Όταν ο Έλληνας πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου αποφάσισε να θέσει την χώρα υπό την κηδεμονία του μνημονίου σίγουρα γνώριζε ότι τα 110 δις ευρώ των δανείων από το πακέτο ΕΕ- ΔΝΤ δεν είναι αρκετά για να εξυπηρετήσουν τις δανειακές μας ανάγκες στο σύνολό τους και κατ’ επέκταση να εξασφαλίσουν την χρηματοοικονομική σταθερότητα στη ζώνη του ευρώ.
Όπως φάνηκε στην συνέχεια ενας από τους στόχους της κρίσης χρέους ήταν η δημιουργία του ταμείου EFSF για την παροχή δανείων προς χώρες της ευρωζώνης που αντιμετωπίζουν δανειακές δυσκολίες.
Σήμερα 10 μήνες μετά, οι εξελίξεις φανερώνουν ότι η ευρωπαϊκή πολιτική σε ότι αφορά την αντιμετώπιση και διαχείριση των ζητημάτων που προέκυψαν μέσα από την κρίση χρέους ήταν ή λανθασμένη ή κατευθυνόμενη που είναι και το πιο πιθανό. Αν προσπαθήσουμε να εξετάσουμε τα γεγονότα βήμα- βήμα θα διαπιστώσουμε ότι η κρίση χρέους είναι ένα δημιούργημα της πίεσης που άσκησαν οι αγορές, κατά πάσα πιθανότητα σε συνεργασία με τις ευρωπαϊκές χρηματοοικονομικές αρχές και το ΔΝΤ, για να επιβληθούν μέσω του άλλοθι των πακέτων διάσωσης προγράμματα λιτότητας που εκ των πραγμάτων οδηγούν τις οικονομίες των αδυνάτων χωρών, όπως η Ελλάδα, σε αρνητικές προοπτικές και πλήρη εξάρτηση από τις ισχυρές χώρες της ΕΕ. Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής τακτικής είναι ότι μετά την Ελλάδα και την Ιρλανδία και η Πορτογαλία, όπως αναμενόταν, ανακοίνωσε ότι θα ζητήσει δανειακή στήριξη από την ΕΕ και το ΔΝΤ.
Και αν όπως φαίνεται η Πορτογαλία και η Ιρλανδία προσφεύγοντας στα πακέτα δανεισμού λύνουν το πρόβλημα της άντλησης δανείων με υψηλά επιτόκια, η ελληνική κοινωνία βρίσκεται χωρίς αμφιβολία σε εξαιρετικά δεινή θέση εξ’ αιτίας των προβλημάτων που δημιουργούν τα αποτελέσματα της πολιτικής του μνημονίου και η ανάγκη εξυπηρέτησης του παλαιού χρέους. Η αδιέξοδη κατάσταση που δημιούργησε στη χώρα η πολιτική του μνημονίου , η σημερινή υποχρέωση να τηρηθούν όσα περιλαμβάνονται στο Σύμφωνο για το Ευρώ, καθώς και η αδυναμία της Ελλάδας να επιστρέψει εντός του 2012 στις αγορές προκειμένου να αναχρηματοδοτήσει ένα μέρος του χρέους της έχει οδηγήσει σύμφωνα με δημοσίευμα της γερμανικής ηλεκτρονικής έκδοσης των Financial Times πολλές κυβερνήσεις της ευρωζώνης να βλέπουν αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους στο σύνολό του με πιο πιθανή εκδοχή την επιμήκυνση των παλαιών δανείων, δλδη, μετάθεση των δανειακών υποχρεώσεων στο μέλλον με επιπλέον επιβάρυνση σε τόκους.
Πως όμως μπορεί μια πολιτική που δεν έλυσε κανένα πρόβλημα στον ένα χρόνο εφαρμογής της να καταστήσει την Ελλάδα ανταγωνιστική όταν είναι πασιφανές ότι οδηγεί τον ελληνικό λαό και την ελληνική οικονομία να αποκλίνει αρκετά από τα δομικά χαρακτηριστικά των κρατών - μελλών της ευρωζώνης και να συγκλίνει με τα χαρακτηριστικά των χωρών του πρώην ανατολικού μπλοκ που βρίσκονται στην ευρωπαϊκή ένωση;
Mήπως τελικά στόχος ( μέσω επέκτασης της κρίσης που οδηγεί σε de facto τροποποίηση των συνθηκών της ΕΕ) είναι ο ανασχεδιασμός της ΕΕ με την δημιουργία μιας Ευρώπης διαφορετικών ταχυτήτων με μοναδικό κοινό σημείο το ευρώ όπου από την μια πλευρά θα υπάρχει ο «πυρήνας της Ευρώπης» και από την άλλη οι μικρότερες χώρες που δεν θα έχουν ρόλο, συμμετοχή και λόγο στα κοινά δρώμενα της ΕΕ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου