Αν πάμε σε πόλεμο, τουλάχιστον ας ξέρουμε...

Είναι φανερό από τις τρέχουσες εξελίξεις ότι η Τουρκία επιζητά την ανοιχτή αντιπαράθεση σκοπιμότητας, στα όρια της θερμής σύγκρουσης, με την Κύπρο και το Ισραήλ για να μπορέσει μέσα από την διένεξη αφενός μεν να αποκομίσει τα μέγιστα οφέλη σε ότι αφορά στις διμερής σχέσεις και αφετέρου να έρθει πιο κοντά με τα μουσουλμανικά κράτη στη Μέση Ανατολή, την βόρεια Αφρική και τα Βαλκάνια προκειμένου να προωθήσει το δόγμα του νέο -οθωμανισμού ως εναλλακτική λύση στην σκληρή γραμμή του Ιράν και στην κρίση ταυτότητας που δημιούργησε η αραβική άνοιξη στον μουσουλμανικό κόσμο.

Η αμφισβήτηση από την Τουρκία του αποκλεισμού της Γάζας από το Ισραήλ, οι πολεμικού χαρακτήρα απειλές του Τούρκου αντιπρόεδρου Egemen Bagış προς την Κύπρο σε περίπτωση που προχωρήσει σε εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων εντός της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης της και η υποβάθμιση των διπλωματικών σχέσεων Τουρκίας Ισραήλ στο επίπεδο του δεύτερου γραμματέα μετά την απέλαση του Ισραηλινού πρέσβη από την Τουρκία είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα της προληπτικής εξωτερικής πολιτικής που ακολουθεί η Άγκυρα για να οικοδομήσει έναν περίγυρο στα μέτρα της και έτσι, να αυξήσει την επιρροή της σε περιφερειακό επίπεδο.

Οι εν λόγω στρατηγικού χαρακτήρα δράσεις προβληματίζουν αρκετά καθώς μπορεί ανά πάσα στιγμή να παράγουν περαιτέρω αστάθεια σε μια ήδη ταραγμένη περιοχή και έρχονται σε μια δύσκολη εποχή για την Τουρκία λόγω του ότι έχει ανοίξει για τα καλά το εσωτερικό μέτωπο του πολέμου με τους Κούρδους στη νοτιοανατολική Τουρκία και στο ημι-αυτόνομo κουρδικό βόρειο Ιράκ. Σχεδόν σε καθημερινή βάση τουρκικά πολεμικά αεροσκάφη χτυπούν στόχους του pkk. Μάλιστα οι Κούρδοι αντάρτες πιστεύουν ότι η Τουρκία συνεργάζεται στις εναντίον τους επιθέσεις με το Ιράν.

Όπως είναι φυσικό σε τέτοιες περιπτώσεις, η Τουρκία δεν θέλει σε καμία περίπτωση η διεθνής κοινότητα να αρχίσει να ασχολείται με την στρατιωτική εμπλοκή της με τους Κούρδους επειδή η ανάδειξη του ζητήματος μπορεί να οδηγήσει σε διεθνή παρέμβαση δλδη, γεωπολιτικές ανατροπές που θα τη φέρουν σε αρκετά δύσκολη θέση. Επιπλέον, τα διλλήματα ασφαλείας που βάζει η Τουρκία αναβαθμίζουν το διεθνές κύρος της σε βάρος της σημασίας των εσωτερικών συγκρούσεων .

Δεδομένου τώρα ότι τα ελληνικά συμφέροντα είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την γεωπολιτική σταθερότητα της Κύπρου οι απειλές της Τουρκίας αφορούν άμεσα σε κάθε περίπτωση και την Ελλάδα.

Αν η Κύπρος ενδώσει στις τούρκικες απειλές πέρα από το γεγονός ότι θα στερήσει (στην Κύπρο) την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων που βρίσκονται στον χώρο της, ανοίγει διάπλατα ο δρόμος να αμφισβητήσει η Τουρκία το δικαίωμα της Ελλάδας, όπως ορίζεται από το διεθνές δίκαιο, να οριοθετήσει την ελληνική ΑΟΖ ή ακόμη να αξιώσει σε δεύτερο στάδιο συνεκμετάλλευση του Αιγαίου και της περιοχής στην ανατολική μεσόγειο.

Αν τώρα η Τουρκία κάνει πράξη τις απειλές της αυτόματα θα έχει ανοίξει 2 πολεμικά μέτωπα, αν κάνει πίσω θα έχει δεχτεί μια μεγάλη ήττα.

Το ερώτημα λοιπόν που προκύπτει από τα παραπάνω είναι αν η Ελλάδα μπορεί εν μέσω οικονομικής κρίσης να διαφυλάξει τα συμφέροντά της χωρίς να κρατά ουδέτερη στάση και χωρίς να προέβη σε παραχωρήσεις;

Αν, για παράδειγμα, η Τουρκία επιτεθεί στην Κύπρο, θα θεωρηθεί ότι θίγει του αμοιβαίου συμφέροντος και ενδιαφέροντος «μνημόνιο συνεργασίας» που υπόγραψε χθες η Ελλάδα με το Ισραήλ και από κοινού θα επιτεθούν, ως αυτοάμυνα, στην Τουρκία για να προστατέψουν την Κύπρο;

Γνωρίζει η Ελλάδα τι θα κάνει σε μια τέτοια περίπτωση το ΝΑΤΟ και η ΕΕ; γιατί οι λεκτικές διαβεβαιώσεις σε καμιά περίπτωση δεν επαρκούν, εξάλλου ιστορικά όσες φορές έχουμε αρκεστεί στις διαβεβαιώσεις την πατήσαμε..

Μήπως η Ελληνική κυβέρνηση πρέπει να ενημερώσει τον Ελληνικό Λάο για τις εξελίξεις στην περιοχή και ειδικότερα για τις προθέσεις της.

Αν πάμε σε πόλεμο, τουλάχιστον ας ξέρουμε .