Αμειβόμενοι & μη αμειβόμενοι πένητες

Σύμφωνα με στοιχεία που έρχονται στη δημοσιότητα καθημερινά τον τελευταίο χρόνο έχουμε κατακόρυφη αύξηση της εγκληματικότητας, κυρίως εξαιτίας της αύξησης των ανισοτήτων, του αποκλεισμού, της ανεργίας και γενικότερα της επιδείνωσης του βιοτικού επιπέδου εκατομμυρίων ανθρώπων, γεγονός που συμβάλει στη δημιουργία συνθηκών κοινωνικής κατάρρευσης. Από την άλλη πλευρά το άλλοθι για τις εφαρμοζόμενες πολιτικές είναι η σωτηρία της πατρίδας, χωρίς να εξηγεί κάποιος αν αυτό αφορά τη σωτηρία όλων ή μερικών. Σε αυτό το πλαίσιο λειτουργίας η επιχειρηματολογία της κυβέρνησης δεν αποδέχεται την πραγματικότητα ως σύνολο και συνεπώς δεν λαμβάνει υπόψη τόσο την ποσοτική όσο και την ποιοτική σημασία μεμονωμένων γεγονότων που εκ των πραγμάτων σωρεύονται και μας εγκλωβίζουν σε μια νέα πραγματικότητα.
Έτσι φτάσαμε οι κυβερνώντες να λειτουργούν περισσότερο ως «διαχειριστές» των εντολών του ΔΝΤ, οι οποίοι αντιμετωπίζουν τα πάντα και τους πάντες ως επιχείρηση. Κάτω από αυτές τις συνθήκες και οι κυβερνήσεις αρχίζουν για να μπορέσουν να επιβιώσουν να στηρίζονται στη βία, στην καταπίεση, στη διαφθορά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζονται από τα κράτη οι πολίτες που διαδηλώνουν σε ολόκληρη την Ευρώπη για την λιτότητα, αλλά και ο τρόπος που αντιδρά στην εξέγερση του πεινασμένου πλήθους το καθεστώς του Muammar Gaddafi. Βλέποντας την αντιμετώπιση των πολιτών που διαδηλώνουν νομίζεις ότι δεν διεξάγεται αγώνας κατά της φτώχιας και της ανεργίας αλλά ένοπλος πόλεμος κατά των φτωχών και των ανέργων.
Για τους λόγους αυτούς δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι αρνούνται και δεν θέλουν να μοιραστούν τις κοινές αξίες της κοινωνίας. «Εάν η κυβέρνηση αδιαφορεί για τους πολίτες της θα πρέπει εμείς να εφαρμόσουμε αδιαμαρτύρητα τις επιλογές της, λένε όλο και περισσότεροι» Στον κόσμο των φτωχών και των περιθωριοποιημένων, καθώς η ισότητα και η δικαιοσύνη περιορίζονται, προέχει η ανάγκη επιβίωσης ανεξάρτητα αν αυτό δημιουργεί βία και έγκλημα, ανεξάρτητα αν αυτό είναι δίκαιο ή άδικο.
Και αν οι μεν για να ξεφύγουν από την «κακή τους μοίρα» παρανομούν, οι αστυνομικοί και γενικότερα τα όργανα της τάξης είναι στο όνομα της προστασίας της έννομης τάξης υποχρεωμένοι να θυσιάζουν τη ζωή τους για 800 ευρώ το μήνα ή να σκοτώνουν άλλους επειδή έκλεψαν 800 ευρώ. Με άλλα λόγια, φαύλος κύκλος και οι μεν και οι δε, με μηδενικές επιλογές και αναλώσιμοι για οργανισμούς τύπου ΔΝΤ.
Συνεπώς, το ζητούμενο είναι αν και οι μεν και οι δε μπορούν να αντιδράσουν για να αποτρέψουν τις συνέπειες μιας πολιτικής που εκ των πραγμάτων φαίνεται ότι τους «σκοτώνει» όλους.

Για να συμβεί όμως αυτό χρειάζεται, για αρχή, να μην εγκαταλειφθούν διαχρονικές κοινωνικές αξίες, αλλά να διευρυνθούν έτσι ώστε να εξασφαλιστεί ότι δεν θα μετεξελιχθούν όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτου εργασιακής θέσεως, σε εγγυητές της υποβάθμισή τους.