Γνωρίζουμε ότι για να μπορεί να λειτουργεί η δημοκρατία και να είναι αποτελεσματική πρέπει να υπάρχουν εκλεγμένοι αντιπρόσωποι που θα προτείνουν πολιτικές λύσεις για τα οικονομικά και άλλα προβλήματα που απασχολούν την κοινωνία. Την ίδια στιγμή πρέπει να υπάρχουν και πολίτες που θα στηρίξουν το θεσμό και κατ’ επέκταση να τον εγγυηθούν. Όταν οι κοινωνίες νιώθουν ότι δεν εκπροσωπούνται υπάρχει λαϊκή δυσαρέσκεια με συνέπεια να δημιουργείται η ανάγκη εξεύρεσης πολιτικής λύσης μέσω των εκλογών.
Με βάση την παραπάνω προβληματική προκύπτει το ερώτημα, αν και κατά πόσο η σημερινή κυβέρνηση εκπροσωπεί την ελληνική κοινωνία, όταν, όχι μόνο υφάρπαξε την ψήφο του ελληνικού λαού για να κατακτήσει την εξουσία και μόνο, αλλά και ξέροντας ήδη τι θα επακολουθήσει έβαλε την χώρα στην περιπέτεια του μνημονίου.
Σήμερα, ένα χρόνο μετά, η Ελλάδα βιώνει δύσκολες ημέρες χωρίς να υπάρχει στον ορίζοντα φως ότι οι θυσίες θα πιάσουν τόπο. Παράλληλα, έχουν αφεθεί τα πάντα στην μοίρα τους, γεγονός που γιγαντώνει τα μονοπωλιακά συμφέροντα και αυξάνει τα προϊόντα εισαγωγής από χώρες με πλεονέκτημα τιμής λόγω της χαμηλής αμοιβής των εργαζομένων με ότι αυτό συνεπάγεται για την ντόπια επιχειρηματικότητα.
Από την άλλη πλευρά, κανένας δεν εξηγεί πως θα αυξηθούν τα έσοδα του δημοσίου σε μακροπρόθεσμη βάση μέσα από το πρόγραμμα εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, κανένας δεν εξηγεί πως μέσα από ένα ιδιαίτερα βαρύ κλίμα θα προκύψει η ανάκαμψη ή μπορεί να δρομολογηθεί ανάκαμψη με επικοινωνιακές φούσκες αισιοδοξίας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου