‘Κλείδωσαν’ τον τροχό της ανάπτυξης για τους Έλληνες

Η απονομή της δικαιοσύνης προχωρά με ιδιαίτερα αργούς ρυθμούς, στα σχολεία προσλαμβάνονται εκπαιδευτικοί με 4 ώρες την εβδομάδα ή σε πολλές ειδικότητες οι ώρες δεν καλύπτονται, οι ελεγκτικοί μηχανισμοί δεν έχουν το απαιτούμενο στη βάση των αναγκών προσωπικό να κάνουν σωστά τη δουλειά τους με αποτέλεσμα να υπάρχει φοροδιαφυγή, εισφοροδιαφυγή κ.α, τα δημόσια έργα έχουν κολλήσει, στα νοσοκομεία υπάρχει έλλειψη προσωπικού, γενικότερα υπάρχει μεγάλο έλλειμμα ανθρώπινου δυναμικού σε κλάδους με μεγάλη συμμετοχή στην αγορά εργασίας την ίδια ώρα που η ανεργία αυξάνεται αλματωδώς με οδυνηρές επιπτώσεις τόσο για τους ανέργους, όσο και για την οικονομία από την στιγμή που μειώνεται δραματικά το ΑΕΠ ανά κάτοικο με άμεση συνέπεια να συρρικνώνεται ο μέσος όρος φόρου ανά φορολογούμενο.
Ιδιαίτερα προβληματική είναι και η κατάσταση στον ιδιωτικό τομέα καθώς οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, καταστήματα, ο κλάδος των κατασκευών, κ.α. αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα ή κλείνουν επειδή δεν μπορούν να αντέξουν στον ανταγωνισμό κυρίως εξαιτίας της αύξησης των πάγιων εξόδων, τη μείωση των δαπανών και την πτώση της ζήτησης, γεγονός που περιορίζει σημαντικά την αυτοαπασχόληση καθώς οδηγεί στην συρρίκνωση παραδοσιακούς κλάδους της οικονομίας και αυξάνει την μακροχρόνια ανεργία.
Στον πρωτογενή τομέα η έλλειψη στρατηγικής σε συνδυασμό με την συγκυρία αυξάνει το κόστος παραγωγής, ελαχιστοποιεί την παραγωγή και η έλλειψη στην παραγωγική βάση μεταποιητικών μονάδων επεξεργασίας και τυποποίησης αγροτικών προϊόντων αφαιρεί την υπεραξία του προϊόντος από τον παραγωγό.
Από την άλλη πλευρά, τόσο σε επίπεδο κεντρικής κυβέρνησης, όσο και σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης οι πρωτοβουλίες που θα μπορούσαν να συμβάλουν στην ανάπτυξη, υπό την έννοια της βαθμιαίας αντικατάστασης του παραγωγικού μοντέλου με νέους τομείς και νέες πρωτοβουλίες «εμποδίζονται» από τα σκληρά μέτρα δημοσιονομικής πολιτικής με αποτέλεσμα να προκύπτει σημαντικό ανθρώπινο κόστος που οδηγεί σε μετάθεση του προβλήματος και οικονομική διάλυση.
Με βάση αυτές τις διαπιστώσεις ένα από τα βασικά ερωτήματα είναι αν μπορεί και κατά πόσο να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα χωρίς στρατηγικές ενέργειες, χωρίς δημιουργία περισσότερων και καλύτερα αμειβόμενων θέσεων εργασίας;
ή μπορεί να θεωρείται πραγματικά αναγκαίο κάτι που δημιουργεί δισεπίλυτα προβλήματα σε οικονομία και κοινωνία;
Αν ο χαρακτήρας των διαθρωτικών μεταρρυθμίσεων είναι τέτοιος που οδηγεί σε χειρότερο σημείο από ό, τι ήταν πριν την κρίση για πιο λόγo επιμένει η κυβέρνηση; στην λογική της «δημιουργικής καταστροφής» μόνο προς όφελος πολυεθνικών οικονομικών συμφερόντων