Πριν 10 περίπου μήνες η κυβέρνηση ψήφισε το μνημόνιο και μέσω αυτού την υπαγωγή της χώρας στις ρυθμίσεις του ΔΝΤ για να μπορέσουμε όπως έλεγαν να φτάσουμε βαθμιαία σε σημείο να ξεφύγουμε από την ύφεση, τα ελλείμματα και το υπερβολικό εξωτερικό χρέος. Βασικά εργαλεία της οικονομικής πολιτικής που ακολούθησαν κατόπιν υποδείξεων της «τρόικας» ήταν η αύξηση των φόρων και οι περικοπές του προϋπολογισμού στις θέσεις εργασίας, για υπηρεσίες κοινωνικού χαρακτήρα, στους μισθούς, στις συντάξεις, κ.α. Μάλιστα η πολιτική αυτή χαρακτηρίστηκε ως μονόδρομος, αν και υπήρχαν περιθώρια για «στοχευμένες περικοπές» και άλλες παρεμβάσεις αναπτυξιακού χαρακτήρα που θα αύξαναν τα έσοδα του κράτους χωρίς να χρειαστεί να ληφθούν κοινωνικά ακραία οικονομικά μέτρα.
Σήμερα οι εξελίξεις δεν εμπνέουν καμία αισιοδοξία καθώς όλο και ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης, οι οικονομικοί δείκτες καταρρέουν και τα ελληνικά ομόλογα συνεχίζουν να είναι στα «σκουπίδια». Η κυβέρνηση ωστόσο επιμένει στην ίδια αντιπαραγωγική πολιτική, δλδη στην τήρηση του μνημονίου και προσπαθεί στο επικοινωνιακό πεδίο να δημιουργήσει την αίσθηση ότι όλα πάνε καλά και το μόνο που χρειάζεται για να σωθεί η χώρα είναι λίγος ακόμη χρόνος ώστε να αρχίσουν να γίνονται ορατά τα οφέλη για τα οποία μιλούν. Για να έχουμε όμως τη θετική εξέλιξη θα πρέπει οι πολίτες της χώρας να βιώσουν τα θετικά αποτελέσματα, με άλλα λόγια να βγούμε από την κρίση. Πως όμως θα συμβεί αυτό όταν τα πραγματικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας συνεχίζουν όχι μόνο να παραμένουν, αλλά να γίνονται όλο και πιο έντονα;
Κατά συνέπεια αυτό που στην ουσία διακυβεύεται από εδώ και πέρα δεν είναι μόνο τα ζωτικής σημασίας συμφέροντα όπως το εισόδημα, οι μισθοί ή οι θέσεις εργασίας, είναι η ίδια η δημοκρατία ως έννοια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου