Ουφ! Μπα…Ωχ!

Το πρόβλημα με το χρέος της χώρας ήταν απόλυτα σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα άρχιζε να δημιουργεί μη παραγωγικές προτεραιότητες καθώς πάνω από το 5% του ΑΕΠ ή περίπου 60 δισ ευρώ τοχρόνο μαζί με την αναχρηματοδότηση κατευθύνεται για την εξυπηρέτηση του και όλοι οι τομείς της Οικονομίας εξαρτώνται από χρόνιες αδυναμίες. Άσχετα με το τι λένε σήμερα δημόσια ο κίνδυνος κρίσης κρατικού χρέους ήταν γνωστός σε όλους εδώ και χρόνια καθώς τα προβλήματα έχουν βαθιές ρίζες στο χρόνο.
Όταν η διακυβέρνηση της χώρας πέρασε στα χέρια του σημερινού πρωθυπουργού η Ελλάδα “φάνηκε” αρχικά ότι ήθελε να προσπεράσει τόσο το πρόβλημα του χρέους, όσο και τη διεθνή συγκυρία.
Στην συνέχεια και εντελώς ξαφνικά, όλα άλλαξαν, η δημιουργία κλίματος οικονομικής αστάθειας με φήμες είχε ως αποτέλεσμα την υπέρογκη αύξηση του κόστους δανεισμού, γεγονός που οδήγησε στην μερική αναχρηματοδότηση του χρέους μέσω του πακέτου δανεισμού ΕΕ- ΔΝΤ.
Ως «αντάλλαγμα» στην μερική αναχρηματοδότηση του χρέους η ελληνική βουλή ψήφισε, κατά πλειοψηφία , την υπαγωγή της χώρας στις ρυθμίσεις του ΔΝΤ με αποτέλεσμα σήμερα να βρισκόμαστε ενώπιον μιας υπαρκτής κατάστασης που σε εθνικό επίπεδο διαμορφώνει την σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα.
Βασικό χαρακτηριστικό της εποχής είναι η αβεβαιότητα η οποία αντανακλά την αυξημένη οικονομική και πολιτική εξάρτηση της χώρας. Εξωγενείς οικονομικοί παράγοντες ελέγχουν τις οικονομικές αποφάσεις σε όλα τα επίπεδα και κατά συνέπεια έχουν εκ των πραγμάτων κυρίαρχο ρόλο στην δόμηση του εσωτερικού γίγνεσθαι. Μέσω των μμε διαμορφώνουν πολλαπλές ή και διφορούμενες ταυτότητες με αποτέλεσμα να διαβρώνουν την εθνική ταυτότητα και στην πράξη να ακυρώνουν το πιο πολύτιμο περιουσιακό στοιχείο του ελληνικού έθνους, το Σύνταγμα, που ως γνωστό, είναι βασική προϋπόθεση για την εύρυθμη λειτουργία κάθε δημοκρατικής κοινωνίας.
Σε αυτή την δοσμένη κατεύθυνση η κοινωνία, ( σε ένα μεγάλο σύνολο), επηρεασμένη από τα γεγονότα που διαδραματίζονται επικεντρώνεται αποκλειστικά στην οικονομική επιβίωση, χωρίς να εξετάζει τους λόγους που φτάσαμε ως εδώ, χωρίς να ψάχνει την στροφή, παρά μόνο προσμένει την επανάσταση, όπως στην Αίγυπτο, μια επανάσταση όμως που περιμένει να την αρχίσουν οι άλλοι χωρίς να «ψάχνει», για την ώρα, να τοποθετηθεί με υπευθυνότητα απέναντι στα μεγάλα προβλήματα και να προσφέρει στον δημόσιο διάλογο. Αν τώρα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε το γιατί φτάσαμε ως εδώ θα διαπιστώσουμε ότι μια από τις βασικές αιτίες είναι η αρχική προσέγγιση της κυβέρνησης που προσπάθησε χειραγωγήσει το πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι δημιουργώντας μια ιδεολογική κατασκευή - ένα υποκειμενικό όραμα σωτηρίας της πατρίδας από τα χρέη μέσω της αναδιάρθρωσης σε δαπάνες και μισθούς.
Όλοι θυμόμαστε ότι για την αναγκαιότητα των μέτρων λιτότητας τον περασμένο Απρίλιο ο κ. Παπανδρέου επικαλέστηκε το ‘πατριωτικό καθήκον’ της κυβέρνησής του να σώσει τη χώρα.
Η λαϊκίστικη πολιτική - στρατήγημα του πασοκ έκανε το ευρύτερο πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον να επαναπαυτεί νομίζοντας ότι το μνημόνιο θα λύσει όλα τα προβλήματα. Με άλλα λόγια στο αρχικό στάδιο εφαρμογής του προγράμματος που προτείνει το ΔΝΤ αναπαράχθηκε και συνεχίζει να αναπαράγεται η οδός της ευκολίας και της ήσσονος προσπάθειας. Έτσι πολλοί νόμισαν ότι το μνημόνιο θα γίνει το οικονομικό εργαλείο που θα μας βάλει σε τροχιά ανάπτυξης, ενώ στην ουσία η όλη ιστορία είναι μια μακρόχρονη διαδικασία ήπιας χρεοκοπίας.
Η παραπάνω προσέγγιση αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι η χρηματοπιστωτική διαμεσολάβηση του πακέτου ΔΝΤ- ΕΕ δεν προβλέπει επαρκή κεφάλαια για να καλύψει στο σύνολό τους τις δανεικές μας ανάγκες. Στην πράξη το μόνο που καταφέρνει είναι αναδιάταξη του δημόσιου χρέους χωρίς να λύνει χρόνια προβλήματα της ελληνικής οικονομίας. Η πολιτική του μνημονίου επιλέχθηκε για να βγάλει, όπως έλεγαν, την χώρα από την ύφεση και η χώρα βυθίζεται στην ύφεση, γεγονός που οδηγεί την πλειονότητα του πληθυσμού σε όλο και πιο έντονη εξαθλίωση και περιθωριοποίηση, με άλλα λόγια τα οικονομικά συμφέροντα «λεηλατούν τον εχθρό» στην βάση του.

Δεδομένου ότι δε λαμβάνονται σοβαρά μέτρα για την πάταξη της φοροδιαφυγής ή μέτρα ανάπτυξης με βάση τις κοινωνικές ανάγκες δλδη η κυβέρνηση δεν θέλει να συγκρουστεί με την οικονομική ελίτ πράγμα που σημαίνει αύξηση των έμμεσων φόρων, μείωση των κοινωνικών δαπανών και διόγκωση του ελλείμματος, οδηγούμαστε σε ένα φαύλο κύκλο στασιμότητας .
Για αυτό το λόγο, οι μόνοι που επωφελούνται αυτή την εποχή είναι τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα που εκμεταλλεύονται, το ανθρώπινο δυναμικό, τον δημόσιο πλούτο και την περιουσία της χώρας.
Κάπως έτσι φτάσαμε σήμερα να ατενίζουμε προς το μέλλον πεσιμιστικά. Αν λοιπόν η κοινωνία δεν πάρει σαφή θέση και συνεχίσει στη λογική του «ακολουθώ επειδή δεν μπορώ θεσμικά να εμποδίσω» οι συνέπειες της πολιτικής του μνημονίου θα γίνουν καθεστώς, με ότι αυτό συνεπάγεται.