Ο σιωπών δοκεί συναινείν

Βασικό χαρακτηριστικό των περιφερειακών εκλογών του Οκτωβρίου που πέρασε ήταν η μεγάλη αποχή μέσω της οποίας εκφράστηκε η κοινωνική δυσαρέσκεια για την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης και τους δύσκολους καιρούς που βιώνουμε.

Ένα μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος, το μεγαλύτερο στη μεταπολιτευτική εκλογική ιστορία της χώρας επηρεασμένο σε μεγάλο βαθμό από την πολιτική συγκυρία, τα μμε και τα γεγονότα της χρονιάς που πέρασε έκρινε σκόπιμο να δηλώσει με την επιφυλακτική στάση του ότι όλα αυτά που συμβαίνουν στην κοινωνία, στην οικονομία και στην πολιτική είναι ζητήματα που δεν τον αφορούν, αν και καθορίζουν το αύριο όλων μας .Οι πολίτες που δεν πήγαν να ψηφίσουν ίσως θεώρησαν ότι δεν έπρεπε η ψήφος τους να μετατραπεί σε ανάχωμα που θα οδηγούσε σε τροποποίηση ή ακόμη και σε ανατροπή την αδιέξοδη οικονομική πολιτική που επιβάλει στη χώρα η τρόικα, μέσω της κυβέρνησης Παπανδρέου.

Έκριναν ότι με την αποχή τους αναπτύσσουν ουσιαστική δράση ενάντια στα συμφέροντα που συρρικνώνουν το κοινωνικό δικαίωμα αν και στην ουσία διευκόλυναν την επιβολή της βούλησης των μηχανισμών του ΔΝΤ επί της λαϊκής βάσης..

Έκριναν ότι τα πράγματα κινούνται από όσους θα επέλεγαν αποχή. Όπως όμως αποδείχθηκε στην συνέχεια με τα νέα μέτρα που επιβλήθηκαν και επιβάλλονται επρόκειτο για ευσεβείς πόθους.

Αυτό αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι η τάση του ελληνικού λαού να απέχει από την εκλογική διαδικασία είχε ως επακόλουθο να αρχίσει τους πανηγυρισμούς ο διευθυντής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Ντομινίκ Στρος Καν. Όλοι θυμόμαστε ότι σε δηλώσεις του για το εκλογικό αποτέλεσμα είπε μεταξύ άλλων, «αποδείχθηκε ότι το πρόγραμμα του ΔΝΤ έγινε κατανοητό από τον ελληνικό λαό».

Κατά συνέπεια ο χαρακτήρας και η επίδραση του εκλογικού αποτελέσματος δημιουργεί το γίγνεσθαι της κοινωνίας , δλδη αναδεικνύει, δομεί, εγκαθιδρύει και επικύρωσε στην περίπτωση , ανεπίλυτες αντιφάσεις που όπως φαίνεται από τις εξελίξεις βαθαίνουν την κρίση, μια κρίση που βιώνεται από μια κατακερματισμένη κοινωνία και ως κρίση νοήματος, προτύπων και προσανατολισμών.

Από κι και πέρα, προκύπτουν αρκετά ερωτήματα, τα οποία συνεχίζουν να παραμένουν αναπάντητα:

α. Είναι ποτέ δυνατόν να επέλθει αλλαγή προς το καλύτερο χωρίς να αλλάξουν, μέσω εκλογών, τα συμφέροντα και οι συντεχνίες που ελέγχουν για ίδιο όφελος τους μηχανισμούς εξουσίας.

β. Η άσφαιρη ουδετερότητα του ποσοστού που δεν πήγε τότε να ψηφίσει και δεν συμμετέχει σήμερα, δεν αναπαράγει τα ίδια πρόσωπα, τις ίδιες πολιτικές νοοτροπίες, τις ίδιες και χειρότερες καταστάσεις και τα ίδια πολιτικά αποτελέσματα; Ο σιωπών δοκεί συναινείν ..

.γ. Μπορούμε να αρνιόμαστε κάτι που λειτουργεί ανταγωνιστικά έναντι των δικών μας συμφερόντων;

δ. Μπορεί να προκύψει αποτέλεσμα μέσα από κινήματα που δεν ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν στην εκλογική διαδικασία;

Επειδή όμως τα γεγονότα τρέχουν και η επιβλαβής δύναμη των αποτελεσμάτων που παράγει η πολιτική του μνημονίου παρασύρει και αφορά ολόκληρη την κοινωνία χρειάζεται να στηρίξουμε εμπράκτως την –αντι- επιλογή μας και να αλλάξουμε αρκετές πτυχές της γενικότερης λειτουργίας μας.

Για να μπορέσουμε όμως να αλλάξουμε τα πράγματα, θα πρέπει να προβληματίσουμε με την καθημερινή στάση μας απέναντι στα γεγονότα και την ψήφο μας στις επόμενες εκλογές.