Είναι γνωστό ότι η συνολική απόδοση μιας χώρας δεν είναι αποτέλεσμα μόνο γενικής εφαρμογής μιας οικονομικής θεωρίας αλλά και άλλων παραγόντων που έχουν σχέση με την οργάνωση, την αποτελεσματικότητα, την ψυχολογία του κοινωνικού κόσμου, περιβαλλοντικών επιδράσεων και άλλων παραμέτρων όπως, τη μεθοδολογία ανάπτυξης και εφαρμογής των πολιτικών, οράματος, αίσθησης καθήκοντος, χρέους της κοινωνικής και εθνικής αλληλεγγύης, πρόγνωσης, κ.α. Υπό αυτό το πρίσμα τα χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς του ατόμου ως μονάδα και ως σύνολο, καθορίζονται από την αυτενέργεια του σε εξωτερικά ερεθίσματα. Με την έννοια αυτή, η κοινωνική συμπεριφορά του ατόμου και κατ΄ επέκταση η απόδοσή του εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ερμηνεία των μηνυμάτων που δέχεται από το περιβάλλον και το βαθμό αντιληπτικότητας που είναι ένα εξίσου σημαντικό στοιχείο, επειδή όμως η επεξεργασία των αντιληπτικών δεδομένων είναι υποσυνείδητη και συνεπώς ανεξέλεγκτη, συνήθως εκλαμβάνουμε ως αληθινό αυτό που εξυπηρετεί πρακτικές ψυχολογικές και κοινωνικές ανάγκες. Συνεπώς, σε ότι αφορά την πολιτική λειτουργία η κοινωνία δεν είναι ένας πρόσθετος παράγοντας, συμμετέχει ενεργά και καθορίζει τις εξελίξεις με την συγκατάβαση την άρνηση ή την αδιαφορία της.
Αν τώρα προσπαθήσουμε να σκιαγραφήσουμε όλα όσα έχουν συμβεί από τη μέρα που το πασοκ κέρδισε τις εκλογές θα διαπιστώσουμε ότι όλον αυτό τον καιρό προσπαθούν με κάθε διαθέσιμο πολιτικό ή επικοινωνιακό μέσο και με την καταλυτική επίδραση εξωγενών παραγόντων να προσαρμόσουν την ελληνική κοινωνία σε μια πολιτικό- οικονομική πραγματικότητα όπου τα περιθώρια δράσης ή αντίδρασης θα είναι μειωμένα ή ελεγχόμενα.
Όπως αποδεικνύεται από τις εξελίξεις και με δεδομένο το γεγονός ότι δεν γίνεται στάθμιση θετικών και αρνητικών επιπτώσεων, στόχος αυτής της πολιτικής και οικονομικής κατεύθυνσης είναι η με κάθε τρόπο δικαιολόγηση ενός νέου κύκλου λιτότητας που αποσκοπεί στη μετάβαση και εν συνεχεία στην παγίωση μιας κατάστασης πραγμάτων που θα δημιουργήσει ιδιαίτερα αρνητικά προηγούμενα για τα συμφέροντα του κοινωνικού συνόλου και κατ’ επέκταση για τη χώρα.
Συνεπώς, τα πραγματικά στοιχεία που υπάρχουν και η πίεση των εξελίξεων σε διεθνές επίπεδο κάνουν την περίοδο που ακολουθεί ιδιαίτερα κρίσιμη ως προς το πρόβλημα του δημόσιου χρέους και γενικότερα την πολιτικοοικονομικοκοινωνική πορεία της χώρας.
Yπό το πλαίσιο αυτό και, όπως οι παρούσες συνθήκες διαμορφώνονται τόσο σε τοπικό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν είναι αρκετή μόνο η υπεύθυνη αντιπολίτευση ως κεντρικός πολιτικός στόχος για να ανατραπούν τα αδιέξοδα της πολιτικής του μνημονίου, η πολιτική αυτή εξάντλησε τα όριά της.
Όταν, για παράδειγμα, η πολιτική του μνημονίου οδηγεί σε ασφυξία την οικονομία και σε απόγνωση την κοινωνία, όταν η κυβέρνηση έχει ξεφύγει προ πολλού από τα όρια της νομιμότητας και η λαϊκή κυριαρχία δεν έχει τη δύναμη να νομοθετήσει, παρά μόνο να επικυρώνει αποφάσεις που λαμβάνονται συνεχώς ερήμην, όταν η εξουσία εξαγοράζεται και διατηρείται με τα μέσα και τα χρήματα, όταν προβεβλημένοι κομματικοί παράγοντες κάνουν δικό τους «παιχνίδι», που πρακτικά σημαίνει πως υπάρχουν οργανωτικές αδυναμίες, όταν κάποιοι αποφάσισαν ότι χρειάζονται όλοι «χαλινό» επειδή κάποιοι άλλοι τα έφαγαν μαζί, κ.α.
Από την άλλη πλευρά, όλο και περισσότεροι πολίτες συμμερίζονται την άποψη που λέει ότι η ελληνική οικονομία δεν θα ανακάμψει σύντομα, όλο και περισσότεροι έχουν αρχίσει να μην ενδιαφέρονται για την πολιτική, όλο και περισσότεροι έχουν αρχίσει να μην εμπιστεύονται τίποτα και κανέναν, ανεξάρτητα αν έτσι δίνουν χώρο στην κυβερνητική προπαγάνδα να επιβάλει αδιαμαρτύρητα την οικονομική πολιτική που εφαρμόζει και τα συνεπακόλουθά της.
Στη βάση λοιπόν των παραπάνω τίθεται το ερώτημα:
Ποιος και πως θα αλλάξει την κατάσταση προς το καλύτερο για τα συμφέροντα της κοινωνίας;
-Θα επιβάλλει τις θεσμικές και άλλες αλλαγές η αντιπολίτευση όταν με την ψήφο του λαού κερδίσει τις εκλογές στο τέλος της τετραετίας; Με ποιον τρόπο και με ποιους; Τι γίνεται μέχρι το τέλος της τετραετίας όταν τα περιθώρια αναμονής στενεύουν τόσο για την οικονομία, όσο και για την κοινωνία;
Μπορεί να συνεχίσουν έτσι τα πράγματα; όταν κατά γενική ομολογία η κυβέρνηση δεν είχε τη λαϊκή εντολή να λάβει τα μέτρα που έλαβε, δεν έχει τη λαϊκή εντολή να προχωρήσει με νέα νομοθετική ρύθμιση στα μέτρα που ήδη έχουν ανακοινώσει.
- Θα επιβάλλει τις αλλαγές ο λαός, με ποιον τρόπο; όταν απέχει και δεν θέλει να ενταχθεί στις δομές των αντιπροσωπευτικών κομμάτων επειδή οι αντιπρόσωποι που επέλεξε κατά το παρελθόν για τον άλφα ή τη βήτα λόγο τον πλήγωσαν; ή θα λυθεί το πρόβλημα αν οι πολίτες συνεχίσουν να ομαδοποιούνται γύρω από «άσφαιρα» σχήματα δημιουργώντας «γκέτο» άρνησης χωρίς παραγωγή αποτελέσματος.
Κατά συνέπεια, σε μια πραγματικότητα που διαρκώς μεταβάλλεται, επιβάλλεται εκ των πραγμάτων ένας γενικότερος επαναπροσδιορισμός της στρατηγικής και των διακηρυγμένων θέσεων και αρχών. Σε αυτό το πλαίσιο οι απαραίτητες συνθετικές υπερβάσεις είναι απολύτως επιβεβλημένο να συνοδεύονται με ανανέωση προσαρμοσμένη στις ανάγκες των καιρών, αποποίηση των πολιτικών πρακτικών μιας χρήσης του παρελθόντος, τύπου «λεφτά υπάρχουνε», αξιοποίηση των πολλών και «μοναδικών» προσόντων της χώρας και του ανθρώπινου δυναμικού της, κ.α. Με άλλα λόγια, χρειάζεται ένα λογικό άλμα στο μέλλον, απ’ όλους.
Αν τώρα προσπαθήσουμε να σκιαγραφήσουμε όλα όσα έχουν συμβεί από τη μέρα που το πασοκ κέρδισε τις εκλογές θα διαπιστώσουμε ότι όλον αυτό τον καιρό προσπαθούν με κάθε διαθέσιμο πολιτικό ή επικοινωνιακό μέσο και με την καταλυτική επίδραση εξωγενών παραγόντων να προσαρμόσουν την ελληνική κοινωνία σε μια πολιτικό- οικονομική πραγματικότητα όπου τα περιθώρια δράσης ή αντίδρασης θα είναι μειωμένα ή ελεγχόμενα.
Όπως αποδεικνύεται από τις εξελίξεις και με δεδομένο το γεγονός ότι δεν γίνεται στάθμιση θετικών και αρνητικών επιπτώσεων, στόχος αυτής της πολιτικής και οικονομικής κατεύθυνσης είναι η με κάθε τρόπο δικαιολόγηση ενός νέου κύκλου λιτότητας που αποσκοπεί στη μετάβαση και εν συνεχεία στην παγίωση μιας κατάστασης πραγμάτων που θα δημιουργήσει ιδιαίτερα αρνητικά προηγούμενα για τα συμφέροντα του κοινωνικού συνόλου και κατ’ επέκταση για τη χώρα.
Συνεπώς, τα πραγματικά στοιχεία που υπάρχουν και η πίεση των εξελίξεων σε διεθνές επίπεδο κάνουν την περίοδο που ακολουθεί ιδιαίτερα κρίσιμη ως προς το πρόβλημα του δημόσιου χρέους και γενικότερα την πολιτικοοικονομικοκοινωνική πορεία της χώρας.
Yπό το πλαίσιο αυτό και, όπως οι παρούσες συνθήκες διαμορφώνονται τόσο σε τοπικό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν είναι αρκετή μόνο η υπεύθυνη αντιπολίτευση ως κεντρικός πολιτικός στόχος για να ανατραπούν τα αδιέξοδα της πολιτικής του μνημονίου, η πολιτική αυτή εξάντλησε τα όριά της.
Όταν, για παράδειγμα, η πολιτική του μνημονίου οδηγεί σε ασφυξία την οικονομία και σε απόγνωση την κοινωνία, όταν η κυβέρνηση έχει ξεφύγει προ πολλού από τα όρια της νομιμότητας και η λαϊκή κυριαρχία δεν έχει τη δύναμη να νομοθετήσει, παρά μόνο να επικυρώνει αποφάσεις που λαμβάνονται συνεχώς ερήμην, όταν η εξουσία εξαγοράζεται και διατηρείται με τα μέσα και τα χρήματα, όταν προβεβλημένοι κομματικοί παράγοντες κάνουν δικό τους «παιχνίδι», που πρακτικά σημαίνει πως υπάρχουν οργανωτικές αδυναμίες, όταν κάποιοι αποφάσισαν ότι χρειάζονται όλοι «χαλινό» επειδή κάποιοι άλλοι τα έφαγαν μαζί, κ.α.
Από την άλλη πλευρά, όλο και περισσότεροι πολίτες συμμερίζονται την άποψη που λέει ότι η ελληνική οικονομία δεν θα ανακάμψει σύντομα, όλο και περισσότεροι έχουν αρχίσει να μην ενδιαφέρονται για την πολιτική, όλο και περισσότεροι έχουν αρχίσει να μην εμπιστεύονται τίποτα και κανέναν, ανεξάρτητα αν έτσι δίνουν χώρο στην κυβερνητική προπαγάνδα να επιβάλει αδιαμαρτύρητα την οικονομική πολιτική που εφαρμόζει και τα συνεπακόλουθά της.
Στη βάση λοιπόν των παραπάνω τίθεται το ερώτημα:
Ποιος και πως θα αλλάξει την κατάσταση προς το καλύτερο για τα συμφέροντα της κοινωνίας;
-Θα επιβάλλει τις θεσμικές και άλλες αλλαγές η αντιπολίτευση όταν με την ψήφο του λαού κερδίσει τις εκλογές στο τέλος της τετραετίας; Με ποιον τρόπο και με ποιους; Τι γίνεται μέχρι το τέλος της τετραετίας όταν τα περιθώρια αναμονής στενεύουν τόσο για την οικονομία, όσο και για την κοινωνία;
Μπορεί να συνεχίσουν έτσι τα πράγματα; όταν κατά γενική ομολογία η κυβέρνηση δεν είχε τη λαϊκή εντολή να λάβει τα μέτρα που έλαβε, δεν έχει τη λαϊκή εντολή να προχωρήσει με νέα νομοθετική ρύθμιση στα μέτρα που ήδη έχουν ανακοινώσει.
- Θα επιβάλλει τις αλλαγές ο λαός, με ποιον τρόπο; όταν απέχει και δεν θέλει να ενταχθεί στις δομές των αντιπροσωπευτικών κομμάτων επειδή οι αντιπρόσωποι που επέλεξε κατά το παρελθόν για τον άλφα ή τη βήτα λόγο τον πλήγωσαν; ή θα λυθεί το πρόβλημα αν οι πολίτες συνεχίσουν να ομαδοποιούνται γύρω από «άσφαιρα» σχήματα δημιουργώντας «γκέτο» άρνησης χωρίς παραγωγή αποτελέσματος.
Κατά συνέπεια, σε μια πραγματικότητα που διαρκώς μεταβάλλεται, επιβάλλεται εκ των πραγμάτων ένας γενικότερος επαναπροσδιορισμός της στρατηγικής και των διακηρυγμένων θέσεων και αρχών. Σε αυτό το πλαίσιο οι απαραίτητες συνθετικές υπερβάσεις είναι απολύτως επιβεβλημένο να συνοδεύονται με ανανέωση προσαρμοσμένη στις ανάγκες των καιρών, αποποίηση των πολιτικών πρακτικών μιας χρήσης του παρελθόντος, τύπου «λεφτά υπάρχουνε», αξιοποίηση των πολλών και «μοναδικών» προσόντων της χώρας και του ανθρώπινου δυναμικού της, κ.α. Με άλλα λόγια, χρειάζεται ένα λογικό άλμα στο μέλλον, απ’ όλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου