπροσεγγίσει την αντίληψη της κοινωνίας ακυρώνουν κάθε προσπάθεια να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις εκείνες που θα συμβάλουν για μακροχρόνιο αναπτυξιακό προγραμματισμό. Κατόπιν τούτων, δεν θα αποτελούσε υπερβολή εάν πούμε ότι οι υποσχέσεις, ότι θα ληφθούν ή έχουν ληφθεί "όλα τα αναγκαία μέτρα" κατά της κρίσης και επειδή υπάρχει πληθώρα αντιφατικών καταστάσεων και γεγονότων, από τη μια μεριά, τα μη προνομιούχα στρώματα της κοινωνίας εξακολουθούν να αισθάνονται ότι δεν έχουν τίποτα.

Αυτό φυσικά σημαίνει ότι, θα χρειασθεί, στο άμεσο μέλλον σημαντική ανανέωση αλλά και επαναπροσδιορισμός της σχέσης πολίτη- πολιτικής στη βάση των πραγματικών αναγκών προκειμένου η κοινωνία να αναζητήσει επιτυχώς τον τρόπο που θα ξεπεράσει την κρίση και, να περάσει σε ένα επόμενο στάδιο.