Μικροαλλαγές στο σύμφωνο ανταγωνιστικότητας

Έντεκα ημέρες πριν από την έκτακτη σύνοδο κορυφής όλα δείχνουν ότι οι διαφορές στο εσωτερικό της ΕΕ παραμένουν αγεφύρωτες.
Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες από τις Βρυξέλλες η αδυναμία του Συμβουλίου της ΕΕ να πείσει όλα τα κράτη μέλη για την αναγκαιότητα του αυστηρού συμφώνου ανταγωνιστικότητας που προτείνει η Γερμανία και συνεπικουρείται από τη Γαλλία οδήγησε στο προσχέδιο Barroso-Van-Rompuy που προτείνει μικροαλλαγές στο σύμφωνο ανταγωνιστικότητας, χωρίς να αλλάζει η κατεύθυνση.

Η νέα πρόταση ικανοποιεί τη γερμανική πλευρά σε βασικά σημεία και προβλέπει για τις χώρες- μέλη την εισαγωγή μίας σειράς δεικτών που πρέπει να τηρηθούν σε τρεις τομείς: ανταγωνιστικότητα, απασχόληση και δημοσιονομική πειθαρχία.
Η πρόταση περιλαμβάνει και την υποχρέωση για το φρένο χρέους σε ολόκληρη την Ευρωζώνη σύμφωνα με το γερμανικό πρότυπο, ωστόσο μπροστά στο σοβαρό κίνδυνο αμφισβήτησης της ευρωζώνης από τους πολίτες των κρατών μελλών κρατά επιφυλάξεις για τη συνταγματική δέσμευση της μείωσης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων.
Δεδομένης της θεμελιώδους σημασίας που έχει για τη λειτουργία της ένωσης η θέσμιση νέων κανόνων οικονομικής διακυβέρνησης δεν είναι λίγοι και όσοι υποστηρίζουν την άποψη που λεει οτι η πρόβλεψη δεν μπορεί να αφορά μόνο τον συντονισμό της δημοσιονομικής και οικονομικής πολιτικής των χωρών της ευρωζώνης. Συνεπώς, θα πρέπει να αναπροσαρμοστούν και άλλες πτυχές ή κανόνες που υπάρχουν στις συνθήκες και ρυθμίζουν τη συμβίωσή μας σε έναν κοινό χώρο, σε διαφορετική περίπτωση το ενδεχόμενο περιθωριοποίησης κρατών μελλών δεν θα απέχει μακριά από το να γίνει πραγματικότητα στο άμεσο μέλλον.

Τι δείχνουν οι εκλογές στην Ιρλανδία

Όπως ήταν ευρέως αναμενόμενο, το πολιτικό κόμμα της Ιρλανδίας Fianna Fail που υπέγραψε τη συμφωνία δανεισμού με την ΕΕ και το ΔΝΤ υπέστη συντριπτική ήττα στις εκλογές της περασμένης Παρασκευής και υποχώρησε στο χειρότερο αποτέλεσμα των 80 χρόνων παρουσίας του στην πολιτική σκηνή της Ιρλανδίας με μόλις 15,1% των ψήφων. Όπως φάνηκε από το αποτέλεσμα των εκλογών τα 85-δισ. € της δέσμης που συμφωνήθηκε με την ΕΕ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο θεωρήθηκε από τους Ιρλανδούς πολίτες ως μέγιστη ταπείνωση.
Το κόμμα Fine Gael που κέρδισε τις εκλογές, χωρίς να συγκεντρώσει την απόλυτη πλειοψηφεία, αυτοχαρακτηρίζεται ως κόμμα του προοδευτικού κέντρου και είναι έντονα φίλο –ΕΕ κατεύθυνσης, αναμένεται να σχηματίσει κυβέρνηση, είτε με τους εργατικούς είτε με ανεξάρτητους βουλευτές.
Ο ηγέτης του Fine Gael Enda Kenny πριν τις εκλογές έχει προειδοποιήσει ότι δεν υπάρχει καμία εύκολη λύση στα προβλήματα της Ιρλανδίας και υπό μια νέα κυβέρνηση το μέλλον φαίνεται σκληρό. Αυτό που υποσχέθηκε προεκλογικά ήταν να τροποποιήσει τους όρους των δανείων, όπως τα επιτόκια και να αποκαταστήσει ορισμένα από τα σημεία που γκρέμισαν την υπερηφάνεια της Ιρλανδίας.
“Οι Ευρωπαίοι γνωρίζουν ότι οι όροι του δανείου είναι σκληροί και υπάρχει άπλετος χώρος για μια νέα διαπραγμάτευση”, υποστήριξε ο ηγέτης του Φίνε Γκέιλ ανακοινώνοντας πως την ερχόμενη εβδομάδα θα μεταβεί στο Ελσίνκι για την Σύνοδο του Λαϊκού Κόμματος όπου θα έχει συναντήσεις με την Αγκελα Μέρκελ, τον Νικολά Σαρκοζί και άλλους ηγέτες χωρών μελλών που πρόσκεινται στο ευρωπαϊκό λαϊκό κόμμα
Όπως όλα δείχνουν, ο ηγέτης του Fine Gael Enda Kenny έβαλε χαμηλά τον πήχη , ιδιαίτερα στην ολέθρια απόφαση της προηγούμενης κυβέρνησης να εγγυηθεί τα κολοσσιαία τοξικά χρέη των τραπεζών που οδήγησαν την Ιρλανδία στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και στην αγκαλιά του ΔΝΤ.
Αν, όπως όλα τα δεδομένα δείχνουν, η Ιρλανδία αναγκαστεί να προχωρήσει μονομερώς σε επαναδιαπραγμάτευση των όρων του δανείου των 85 δις ευρώ χωρίς να ζητηθεί συνολική επανατοποθέτηση της μονόδρομης οικονομικής πολιτικής που ακολουθεί στην παρούσα φάση η ΕΕ, τόσο η Ιρλανδία, όσο και η Ελλάδα θα βυθιστούν σε μια χρόνια ύφεση, με ανεργία, αναπτυξιακή στασιμότητα και προβλήματα αποπληρωμής του χρέους.
Συνεπώς, με το πολιτικό τοπίο της Ευρώπης, (σε επίπεδο χωρών- μελλών της εε με προβλήματα χρέους) να αναδιαμορφώνεται η Ελλάδα χρειάζεται να απαλλαγεί σύντομα από την κυβέρνηση που οδήγησε τη χώρα στο ΔΝΤ και με νέα κυβέρνηση να αναζητήσει, από κοινού, με την νέα κυβέρνηση της Ιρλανδίας συνολικό πακέτο λύσης από την εε για τα προβλήματα χρέους των χωρών της ευρωζώνης με προβλήματα, τόσο σε επίπεδο όρων αποπληρωμής των δανείων, όσο και σε επίπεδο κατεύθυνσης στην οικονομική πολιτική.

Το μνημόνιο1 ήταν μόνο η αρχή

Το μνημόνιο 4 που αναμένεται να ψηφιστεί από τη βουλή έως τα μέσα Μαΐου είναι ένα νέο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής ύψους άνω των 25 δισ. ευρώ μέχρι το 2015 που θέτει ετήσια ανώτατα όρια δαπανών για τα υπουργεία και όλους τους φορείς της Γενικής Κυβέρνησης.
Πάνω σε αυτή τη βάση και με την οικονομία να βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση το υπουργείο οικονομικών, αν και αναμένει συρρίκνωση του ΑΕΠ πάνω από 3% για το τρέχον έτος και η ανεργία έχει εκτιναχθεί στο 14,5 % ετοιμάζεται να προχωρήσει σε μέτρα που θα μειώνουν το μισθολογικό κόστος, σε κατάργηση οργανικών θέσεων στο δημόσιο, μεγάλη μείωση των κοινωνικών δαπανών, μείωση της δαπάνης για δημόσιες επενδύσεις, περιορισμό των αυξήσεων των δαπανών για τις συντάξεις,κ.α.

Tο σχέδιο αποκρατικοποιήσεων περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τους σιδηρόδρομους, τα αεροδρόμια, το ταχυδρομείο, τις εταιρίες παροχής ύδατος, τα λιμάνια, τις κρατικές τράπεζες και τις εταιρίες τυχερών παιγνίων .
Αν κάτι προκύπτει από τα παραπάνω αυτό είναι η επιμήκυνση του αρχικού προγράμματος λιτότητας για ακόμη 2 χρόνια, η επιβολή νέων πιο σκληρών μέτρων και το γενικό ξεπούλημα των δημόσιων επιχειρήσεων. [Ως γνωστό, το πακέτο δανεισμού των 110 δις από το ΔΝΤ και την ΕΕ περιλάμβανε ένα τριετές πρόγραμμα μέτρων λιτότητας που θα έληγε το 2013].

Επίσης, το γεγονός ότι η κυβέρνηση αναγκάζεται να αναθεωρήσει τους αρχικούς της στόχους σημαίνει ότι η οικονομική πολιτική που υποδεικνύει το ΔΝΤ και εφαρμόζει η κυβέρνηση έχει αποτύχει σε όλα της τα σημεία.

Πρόβατο στα πράσινα λιβάδια ή κυνηγός του λύκου, εσύ αποφασίζεις…

Μετά τη συνάντηση Μέρκελ-Παπανδρέου στο Βερολίνο ειδησεογραφικά φάνηκε ότι η Γερμανία δεν θεωρεί πλέον ευρωπαϊκό το πρόβλημα του ελληνικού χρέους και ότι λύση δοθεί θα έρθει μέσα από το συνολικό πακέτο, στο οποίο θα καταλήξει η ΕΕ, όταν θα καταλήξει!

Αν όμως έφερε κάτι στην επικαιρότητα η συνάντηση Μέρκελ- Παπανδρέου αυτό είναι οι μεγάλες ανισότητες και οι συγκρουόμενες ανάγκες που υπάρχουν στο εσωτερικό της ΕΕ μεταξύ των μεγάλων κρατών με παραδοσιακά ισχυρή οικονομία και των μικρότερων, όπως η Ελλάδα, με προβλήματα αναπτυξιακής υστέρησης και χρέους.

Βέβαια, το πρόβλημα δεν είναι σημερινό, το καινούριο στοιχείο εδώ και ένα χρόνο είναι η κρίση χρέους της ευρωζώνης που όπως όλα δείχνουν διευρύνει την ασυμμετρία και συγκαλύπτει τα βασικά αίτια της κρίσης.

Το ερώτημα λοιπόν που ανακύπτει είναι γιατί μετά από 30 έτη συνεχούς παρουσίας στους θεσμούς της εε φτάσαμε να μην έχουμε στα χέρια μας τίποτε χειροπιαστό και τα 2/3 του πληθυσμού της χώρας να βυθίζονται στην φτώχεια και την εξαθλίωση, με άλλα λόγια έχουμε φτάσει σε σημείο κανένας τομέας της οικονομίας να μην μπορεί να απορροφήσει το ανθρώπινο δυναμικό και να έχουμε μετατραπεί σε χώρα εξαρτημένη πλήρως από τις εισαγωγές και τα δανεικά.

Σε αυτό το post θα προσπαθήσω να δείξω ότι τα προβλήματα που βιώνουμε δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αποτυχία ενός μεγάλου τμήματος του πολιτικού προσωπικού να διαχειριστεί επ’ ωφέλεια της κοινωνίας τη συμμετοχή μας στην κοινότητα και από την άλλη πλευρά, η λειτουργική αδυναμία του γραφειοκρατικού κατεστημένου της ευρωπαϊκής ένωσης να δημιουργήσει, (μόνο με κανόνες), ανάπτυξη και οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας σε χώρες- μέλη της εε με ύστερη ανάπτυξη, όπως η χώρα μας.

Όπως όλοι γνωρίζουμε η Ελλάδα προσχώρησε στην εοκ το 1981, σε αυτή την πορεία πάντα ακολουθούσε τις διάφορες κατευθύνσεις που κατά καιρούς πρότειναν οι Βρυξέλλες, είτε αυτό λέγονταν αποβιομηχάνιση, είτε μείωση του αγροτικού πληθυσμού, είτε ιδιωτικοποίηση του κράτους, είτε λιτότητα για την είσοδο στο ενιαίο νόμισμα , είτε προσπάθεια για να φτάσουμε τους όρους του σύμφωνου σταθερότητας, κ.α.

Παράλληλα, μέσω των προγραμμάτων ΜΟΠ και ΚΠΣ λάβαμε τεράστια ποσά ως πρόσθετη οικονομική ενίσχυση για την αναδιάρθρωση της ελληνικής οικονομίας. Η απουσία όμως χρηστής διαχείρισης βοήθησε οικονομικά μόνο τους κάθε λογής «νταβατζήδες» που για να πετυχαίνουν τους στόχους τους έχουν κόψει και ράψει στα μέτρα τους ακόμη και το θεσμό της δημοκρατίας. Σε αυτό το σημείο ένα αναμφισβήτητο δεδομένο, άξιο προσοχής, είναι ότι από την εποχή ακόμη της προσχώρησης στην εοκ και, με μεγαλύτερη ένταση την περίοδο από το '95 και έπειτα η διακυβέρνηση του ΠαΣοΚ συνέδεσε την οικονομική πολιτική της με εξελίξεις που σηματοδότησαν την έναρξη περιόδων λιτότητας και την εξόντωση κλάδων οι οποίοι βοηθούσαν την παραγωγική δραστηριότητα και κατ’ επέκταση την ύπαρξη συναφών μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Σήμερα, όπως προκύπτει εξάλλου από την πραγματικότητα που βιώνουμε όλοι, η νέα αλλαγή παράγει αποτελέσματα που φτωχοποιούν το σύνολο της κοινωνίας και περιθωριοποιούν τη χώρα.

Την ίδια στιγμή η απάντηση της εε τόσο για τα προβλήματα του παρελθόντος, όσο και για τα σημερινά είναι δεσμευτικοί κανόνες που ευνοούν τη λιτότητα και αναπτύσσουν νέες μορφές ανισοτήτων .
Με αυτά και με άλλα φτάσαμε να έχουμε υπαχθεί, ως χώρα, στις ρυθμίσεις του ΔΝΤ και να διαβάζουμε στο γερμανικό περιοδικό Spiegel ότι 600 δις ευρώ καταθέσεις Ελλήνων πολιτών βρίσκονται σε τράπεζες του εξωτερικού
Από την άλλη πλευρά, εγώ κ' εσύ είμαστε εκ των πραγμάτων υποχρεωμένοι να δουλεύουμε σα σκλάβοι το υπόλοιπο της ζωής μας για να αποπληρώσουμε τα ελλείμματα που δημιούργησε η κρίση και ένα χρέος που εγώ κ’ εσύ δεν έχουμε καμιά ευθύνη για την ύπαρξή του.

Μήπως τελικά εγώ κ’ εσύ χρειάζεται να βάλουμε στην άκρη τις πολλές και χωρίς απόδοση υποσχέσεις τύπου «λεφτά υπάρχουνε» και να αρχίσουμε να δημιουργούμε το δικό μας πλαίσιο;

Μονόδρομος η ανατροπή του μνημονίου

Στις 6 Μαΐου 2010 η κυβέρνηση ψήφισε στη βουλή των Ελλήνων με τη διαδικασία του κατ’ κατεπείγοντος το μνημόνιο, εξέλιξη η οποία «επιτεύχθηκε» με την «ευγενή χορηγία» των οίκων αξιολόγησης και όπως φανερώνουν οι ειδήσεις της εποχης, με προσυνενοημένη πολιτική απόφαση ΔΝΤ- Γ. Παπανδρέου.
Για να δικαιολογήσει τότε ο υπουργός οικονομικών την αναγκαιότητα υπαγωγής της χώρας στις ρυθμίσεις του ΔΝΤ ισχυρίστηκε μεταξύ άλλων ότι 9 μέρες μετά έληγε ένα ομολογιακό δάνειο εννιά δισ.ευρώ!.
Προαπαιτούµενο για να δοθεί ένα μέρος των δανειακών αναγκών της χώρας από το πακέτο δανεισμού ΕΕ- ΔΝΤ δλδη τα 110 δισ. ήταν το γνωστό πλέον τριετές πρόγραµµα οικονομικής πολιτικής που στο τέλος θα έλυνε τα δημοσιονομικά και αναπτυξιακά προβλήματα της χώρας.
Ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου με ψέματα και μεθοδευμένη διαστρέβλωση της πραγματικότητας για να δικαιολογήσει την ψήφιση του μνημονίου είχε δηλώσει σε εκείνη τη συνεδρίαση της βουλής ότι από την ψήφιση η όχι του τριετούς προγράμματος «κρίνεται η οικονοµία, η δηµοκρατία, η κοινωνική συνοχή. Κρίνεται η εικόνα µας, αλλά και ο ίδιος ο ελληνισµός». «Ή ψηφίζουµε και εφαρµόζουµε τη Συµφωνία, ή καταδικάζουµε την Ελλάδα στην χρεοκοπία» είχε πει χαρακτηριστικά.
Από τότε έως σήμερα οι εξελίξεις δεν τον επιβεβαίωσαν, το δημόσιο χρέος της χώρας συνεχώς αυξάνεται και το μνημόνιο έχει αναθεωρηθεί σε τουλάχιστον 20 σημεία με ποιο χαρακτηριστικό παράδειγμα το γεγονός ότι η κυβέρνηση, μέσω της τρόικας, ανακοίνωσε πρόσφατα ότι χρειάζεται νέο πρόγραμμα ύψους 18 δις ευρώ και υποθήκευση για 50 δις ευρώ του συνόλου της δημόσιας περιουσίας για να μπορέσουμε να επαναγοράσουμε αντίστοιχου ποσού ελληνικό χρέος.
Επίσης, οι αρνητικές εξελίξεις στην οικονομία εξαιτίας των αποτελεσμάτων που δημιουργεί η πολιτική του μνημονίου και η έλλειψη προοπτικής αναζωπυρώνουν την πίεση και ανάγκασαν το πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου σε χθεσινοβραδινή ομιλία του στο πανεπιστήμιο Humboldt του Βερολίνου να παραδεχτεί ότι «είναι ορατός ο κίνδυνος να μην μπορέσει ο ελληνικός λαός να σηκώσει το βάρος του διογκούμενου χρέους», εάν δεν αντιμετωπιστεί μια σειρά ζητημάτων, όπως το ζήτημα των επιτοκίων κ.α.
Με αυτά και με άλλα η χώρα κατέληξε όχι μόνο μέρα παρά μέρα να βυθίζεται όλο και περισσότερο στην φτώχεια και την απόλυτη εξαθλίωση, αλλά αυτή τη στιγμή δυσχεραίνεται σε μεγάλο βαθμό και η διαπραγματευτική της ευχέρεια. Αν δρομολογηθεί κάποια λύση εξαρτάται πλέον από το αποτέλεσμα των εκλογών στο Αμβούργο, το πολιτικό κλίμα στις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, τη διάθεση των αγορών, κ.α.
Συνεπώς, χρειάζεται άμεσα να απορριφθεί από το λαό η δανειακή σύμβαση αποικιακού χαρακτήρα που υπόγραψε η κυβέρνηση Παπανδρέου και στη συνέχεια μέσω διαπραγματεύσεων και με άλλη κυβέρνηση το ελληνικό δημόσιο να συμφωνήσει σε μια καλύτερη πρόταση από αυτή που ψήφισε η κυβέρνηση Παπανδρέου.
Όποιος τώρα υποστηρίξει ότι αυτά δεν γίνονται πρέπει πρώτα να απαντήσει στο ερώτημα αν θέλουν, σε υπερεθνικό επίπεδο ανά τον κόσμο, την Ελλάδα να είναι μέρος του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Το παράδειγμα της Ισλανδίας δείχνει το δρόμο που πρέπει, ως χώρα, να ακολουθήσουμε στο ζήτημα του δημοσίου χρέους.

To Ρεύμα από την έρημο και οι αλλαγές στις αραβικές χώρες

Σύμφωνα με μελέτες επιστημόνων και δημοσιεύματα σε διάστημα ενός χρόνου, κάθε τετραγωνικό χιλιόμετρο της ερήμου δέχεται ηλιακή ενέργεια ισοδύναμη με 1,5 εκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου. Το γεγονός σημαίνει ότι εάν καλυφθεί το 1% των ερήμων σε παγκόσμιο επίπεδο με κάτοπτρα συγκέντρωσης της ηλιακής θερμότητας θα παράγουν όση ηλεκτρική ενέργεια χρησιμοποιεί ο πλανήτης συνολικά. Για το λόγο αυτό στις 13.7.2009 ανακοινώθηκε σε συνάντηση στο Μόναχο η δημιουργία της βιομηχανικής πρωτοβουλίας Desertec . Iδρυτικά μέλη της κοινοπραξίας είναι 12 εταιρείες κολοσσοί: ΑΒΒ, Abengoa Solar, Cevital, η Deutsche Bank, E. ON, η HSH Nordbank, MAN Solar Millennium, Munich Re, M + W Zander, RWE, η SCHOTT Solar, SIEMENS. Η ιδέα της ενέργειας από τον ήλιο υποστηρίζεται επίσης από γερμανικό aerospace centre (DLR) και το υπουργείο ενέργειας των ΗΠΑ.
Σκοπός είναι να κατασκευαστούν μεγάλα ενεργειακά πάρκα στην Εγγύς και στη Μέση Ανατολή για την κάλυψη των ντόπιων αναγκών και την εξαγωγή ρεύματος στην Ευρώπη. Η εμπορική εκμετάλλευση του ρεύματος από την έρημο δεν αναμένεται να έχει προβλήματα μεταφοράς επειδή είναι δυνατή μέσω του υφιστάμενου δικτυού υψηλής τάσης εναλλασσόμενου ρεύματος (HVAC)
H dw αναφέρει σε δημοσίευμά της ότι μια από τις πρώτες χώρες που θα συμμετάσχουν στην υλοποίηση του προγράμματος είναι το Μαρόκο. Υπολογίζεται ότι σε πέντε χρόνια θα παράγονται 500 megawatt και από αυτά το ένα τρίτο θα μένει στο Μαρόκο και τα υπόλοιπα δύο τρίτα θα εξάγονται στην Ευρώπη. Για το λόγο αυτό η Ευρώπη έχει κάθε λόγο να θέλει πολιτική σταθερότητα στην περιοχή. Τον Ιανουάριο, ο υπουργός Ενέργειας του Μαρόκου επισκέφθηκε το Βερολίνο και ο Γερμανός υπ. Οικονομίας Μπρούντερλε ήταν σαφής: «Η Δύση έχει κάθε συμφέρον να ανοίξουν αυτές οι χώρες, για ελευθερία, δημοκρατία και ανθρώπινα δικαιώματα.

Τι έγιναν τα χρήματα για τις πυρόπληκτες περιοχές;

Οι δασικές πυρκαγιές στην Ελλάδα το 2007 ήταν από τις χειρότερες των τελευταίων δεκαετιών σε ολόκληρη την Ευρώπη και χωρίς προηγούμενο στην σύγχρονη Ελληνική ιστορία.
Οι πυρκαγιές είχαν πλήξει κυρίως την Πελοπόννησο την Εύβοια και περιοχές της Αττικής.

Aπό τους νομούς που επλήγησαν περισσότερο ήταν ο νομός Ηλείας.

Εκτός από τις μεγάλες υλικές καταστροφές και τα χιλιάδες καμένα στερέματα γης άφησαν πίσω τους και ανθρώπινα θύματα, τα περισσότερα στην περιοχή της Ζαχάρως Ηλείας. Εκείνη την εποχή το μέγεθος της καταστροφής κινητοποίησε κράτη και πολίτες σε ολόκληρο τον κόσμο.

Ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής José Barroso και η Περιφερειακή επίτροπος Danuta Hübner κατά την επίσκεψη τους στην Ελλάδα, την εποχή των πυρκαγιών, ανακοίνωσαν 600 εκατ. € βοήθεια για τις πυρόπληκτες περιοχές, εκ των οποίων τα 200 εκ € είχε ανακοινωθεί ότι θα δοθούν από το ταμείο για την ταχεία αντιμετώπιση των καταστροφών για να μειωθεί η ζημιά και οι συνέπειες όσο γίνεται πιο γρήγορα.

Παράλληλα, η τότε κυβέρνηση δημιούργησε έναν ειδικό λογαριασμό σε όλες τις ελληνικές τράπεζες, όπου χιλιάδες άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο κατέθεσαν από το υστέρημα τους χρήματα για να συμβάλουν στην ανακούφιση των πληγέντων. Για την διαχείριση του ειδικού λογαριασμού συστάθηκε στη συνέχεια το «Ταμείο Μολυβιάτη». Σύμφωνα με την επίσημη καταχώρηση του Ταμείου, το σύνολο των εισφορών και τόκων, μέχρι 31/11/2010 ανέρχονταν σε 213.483.000 ευρώ, ενώ οι αντίστοιχες δαπάνες ανέρχονται σε 92.290.000 ευρώ, δλδη την 30/11/2010 παρέμενε αδιάθετο το ποσό 116.193.000 €.

Ο σημερινός πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου ευθύς αμέσως μετά τη εκλογική νίκη του στις εκλογές του 2009, επισκέφτηκε το νομό Ηλείας όπου κατά τη διάρκεια ανοιχτής σύσκεψης που είχε με τοπικούς φορείς (παρουσία του μισού υπουργικού συμβουλίου και του Ισπανού αρχιτέκτονα Χοσέ Αθεμπίγιο) στο δημαρχείο της Αρχαίας Ολυμπίας ανακοίνωσε, όπως είχε υποσχεθεί προεκλογικά, τη μετατροπή της Ηλείας σε πρότυπο νομό πράσινης ανάπτυξης [χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο] που θα αποτελούσε το πρόκριμα για την ανασυγκρότηση ολόκληρης της χώρας.

Με αυτά και με αλλά πέρασε 1 1/2 χρόνια μετά την εκλογή Παπανδρέου. Σήμερα, όχι μόνο ξεχάστηκε το σχέδιο ανασυγκρότησης για την Ηλεία, αλλά και στο πλαίσιο των συγχωνεύσεων φορέων του δημοσίου τομέα καταργήθηκε και το ταμείο Μολυβιάτη, μαζί με το αδιάθετο ποσό των 116.193.000 €.

Στην Ηλεία, οι καταστροφικές συνέπειες των δασικών πυρκαγιών στο φυσικό περιβάλλον και την κοινωνία και η δυσμενής οικονομική κατάσταση εξαιτίας της ύφεσης έχουν επηρεάσει πολλαπλά τους κατοίκους του νομού και ολόκληρη την παραγωγική και καταναλωτική αλυσίδα κάνοντας μη βιώσιμο το παρόν και αβέβαιο το μέλλον.
Εκτός όμως των προβλημάτων, οι περισσότεροι κάτοικοι της Επαρχίας μας έχουν την ίδια απορία: Τι έγιναν τα χρήματα για τις πυρόπληκτες περιοχές;

Η κυβέρνηση «έριξε στο καναβάτσο» τον αθλητισμό

Η επιλογή της κυβέρνησης Παπανδρέου να καταργήσει το υφυπουργείο αθλητισμού ήταν μία πρώτη υποδήλωση της πρόθεσης της να διαλύσει τον αθλητισμό και ιδιαίτερα τον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Στη συνέχεια και ο τομέας του αθλητισμού ακολούθησε τον κανόνα που επιβάλει το μνημόνιο, δλδη μεγάλες περικοπές. Την τρέχουσα χρονιά η μέση μείωση των επιχορηγήσεων του 2011 σε σχέση με το 2010 ανέρχεται σε 14% για τα Αθλήματα Εθνικής Αθλητικής Προτεραιότητας, σε 13% για τα Αθλήματα Εθνικού Ενδιαφέροντος και σε 10% για τα κρατικώς Ενισχυόμενα Αθλήματα. Το γεγονός των μειώσεων αναμένεται να δημιουργήσει σημαντικά προβλήματα σε όλες τις ομοσπονδίες, με μεγαλύτερο θύμα των περικοπών τον σωματειακό αθλητισμό που διέρχεται ίσως την χειρότερη περίοδο της ιστορίας του.
Τα μικρά σωματεία στην επαρχία που παραδοσιακά αποτελούσαν το πρωτογενές κύτταρο ανάπτυξης του αθλητικού γίγνεσθαι αντιμετωπίζουν δυσεπίλυτα προβλήματα, (λόγω έλλειψης πόρων για την αντιμετώπιση των λειτουργικών τους δαπανών, των δαπανών οργάνωσης, συντήρησης των υποδομών κ.α.), που καθιστούν τη λειτουργία τους προβληματική και αβέβαιη, αν και σύμφωνα με το Σύνταγμα της χώρας ο “αθλητισμός τελεί υπό την προστασία και την ανώτατη εποπτεία του Κράτους”.
Με δεδομένα τα παραπάνω προβλήματα και τη δύσκολη οικονομική εποχή θα περίμενε κανείς η κυβέρνηση να δημιουργήσει ένα παράλληλο αναπτυξιακό πλαίσιο για να μπορέσουν τα αθλητικά σωματεία να εξοικονομήσουν πόρους μέσω χορηγών ή άλλων δραστηριοτήτων πάνω στις αρχές του sport management και marketing, για να τεθεί όμως σε εφαρμογή το οτιδήποτε χρειάζεται στρατηγικό σχεδιασμό που να κοιτάξει πέρα από τη λογική των περικοπών χωρίς αύριο.

Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, για την τρέχουσα σχολική χρονιά η κυβέρνηση αποφάσισε να αναστείλει όλους τους σχολικούς αγώνες και τα σχολικά πρωταθλήματα χωρίς σαφή αιτιολογικό παράγοντα. Επιπλέον, ένας μεγάλος αριθμός αθλητικών σχολείων έκλεισε επειδή η κυβέρνηση δεν μπόρεσε να εξασφαλίσει έγκαιρα την στελέχωσή τους με μόνιμους εκπαιδευτικούς φυσικής αγωγής. Έτσι, ο σχολικός αθλητισμός, ο οποίος θα μπορούσε να αποτελεί τη βάση του αθλητικού οικοδομήματος υποβαθμίζεται σημαντικά.

Με άλλα λόγια μέσα σε ένα χρόνο διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ ο αθλητισμός εκτός του ότι έχει μείνει 'ακέφαλος', βρίσκεται στο καναβάτσο, ένα βήμα πριν την οριστική κατάρρευση.

Το 5% για την Παιδεία & το σύμφωνο ανταγωνιστικότητας

“Το 1,3% του ΑΕΠ της Ε.Ε. να μετοχοποιηθεί και τα έσοδα που θα προκύψουν να διατίθενται για την παιδεία στα κράτη - μέλη που υπολείπονται σημαντικά του μέσου όρου των 27”

Από την εποχή που ήμουν στο λύκειο θυμάμαι τους υπουργούς παιδείας και τα κόμματα να δεσμεύονται ότι θα κάνουν πράξη το στόχο για 5% επί του ΑΕΠ για δαπάνες στην Παιδεία.
Τα χρόνια πέρασαν, μεγαλώσαμε, οι καιροί αλλάζουν, παρά τις προεκλογικές δεσμεύσεις, οι κυβερνήσεις συνεχίζουν να ακολουθούν την πεπατημένη, οι πιστώσεις του προϋπολογισμού για την παιδεία πάντα βρίσκονταν μεταξύ 3 - 3,5% και στην εποχή του μνημονίου μειώθηκαν στο 2,75%. Όπως προκύπτει από τα κοινοτικά στοιχεία, η Ελλάδα διαθέτει για την παιδεία τις χαμηλότερες δημόσιες δαπάνες στην Ευρώπη των 27. O μέσος κοινοτικός όρος είναι 5,2%.
Αυτή την εποχή στην Ευρώπη η ιδέα του συμφώνου για την ανταγωνιστικότητα προτείνει οι κυβερνήσεις να συμφωνήσουν με βάση παράγοντες όπως η εξάλειψη της τιμαριθμικής αναπροσαρμογής στις αμοιβές, η προσαρμογή της ηλικίας συνταξιοδότησης σύμφωνα με τις δημογραφικές τάσεις, η ομοιόμορφη φορολογική βάση, η αμοιβαία αναγνώριση των επαγγελματικών προσόντων, τη θέσπιση εθνικών μέσων για βοήθεια στις τράπεζες σε περίπτωση κρίσης και την προώθηση με συνταγματική δέσμευση ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, μια δέσμευση που δεν επηρεάζει τον κρατικό προϋπολογισμό, όμως για να επιφέρει μια μεταβολή στο εισόδημα χρειάζεται σημαντική μεταβολή και στις κρατικές δαπάνες και στους φόρους.
Κατά συνέπεια, το γενικότερο οικονομικό κλίμα, η θέσπιση πιο αυστηρών δημοσιονομικών κανόνων και η ταυτόχρονη σχεδίαση κυρώσεων για τα κράτη μέλη που θα ξεφεύγουν από τους στόχους του συμφώνου αναμένεται να οδηγήσει τα μικρότερα μέλη της ΕΕ με προβλήματα χρέους σε σημαντική αναπτυξιακή υστέρηση σε πολλούς τομείς, συμπεριλαμβανομένης και της παιδείας.
Γι 'αυτό πρέπει τα κράτη μέλη της εε να εξετάσουν καινοτόμες λύσεις έτσι ώστε το σύμφωνο, αφενός μεν να είναι αποτελεσματικό, αφετέρου να μην επηρεάζει αρνητικά κάποιες χώρες και θετικά κάποιες άλλες.
Σε αυτό το πλαίσιο είναι απαραίτητο να υιοθετηθεί, με συνταγματική δέσμευση, οι δαπάνες για την παιδεία στα κράτη- μέλη να μην είναι χαμηλότερες από το μέσο κοινοτικό όρο.
Επιπλέον, αρκετά χρήσιμο θα μπορούσε να αποδειχθεί αν το 1,3% του ΑΕΠ της Ε.Ε, με τη σύσταση κάποιου κοινού ταμείου, μετοχοποιηθεί και τα έσοδα που θα προκύψουν να διατίθενται για την παιδεία στα κράτη - μέλη που υπολείπονται ( με σημείο αναφοράς την τελευταία δεκαετία) σημαντικά του μέσου όρου των 27.

Πόσο θα αντέξει η κυβέρνηση;

Την ώρα που οι αντοχές της ελληνικής κοινωνίας εξαντλούνται και οι αντιδράσεις που εκδηλώνονται στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος προκαλούν έντονο προβληματισμό και θέτουν ερωτήματα σχετικά με το κατά πόσο η κυβέρνηση θα καταφέρει να οδηγήσει τη χώρα σε έξοδο από την οικονομική κρίση μετά τη λήξη του τριετούς ασφυκτικού προγράμματος λιτότητας, στην Ευρώπη οι παρασκηνιακές διαπραγματεύσεις εν όψει της Συνόδου Κορυφής του Μαρτίου δείχνουν ότι η οριστικοποίηση του πακέτου σωτηρίας για την Ευρώπη κάθε άλλο παρά εύκολη υπόθεση θα είναι.

Η οικονομική κρίση ως βασικό υπαρκτό πολιτικοκοινωνικό πρόβλημα παράγει αβεβαιότητες, το μέλλον φαντάζει δύσκολο και σχεδόν όλοι ψάχνουν να βρουν τρόπο διεξόδου από τις σύνθετες επιπτώσεις που δημιουργεί η οικονομική κρίση αλλά και το κατά γενική ομολογία ρευστό πολιτικοκοινωνικό περιβάλλον.
Οι συνεχείς αντιδράσεις των χωρών στο Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας που προωθεί η Γερμανίδα καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ και η άρνηση της Γερμανίας για αγορά κρατικών ομολόγων από το μηχανισμό στήριξης και τη μείωση του χρόνου αποπληρωμής στα δάνεια διάσωσης της Ελλάδας και των επιτοκίων στα δάνεια διάσωσης της Ελλάδας και της Ιρλανδίας δυναμιτίζουν το κλίμα και δικαιώνουν όσους υποστηρίζουν ότι τον ερχόμενο Μάρτιο δύσκολα οι ευρωπαίοι ηγέτες θα καταλήξουν σε οριστική συμφωνία για την αντιμετώπιση της κρίσης του χρέους. Σημαντική επιρροή στις εξελίξεις φαίνεται να ασκεί και το γεγονός ότι στη Γερμανία και σε άλλες χώρες επιρροής της μέσα στο 2011 θα υπάρξουν εκλογικές αναμετρήσεις.
Αν η Γερμανία καταφέρει να πείσει τις χώρες της ΕΕ για την αναγκαιότητα του συμφώνου ανταγωνιστικότητας, [δύσκολη υπόθεση μέσα στο χρόνο που μένει μέχρι το Μάρτιο] κάτι που αποτελεί βασική απαίτηση της Γερμανίας προκειμένου να συμφωνήσει στο συνολικό πακέτο, θα έχει ένα σημαντικό επιχείρημα για να δικαιολογήσει στους Γερμανούς ψηφοφόρους την περαιτέρω οικονομική σύγκληση και τον κεντρικό οικονομικό συντονισμό στην ευρωζώνη. Σε διαφορετική περίπτωση όλα θα μείνουν ως έχουν.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες και λαμβάνοντας υπόψη ότι το τριετές γενικό πλαίσιο μέτρων που περιγραφεί το μνημόνιο και εφαρμόζεται εδώ και ένα χρόνο είναι όχι μόνο ανεπαρκές αλλά αφαίρεσε από την Ελλάδα το δικαίωμα να δημιουργήσει ευκαιρίες και να παράγει λύσεις που θα οδηγήσουν τη χώρα σε οικονομική και κοινωνική ανάκαμψη εύκολα καταλήγουμε στο συμπέρασμα να πούμε ότι η κυβέρνηση πολύ δύσκολα θα μπορέσει με πρόχειρο- γραφήματα και ανέξοδη ρητορική να σηκώσει όλο το βάρος των περιστάσεων

Από την Ευρώπη των λαών στην Ευρώπη των αγορών

Σύμφωνα με το σύνταγμα της χώρας, ‘όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα’
Εκ πρώτης όψεως φαντάζει αυτονόητο, στην ελληνική περίπτωση όμως η κυβέρνηση αν και εκλέχτηκε για να εκφράσει τη βούληση των πολιτών, δύσκολα μπορούμε να πούμε ότι ο ελληνικός λαός εκφράζεται επαρκώς.
Πως θα μπορούσε άλλωστε να εκφραστεί όταν σύμφωνα με πράγματι καταγεγραμμένα στοιχεία ψήφισε μια κυβέρνηση που προεκλογικά παρουσίασε ένα τελείως διαφορετικό πρόγραμμα από αυτό που εφαρμόζει μετεκλογικά.
Με άλλα λόγια επειδή η κυβέρνηση γνώριζε ότι δύσκολα ο ελληνικός λαός θα δέχονταν την οικονομική πολιτική που υπαγόρευσε το μνημόνιο παρακάμφτηκε με μεθόδους που θα ζήλευε και η μαφία για στόχους που όπως όλα δείχνουν σε καμιά περίπτωση δεν ωφελούν την κοινωνία. Αυτό όμως που είναι πέρα και έξω από κάθε λογική είναι το γεγονός ότι σε καιρό ειρήνης η χώρα βρίσκεται κάτω από μια ιδιότυπη επίβλεψη συμβουλίου ελέγχου, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτής της κατάστασης το γεγονός ότι η ελληνική κυβέρνηση έφτασε πρόσφατα σε σημείο να διαφωνεί με την τρόικα, ( με φτηνές δικαιολογίες για να καλύψει τα αδικαιολόγητα) για εσωτερικά ζητήματα που άπτονται των αρμοδιοτήτων του ελληνικού κοινοβουλίου.

Σε αυτό το πλαίσιο λειτουργίας η κυβέρνηση αντλεί νομιμοποίηση κυρίως από την προσφορά ή όχι οικονομικών ανταλλαγμάτων στα μεγάλα εγχώρια και διεθνή συμφέροντα και από το κατά πόσο η πολιτική διαδικασία εξυπηρετεί την οικονομική πολιτική του ΔΝΤ. Το γεγονός ότι με την έλευση του ΔΝΤ στην Ευρώπη μπήκαν στην «κατάψυξη», σε αρκετά σημεία, τόσο το ελληνικό σύνταγμα, όσο και η συνθήκη της Λισαβόνας είναι ενδεικτικό στοιχείο υπονόμευσης και εκτροπής των δημοκρατικών θεσμών. ( Για παράδειγμα, το άρθρο 3 της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση κάνει λόγο για ισόρροπη οικονομική ανάπτυξη, σταθερότητα τιμών, πλήρη απασχόληση κ. α. Στην μετά μνημόνιο εποχή ακόμη και η έκθεση της ΤτΕ για τη νομισματική πολιτική συντάσσεται πλήρως με τις επιταγές του ΔΝΤ και προτείνει, μεταξύ άλλων, την ανάγκη προώθησης των ευέλικτων μορφών απασχόλησης, δλδη η κεντρική τράπεζα βρίσκεται, σε θεμελιώδη ζητήματα, σε διαφορετική κατεύθυνση απ' όσα ορίζει το σύνταγμα της χώρας και η συνθήκη της Λισαβόνας που τέθηκε σε ισχύ πριν ένα χρόνο)
Κατ' αυτό τον τρόπο τα κοινωνικά δικαιώματα, αν και αποτελούν απαραίτητη προϋπόθεση για την δημοκρατική σταθερότητα και την οικονομικοκοινωνική ανάπτυξη, δεν προστατεύονται και περιθωριοποιούνται γεγονός που αποδεικνύεται και από όσα έχουν συμβεί τον τελευταίο χρόνο, αν σκιαγραφήσουμε όσα συνέβησαν θα δούμε ότι παρόλο που υπήρχαν σοβαρές διαμαρτυρίες η κυβέρνηση επικαλέστηκε σε όλες τις περιπτώσεις το μνημόνιο ή την τρόικα για να αποφύγει την κοινωνία.
Εν ολίγοις: η κυβέρνηση από τη μια πλευρά αξιολογεί και προτείνει υπό την πίεση των ισχυρών και από την άλλη με λαϊκίστικες πολιτικές πρακτικές προσπαθεί να ξεπεράσει τις επιβλαβείς συνέπειες που δημιουργούν στην κοινωνία τα αποτελέσματα της πολιτικής του μνημονίου.

Τα εγγενή προβλήματα και η αποτυχία του ΔΝΤ

Για πάνω από δύο δεκαετίες η συνταγή που εφαρμόζει το ΔΝΤ είναι ίδια. Βασική προϋπόθεση για την παρέμβαση του είναι η ύπαρξη χρέους, το οποίο είναι ένα αποτελεσματικό εργαλείο προκειμένου να βάλει στο χέρι τις υποδομές, τις πρώτες ύλες και το ανθρώπινο δυναμικό των χώρων που δανείζει. Έτσι σήμερα πολλά αναπτυσσόμενα έθνη έχουν φτάσει σε σημείο να είναι στο χρέος και τη φτώχεια λόγω των πολιτικών του ΔΝΤ.

Οι βασικοί κανόνες που προτείνει το ΔΝΤ είναι:
-Μείωση της προσφοράς χρήματος

-Δημοσιονομική λιτότητα, αύξηση φόρων και δραματικη μείωση των κρατικών δαπανών.

-Ιδιωτικοποιήσεις, με ξεπούλημα των δημόσιων επιχειρήσεων στον ιδιωτικό τομέα.

-Άρση κάθε περιορισμού σχετικά με την εισροή και εκροή του διεθνούς κεφαλαίου, καθώς και άρση των περιορισμών για την πρόσβαση ξένων επιχειρήσεων και τραπεζών.
- Σημαντική μείωση του κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος.
Με άλλα λόγια το ΔΝΤ συστήνει μείωση του βιοτικού επιπέδου με περικοπές στην υγεία, την εκπαίδευση και την ανάπτυξη που υπονομεύουν το κράτος και οδηγούν στη διαιώνιση της φτώχειας και των ανισοτήτων και από την άλλη πλευρά, την μονοπώληση των μέσων παραγωγής- πρώτων υλών από το διεθνές κεφαλαίο.

Με βάση την κατεύθυνση αυτή η κυβέρνηση Παπανδρέου ψήφισε αρχικά χωρίς μελέτη το νομοσχέδιο για την ελληνοποίηση των εκατομμυρίων λαθρομεταναστών που βρίσκονται στην Ελλάδα και στη συνέχεια μείωσε με συνοπτικές διαδικασίες τουλάχιστον κατά 30% τους μισθούς, ποδοπατώντας εργασιακά κεκτημένα δεκαετιών, οι 2 αποφάσεις ελήφθησαν κυρίως για να μειώσουν το κόστος εργασίας.

Η κυβέρνηση στην προσπάθεια να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα υποστήριξαν ότι οι μισθοί είναι μια από τις βασικές πηγές των ανισορροπιών της ελληνικής οικονομίας. Για το ζήτημα οι εκπρόσωποι της Τρόϊκα στην προ ημερών συνέντευξή τους δήλωσαν ότι οι εργαζόμενοι «αντιδρούν, προασπίζοντας προνόμια», αν και οι μισθοί στην Ελλάδα υπολείπονται κατά πολύ των μισθών στα κράτη- μέλη της ευρωζώνης.
Στο πλαίσιο της διαδικασίας εφαρμογής των προτεινόμενων από το ΔΝΤ μέτρων είναι και το νέο μνημόνιο που ανακοίνωσε η τρόικα, το οποίο, κρίνοντας από τις δηλώσεις για τα διαδικαστικά που είδαν το φως της δημοσιότητας, ποτέ δεν διαψεύστηκε! από την κυβέρνηση και περιλαμβάνει:
-Νέο «πακέτο στήριξης» για τις τράπεζες ύψους 30 δισ. ευρώ, έτσι η οικονομική βοήθεια του κράτους προς το τραπεζικό σύστημα θα φτάσει τα 98 δις ευρώ.
- Πακέτο λιτότητας ύψους 18 δις για την επόμενη τριετία.
- Πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων και εκποίησης της δημόσιας περιουσίας ύψους 50 δις.
Aν τώρα προσπαθήσουμε, (μέσα απ όσα έχουν συμβεί τα τελευταία 3 χρόνια), να δούμε από μια διαφορετική οπτική γωνία τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας θα διαπιστώσουμε ότι η διεθνής κρίση επηρέασε ελάχιστα τη χώρα.

Η κρίση του ελληνικού χρέους, ως αποτέλεσμα των χειρισμών της κυβέρνησης Παπανδρέου και της πίεσης που άσκησαν οι αμφιλεγόμενοι και πολιτικά ελεγχόμενοι οίκοι αξιολόγησης δημιούργησε και ταυτόχρονα μας παγίδευσε σε μια συστημική κρίση που όχι μόνο δυσκολεύει την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, αντίθετα δημιουργεί νέα και αξεπέραστα προβλήματα που είναι σίγουρο ότι ο αντίκτυπός τους θα είναι αισθητός για τουλάχιστον μια γενιά.
Συνεπώς, η αντιμετώπιση των προβλημάτων της χώρας σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να στηριχθεί στις ασταθείς κινήσεις των διεθνών κεφαλαίων και στα μέτρα- μοντέλο που προτείνει το ΔΝΤ, από τη στιγμή μάλιστα που οι συνέπειες που προέκυψαν από την εφαρμογή του προγράμματος που έφερε το μνημόνιο ξεπερνούν κατά πολύ τα προβλήματα που υπήρχαν στην πριν το μνημόνιο εποχή.

Mας δουλεύει η κυβέρνηση

Την Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010 η διυπουργική επιτροπή αναδιαρθρώσεων και αποκρατικοποιήσεων (ΔΕΑΑ), σε διευρυμένη σύνθεση αποφάσισε να προχωρήσει, το αργότερο μέχρι τον Ιούνιο του 2011, σε καταγραφή της ακίνητης περιουσίας του δημοσίου με στόχο την ποιοτική ανάλυση και την επενδυτική διερεύνηση των ακινήτων του Δημοσίου. Mέσω του σχεδίου αυτού η κυβέρνηση είχε ανακοινώσει ότι προσδοκά την εισροή εσόδων ύψους 7 δισεκατομμυρίων ευρώ για την περίοδο 2011-2013.
Μάλιστα, για να πραγματοποιηθεί η διαδικασία σε σύντομο χρόνο και χωρίς διαγωνισμό αποφάσισαν να προσλάβουν με συνοπτικές διαδικασίες ( δλδη με απευθείας ανάθεση) εταιρίες συμβούλων για την καταγραφή του συνόλου των ακινήτων του Δημοσίου, τις αποκρατικοποιήσεις και την αξιοποίηση με τη χρήση της διαδικασίας fast-track.
Η εκτίμηση του ΔΝΤ για το ζήτημα (χθεσινή ανακοίνωση) είναι ότι η κυβέρνηση έχει αρχίσει να κλιμακώνει την προσπάθεια ιδιωτικοποιήσεων επειδή κατανοεί ότι το χαρτοφυλάκιο που διαθέτει θα φέρει έσοδα.
Συνεπώς, το διάβημα και η έντονη αντίδραση του πρωθυπουργού της χώρας Γ. Παπανδρέου προς την τρόικα για μια δεδομένη απόφαση της κυβέρνησης και η λεκτική αντίδραση και το «πρώιμο» ενδιαφέρον στελεχών του κυβερνώντος ότι δεν δέχονται τελεσιγραφικές υποδείξεις και εντολές για το πώς θα αξιοποιηθεί η περιουσία του ελληνικού δημοσίου μπορεί να εκληφθεί μόνο ως προσπάθεια διαστρέβλωσης της πραγματικότητας.

Κατήφορος σε συνέχειες

Σε παραχώρηση βασικών στοιχείων της εθνικής κυριαρχίας προκειμένου να ικανοποιήσει τις Βρυξέλλες και το ΔΝΤ φαίνεται με τα όσα έχουν διαδραματιστεί το τελευταίο διάστημα να θέλει να προχωρήσει η κυβέρνηση Παπανδρέου. Όπως ανακοίνωσαν οι αξιωματούχοι της Τρόικας για τα επόμενα 3 χρόνια αναθεωρήσαν τους αρχικούς στόχους του μνημονίου και πρότειναν πώληση- εκποίηση της δημόσιας περιούσιας και όλων των δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών υπέρ αλλοδαπών συμφερόντων, ανεξάρτητα αν έχουν προβλήματα ή όχι και νέα μέτρα ύψους 18,3 δις στην τριετία 2012 – 2014, όταν είναι γνωστό ότι το αρχικό πλάνο που έβαλε τη χώρα στην περιπέτεια που βιώνουμε σήμερα προέβλεπε μέτρα - περικοπές ύψους 3,5 & 4,8, δισ ευρώ για την τριετία που θα ήταν σε ισχύ ο μηχανισμός στήριξης.

Όπως όμως όλα δείχνουν ο μηχανισμός συστάθηκε για να δημιουργήσει προβλήματα, προβλήματα τα οποία (αναγκαστικά) φέρνουν συνεχώς νέα μέτρα.
Εκτός των νέων μέτρων, από τα σημεία που ξεχωρίζουν σε σχέση με όσα ζητά η τρόικα είναι και η de facto παράκαμψη του συντάγματος μέσω της κατάργησης του ρόλου του εποπτικού συμβουλίου στην υλοποίηση των συμβάσεων για να επιτευχθεί περαιτέρω μείωση του εργατικού κόστους. [Ως γνωστό, το άρθρο 22 παρ 2 του συντάγματος σχετικά με τη σύναψη συλλογικών συμβάσεων αναφέρει ότι «με νόμο καθορίζονται οι γενικοί όροι εργασίας, που συμπληρώνονται από τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας συναπτόμενες με ελεύθερες διαπραγματεύσεις και, αν αυτές αποτύχουν, με τους κανόνες που θέτει η διαιτησία»].

Οι νέες προτάσεις- σοκ της τρόικας αποκαλύπτουν το πραγματικό σχέδιο τρόικας- κυβέρνησης για διάλυση του κράτους και μετασχηματισμό της χώρας, με τεχνητά μέσα, σε προτεκτοράτο, χωρίς ανθρώπινα δικαιώματα και εθνική ελευθερία. Συνεπώς, η λύση στο πρόβλημα της κρίσης δεν μπορεί να είναι τα νέα μέτρα αλλά η άμεση απαλλαγή από όσους δημιούργησαν το πρόβλημα διαφορετικά αυτό που διακυβεύεται δεν θα είναι η καταβολή ή όχι των επόμενων δόσεων, αλλά η συνταγματική νομιμότητα, ο κοινοβουλευτισμός και κατ’ επέκταση η λαϊκή κυριαρχία.

Στη δίνη του πληθωρισμού και της ακρίβειας η Ελλάδα

Το 2007 και το 2008, πριν την οικονομική κρίση η μεγάλη άνοδος των τιμών στη διεθνή τιμή του πετρελαίου ( το βαρέλι είχε φτάσει έως τα 140 δολάρια, 87 είναι σήμερα ) εκτίναξε σε επίπεδα – ρεκόρ την λιανική τιμή στην αμόλυβδη( είχε φτάσει έως 1, 40 ευρώ το λίτρο, για 2 μήνες) και τις τιμές βασικών ειδών διατροφής.
Οι εταιρίες επικαλούνταν τη διεθνή τιμή του πετρελαίου και ανέβαζαν υπερβολικά και τις τιμές των προϊόντων, χωρίς λόγο.
Στη συνέχεια, όταν η τιμή των καυσίμων υποχώρησε σημαντικά (κάτω από το 1 ευρώ) είχαν γίνει προσπάθειες από την πολιτεία για συγκράτηση των τιμών στα ράφια των καταστημάτων με κυριότερες τις πρωτοβουλίες που είχαν ληφθεί από την τότε κυβέρνηση σε επίπεδο εε ώστε να ληφθούν μέτρα κατά της ακρίβειας από την Κοινότητα.
Η κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή είχε προτείνει στην εε α) την περαιτέρω βελτίωση του ανταγωνισμού και της αποτελεσματικότητας της αγοράς αγαθών της ΕΕ, β) στοχευμένες κοινωνικές μεταβιβάσεις επ΄ ωφελεία των ευπαθών πληθυσμιακών ομάδων και γ) καλύτερο παγκόσμιο συντονισμό με τους εμπορικούς μας εταίρους για την αντιμετώπιση των γενεσιουργών αιτιών του παγκόσμιου πληθωρισμού.
Την εποχή εκείνη το πασοκ και ο Γ. Παπανδρέου κατηγορούσαν την κυβέρνηση , για ανεξέλεγκτο πληθωρισμό και ότι χρησιμοποιεί την «καραμέλα» της διεθνούς κρίσης προκειμένου να αποποιηθεί τις δικές της ευθύνες. Δριμείες δε επιθέσεις εξαπέλυαν εναντίον της για την άρνηση της να συγκρουστεί με τα καρτέλ της αγοράς, για την αδυναμία της να ελέγξει την αγορά, για τη μη εφαρμογή του νόμου περί προστασίας του ανταγωνισμού κ.α.. Για την ιστορία την εποχή εκείνη το ποσοστό ανεργίας ήταν στο 7-8%, έναντι 14,5% και ο πληθωρισμός στο 1,5% έναντι 5,5% που είναι την τρέχουσα περίοδο.

Έτσι σήμερα αν και η ζήτηση είναι ιδιαίτερα μειωμένη και οι μισθοί και τα εισοδήματα έχουν μειωθεί πάνω από 30% οι τιμές σε βασικά αγαθά έχουν αυξηθεί από 30 εως 50% σε σχέση με εκείνη την εποχή.

Για την αύξηση των τιμών έχει συμβάλει σημαντικά η υπέρογκη αύξηση του ΦΠΑ και των φόρων στα καύσιμα, η αδυναμία της κυβέρνησης να ελέγξει την αγορά κ.α. Ως γεγονός πυροδότησε πληθωριστικές πιέσεις και υπονόμευσε το σύνολο της οικονομίας. Συνεπώς, ένα σημαντικό μέρος του εισοδήματος των νοικοκυριών ξοδεύεται για τρόφιμα και καύσιμα.
Δεδομένου ότι αναμένεται γενίκευση του πληθωρισμού εξαιτίας της αύξησης των τιμών βασικών αγαθών λόγω των νέων μέτρων της κυβέρνησης και των αυξήσεων που θα φέρει σε τιμές βασικών προϊόντων η διεθνής αύξηση σε πολλά εμπορεύματα εξαιτίας του ιδιαίτερα ψυχρού χειμώνα, (ο φετινός χειμώνας ήταν ο πιο ψυχρός εδώ και πολλά χρόνια) είναι σίγουρο ότι θα μειωθεί περαιτέρω η ζήτηση με ότι αυτό συνεπάγεται, τόσο για την οικονομία, όσο και για την καθημερινότητα των πολιτών.
Το πιο σοβαρό όμως ζήτημα είναι ότι εδώ και ένα χρόνο με πρόσχημα την κρίση του χρέους η ελληνική κυβέρνηση ψάχνει να βρει τρόπους να αυξήσει τις τιμές των προϊόντων και να μειώσει τους μισθούς και τα εισοδήματα.

Ανεξεταστέο το ΔΝΤ ή καλά οργανωμένο σχέδιο που ξεδιπλώνεται;

«Το ΔΝΤ δεν προέβλεψε την κρίση, το ρυθμό και το μέγεθος της και, επομένως δεν θα μπορούσαν να προειδοποιήσουν τα μέλη τους», αναφέρει εσωτερική έκθεση του οργανισμού που δημοσιεύει η ηλεκτρονική εκδοχή της ισπανικής εφημερίδας http://www.elpais.com//Tes. Ως γνωστό, το ΔΝΤ σύμφωνα με το καταστατικό του ιδρύθηκε για να αποφεύγονται κρίσεις και να εξασφαλιστεί το εμπόριο.
Ανάμεσα στα αίτια που εμπόδισαν το ΔΝΤ να προειδοποιήσει τα μέλη του σχετικά με τους κινδύνους και την αντιμετώπισή τους, ιδίως με τα προβλήματα του οικονομικού συστήματος στις Ηνωμένες Πολιτείες, η οποία κατέληξε να είναι το επίκεντρο της κρίσης, η έκθεση αναφέρει πολλές οργανωτικές ελλείψεις, εσωτερικές μάχες, έλλειψη επικοινωνίας, προκατάληψη, πολιτικές σκοπιμότητες, αυτολογοκρισία, έλλειψη επίβλεψης - ελέγχου, έλλειψη κατάλληλης ανάλυσης, αδύναμη εσωτερική διακυβέρνηση, έλλειψη κινήτρων για εργασία, κ.α.
Ενδεικτικό παράδειγμα "σκόπιμων παραλείψεων" είναι η έκθεση του ταμείου για τη ζώνη του ευρώ[η οποία επλήγη περισσότερο από την κρίση του χρέους] το καλοκαίρι του 2007 δλδη λίγο πριν το ξέσπασμα της κρίσης στις usa αναφέρει ότι, «οι προοπτικές είναι οι καλύτερες εδώ και χρόνια, η οικονομία είναι έτοιμη για μια περίοδο σταθερής ανάπτυξης».

Για το χρηματοπιστωτικό σύστημα των ΗΠΑ (2005) υποστήριζαν ότι είναι, ανθεκτικό και καλά οργανωμένο.

Για τις μεγάλες εμπορικές και επενδυτικές τράπεζες ότι έχουν ισχυρή οικονομική θέση και ο συστημικός κίνδυνος είναι χαμηλός( 2007). Για τις αγορές ότι έχουν δείξει ότι μπορούν την αυτό διάρθρωση.

Σε άλλη έκθεση συστήνει σε άλλες χώρες να ακολουθήσουν τις πρακτικές χρηματοπιστωτικής καινοτομίας που εφαρμόζονταν στις usa και το ηνωμένο βασίλειο, όπως όμως είδαμε ένα μεγάλο τμήμα του χρηματοπιστωτικού συστήματος στις χώρες αυτές κατέληξε στην πτώχευση.
Όταν η φούσκα των ακινήτων στις ΗΠΑ ήταν έτοιμη να αγγίξει το ανώτατο όριο το ΔΝΤ δηλωνε ότι "ο αντίκτυπος της επιβράδυνσης στην αγορά κατοικίας για το χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι πιθανό να είναι περιορισμένη"
Η έκθεση κάνει λόγο επίσης για λανθασμένη διαχείριση της κρίσης στην Ασία και την Αργεντινή καθώς και για το γεγονός ότι χαρακτήριζε πρότυπο οικονομικού συστήματος την Ισλανδία, ως γνωστό όμως οι τράπεζες της Ισλανδίας κατέρρευσαν σύροντας τη χώρα σε μια αρκετά σοβαρή κρίση.
Εκτός από την προβολή της αποτυχίας, η έκθεση διερευνά και την περίπλοκη αλληλεπίδραση των παραγόντων που προκάλεσαν την κάτω της βάσης! απόδοση του ταμείου, εξετάζει 4 βασικά σημεία:

1. Οι αναλυτές του ΔΝΤ θεωρούν ότι η αυτορρύθμιση της αγοράς οδηγεί στην πρόληψη χρηματοπιστωτικών κρίσεων δλδη είναι όμηροι της επιρροής συγκεκριμένων απόψεων.
2. Τα σοβαρά οργανωτικά προβλήματα, που εμπόδιζαν τις υπηρεσίες και τα τμήματα να μοιράζονται τις πληροφορίες, ως αποτέλεσμα της πολιτιστικής σύγκρουσης μεταξύ των μακρο-οικονομολόγων και οικονομικών εμπειρογνωμόνων.
3. Οι αδυναμίες της εσωτερικής διακυβέρνησης, αρκετοί εργαζόμενοι που ρωτήθηκαν ανέφεραν πως ό, τι περίμεναν από αυτούς να επιβεβαιώνουν τις κυρίαρχες ιδέες. Αν έκβραζαν κριτικές απόψεις θα μπορούσε να καταστρέψει την καριέρα τους.
4. η πολιτική πίεση, ανοικτή ή σιωπηρή, η οποία τελικά οδηγεί σε αυτολογοκρισία.
Η εφημερίδα el pais αναφέρει επίσης ότι το ΔΝΤ είναι ειλικρινές για το παρελθόν και προσβλέπει - παραδέχεται ότι μένουν να γίνουν πολλά. Με αυτή την έννοια θεωρούν ότι είναι σημαντικό να φέρουν μεγαλύτερη ποικιλία ιδεών στην ανάλυσή τους και να επιδιώξουν να ενσωματώσουν τις φωνές που διαφέρουν από την επικρατούσα τάση.
Αν τώρα λάβουμε υπόψη τα προβλήματα που έχει δημιουργήσει στην ελληνική κοινωνία η πολιτική που ακολουθεί το ΔΝΤ στο ζήτημα της κρίσης χρέους της Ελλάδας, τότε δύσκολα μπορούμε να πιστέψουμε ότι επιδιώκουν να ενσωματώσουν τις φωνές που διαφέρουν από την επικρατούσα τάση.
Μήπως τελικά η χρηματοπιστωτική κρίση και κατ’ επέκταση η κρίση χρέους στη Ευρώπη ήταν ένα καλά οργανωμένο σχέδιο από το ΔΝΤ, το οποίο εξυπηρέτησε μεταξύ άλλων:
Α. Τη Θεσμική του μεταρρύθμιση, με την ενσωμάτωση των αναδυόμενων οικονομιών στη δομή του ταμείου και την αύξηση των τελών (χρηματοοικονομικές εισφορές που δίνουν δικαίωμα ψήφου) κατά 10% για τη διανομή της αύξησης μεταξύ των αναδυόμενων οικονομιών.
β. Το 2007 το ΔΝΤ είχε 2.691 εργαζόμενους με λειτουργικά έξοδα περίπου 700 εκατομμύρια ευρώ ετησίως. Οι αμφιλεγόμενες πολιτικές του οδήγησαν να χορηγεί όλο και λιγότερα δάνεια. Το 2007 ο δανεισμός είχε φτάσει στο χαμηλότερο σημείο από το 1980, τα οικονομικά κέρδη μειώνονταν, το κόστος αυξάνονταν, γεγονός που έκανε την λειτουργία του προβληματική.
Σε συνεδρίαση το φθινόπωρο του 2007 ο τότε Υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, Henry Paulson είχε ζητήσει να μειωθούν, τόσο οι δαπάνες του ταμείου όσο και το προσωπικό και να εστιάσει τη δράση του στη βασική του αποστολή.
Όταν όμως αμέσως μετά ανέλαβε τη διεύθυνση του ταμείου ο πρώην Γάλλος υπουργός Οικονομικών Strauss-Kahn (από τον Ισπανό Rodrigo Rato) απόφυγε να αναφερθεί στις περικοπές που πρότειναν οι usa, δήλωσε ότι οι αλλαγές στο ΔΝΤ είναι απολύτως αναγκαίες και υποσχέθηκε ότι θα προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις που θα επηρέαζαν τη δομή του οργάνου, όπως και έγιναν. Το ΔΝΤ δανείζει πλέον την ευρωζώνη (μέσω Ελλάδας και Ιρλανδίας) και οι αναδυόμενες αγορές ενσωματώθηκαν στη δομή του.

Έρχονται νέα σκληρά μέτρα

Νέα μέτρα λιτότητας για να καταβληθεί η τέταρτη δόση των 15 δισ και να εξοικονομηθούν 12 δις (5,2% του ΑΕΠ) στην τριετία 2012 -2014 συμφώνησε η κυβέρνηση με την τρόικα.

Τα νέα μέτρα θα κατατεθούν προς ψήφιση στη βουλή το Μάιο και σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις αναμένεται να περιλαμβάνουν περαιτέρω μείωση της μισθολογικής δαπάνης του Δημοσίου, οι υπάλληλοι με τα ίδια προσόντα και την ίδια θέση θα λαμβάνουν τον ίδιο μισθό, ανεξαρτήτως των υπηρεσιών που υπηρετούν, μειώσεις συντάξεων και αυξήσεις στα όρια ηλικίας, αύξηση του ΦΠΑ, κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα, η μία πρόσληψη για πέντε αποχωρήσεις από το δημόσιο θα μετατραπεί σε εφτά αποχωρήσεις, εξομοίωση του φόρου των καυσίμων σε έναν ενιαίο τόσο για το πετρέλαιο κίνησης όσο και για το θέρμανσης, αύξηση του φόρου στην βενζίνη, η τρόικα ζητά εφαρμογή ατομικών συμβάσεων ακόμη και στο δημόσιο, επίσπευση των ιδιωτικοποιήσεων, αύξηση των διοδίων, κ.α.

Σε δηλώσεις στις οποίες προέβη κατά την επίσκεψη του στο Μέγαρο Μαξίμου ο επικεφαλής του eurogroup Ζαν Κλοντ Γιούνκερ είπε μεταξύ άλλων ότι «αν οι στόχοι δεν επιτευχθούν πλήρως θα εφαρμοστούν και άλλα μέτρα».

Mέτρα… ερμιά κι’ ο Aγαρηνός το ξέρει

Η σημερινή κυβέρνηση αφού εξαπάτησε το εκλογικό σώμα, ακολούθησε για τη μείωση του ελλείμματος το δρόμο της μείωσης των δημόσιων δαπανών με μείωση των συνολικών ονομαστικών δαπανών του δημοσίου και της αύξησης των φορολογικών εσόδων μέσω φορολόγησης της κατανάλωσης. Οι προαναφερθείσες εξελίξεις υπαγορεύτηκαν από την πίεση που άσκησαν οι χρηματοπιστωτικές αγορές και την επιλογή της κυβέρνησης να μην αναζητήσει λύσεις που δεν θα έβαζαν την ελληνική κοινωνία σε περιπέτειες.

Eν συνεχεία, στην μετά μνημόνιο περίοδο, δλδη από τον Μάιο του 2010 έως σήμερα προσπαθούν να πείσουν την ελληνική κοινωνία ότι η πολιτική που εφαρμόζεται θα οδηγήσει, σε αναδιανομή του εισοδήματος και του πλούτου υπέρ των φτωχών, τη χώρα σε εξυγίανση των χρεών της και κατ’ επέκταση στην οικονομική ανάκαμψη.
Αυτό όμως που έχουμε δει μέχρι στιγμής είναι μια φρενήρης μείωση στο ΑΕΠ της χώρας κοντά στο 5 % σε ετήσια βάση, το χρέος αυξάνεται με την τρέχουσα τιμή να είναι κοντά στο 144% του ΑΕΠ, η αγοραστική δύναμη μειώνεται, οι υποδομές καταρρέουν, η μεταποιητική βάση διαλύεται, το εμπόριο, η κατασκευή κ.α έχουν παγώσει, θέσεις εργασίας δεν δημιουργούνται, οι ανισότητες αυξάνονται, το 6,8% του ΑΕΠ κατευθύνεται για την πληρωμή τόκων, γενικότερα η Ελλάδα θυμίζει χώρα σε πόλεμο.

Αυτές οι τάσεις είναι πλέον βιώσιμες και απειλούν να καταστρέψουν όχι μόνο οποιοδήποτε είδος βραχυπρόθεσμης ανάκαμψης αλλά και κάθε ελπίδα για μακροπρόθεσμη οικονομική ανάπτυξη με ότι αυτό συνεπάγεται για την εθνική ασφάλεια.

Και ενώ η κατάσταση δείχνει να ξεφεύγει από τον έλεγχο η κυβέρνηση προσπαθεί με κατασκευή θεσμικών και συμβολικών κοινωνικών ορίων, δλδη με μεθοδεύσεις που θυμίζουν σκοτεινές περιόδους της πολιτικής και κοινωνικής ζωής του τόπου μας, να σιγήσει τις διαμαρτυρίες και να εξαλείψει τις αντιδράσεις προκειμένου να επιβάλουν ανενόχλητα την ταυτότητα του μέλλοντός μας.

Το γεγονός ότι η πολιτική πράξη έχει αρχίσει να συλλαμβάνει συμπολίτες μας που διαμαρτύρονται, αλλά και οι εξελίξεις στην εκπαίδευση, από χθες το υπουργείο παιδείας έχει αρχίσει να προσλαμβάνει στα δημόσια σχολεία εκπαιδευτικούς με 4 ώρες την εβδομάδα, δλδη για 100 ευρώ το μήνα φανερώνουν τους πραγματικούς στόχους της κυβέρνησης.

Με άλλα λόγια ο ελληνικός λαός θυσιάζεται για τα συμφέροντα των αγορών και για να μπορέσουν να αναπτυχθούν με υψηλά και εγγυημένα κέρδη οι μεγάλες επιχειρήσεις που θα επενδύσουν από δω και στο εξής στη χώρα.

Συνεπώς, υπάρχει πρόβλημα, ένα πρόβλημα όμως που σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί από μια κυβέρνηση που έχει «συλληφθεί» από τα συμφέροντα του διεθνούς νομισματικού και χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Αλλά ξέχασα, για την σοσιαλδημοκρατία, «οι αριθμοί είναι πάνω από τους ανθρώπους».

Σύμφωνο ανταγωνιστικότητας, με τους ανταγωνιστές στο ‘γύψο’

Aν προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε το δημόσιο διάλογο που αναπτύσσεται στην ευρωπαϊκή ένωση σχετικά με τις ανισορροπίες της οικονομίας και τα δημοσιονομικά προβλήματα θα αντιληφθούμε ότι η βασική κατεύθυνση λέει ότι εντός της νομισματικής ένωσης δεν έχει σημασία κατά τη διαδικασία λήψης των αποφάσεων να ληφθούν υπόψη οι ανάγκες της κοινωνίας. Η Γερμανία και η Γαλλία υπό την πίεση των αγορών, χρησιμοποιούν την οικονομική κρίση, κυρίως για να εισαγάγουν βαθιές αλλαγές στο ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο και τη λειτουργία της ζώνης του ευρώ, ανεξάρτητα από τις ιδιαιτερότητες και τα διαφορετικά προβλήματα της κάθε χώρας.
Σύμφωνα με δηλώσεις της Γερμανίδας καγκελάριου Α. Μέρκελ στο Νταβός «το ευρώ είναι ένα πολιτικό σχέδιο και η κρίση υπάρχει εξαιτίας του γεγονότος ότι η Ευρώπη είναι αναξιόπιστη επειδή μέχρι στιγμής δεν έχει λάβει όλα τα μέτρα που ζητούν οι αγορές», για τις αγορές η εε δεν θεωρείται επαρκώς ενωμένη.
Σε αυτή την κατεύθυνση κινείται και η Γαλλογερμανική πρόταση, που στην τελευταία σύνοδο παρουσιάστηκε ως τετελεσμένο γεγονός, για το σύμφωνο ανταγωνιστικότητας, με βασικότερο σημείο του τη συμπερίληψη στο σύνταγμα των χωρών μελλών δέσμευσης για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς.
Σήμερα το ανώτατο αποδεκτό όριο δημόσιου ελλείμματος είναι στο 3% του ΑΕΠ, αν υιοθετηθεί το μέτρο το έλλειμμα δεν θα μπορεί να υπερβαίνει το 0,35% του ΑΕΠ.
Με άλλα λόγια μιλούν για δομική αναθεώρηση στο κανονιστικό πλαίσιο χωρίς να ρωτηθούν οι λαοί της Ευρώπης.
Πως τώρα ένα κράτος, όπως η Ελλάδα, με τα προβλήματα και την οικονομική πολιτική που ακολουθεί θα μπορέσει να γίνει βιώσιμο για να εξασφαλιστεί έτσι σύγκλιση των οικονομιών των κρατών μελών είναι ένα ζήτημα που πρέπει να μας το εξηγήσουν οι εμπνευστές του προαναφερόμενου σχεδίου, όταν:
- η υφιστάμενη διάρθρωση της παραγωγής δεν μπορεί να καλύψει τις εγχώριες ανάγκες,
δεν μπόρεσε στις καλές εποχές να βοηθήσει να φτάσουμε πραγματικά το όριο ελλείμματος του 3% που έθετε το σύμφωνο σταθερότητας θα μπορέσουμε στο μέλλον να φτάσουμε το 0,35% με μια ελληνική οικονομία να βρίσκεται [ με μεγάλη ανεργία και τον πληθυσμό να γερνάει], λίγο πριν την κατάρρευση και τις τιμές στη διατροφή και την ενέργεια να έχουν πάρει την ανηφόρα;
- τα έσοδα του κράτους μειώνονται [Για παράδειγμα, τον πρώτο μήνα του χρόνου η επιβράδυνση των εσόδων άγγιξε το 1,8% έναντι αύξησης 5% που προβλέπει ο κρατικός προϋπολογισμός]
- η Ελλάδα παρά τα σκληρά μέτρα θα συνεχίσει να επιβαρύνει το έλλειμμά της εξαιτίας των πληρωμών υπέρογκων τόκων.
- η προσέγγιση made in ΔΝΤ και το άνοιγμα της Ελλάδος στην παγκόσμια οικονομία συνεχίζει να μην συνοδεύεται από τη δημιουργία μιας ανταγωνιστικής παραγωγικής βάσης. Το επιχειρούμενο άνοιγμα των επαγγελμάτων ελλείψει κεφαλαιακής επαρκείας στο εσωτερικό θα φέρει νέους θεσμικούς και άλλους του εξωτερικού που θα πάρουν εύκολα ένα μεγάλο κομμάτι της αγοράς, έτσι η Ελλάδα θα συνεχίσει να είναι μια κοινωνία καταναλωτών χωρίς παραγωγική βάση.
- δεν έχει θεσμοθετηθεί, ως δικαίωμα, το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα σύμφωνα με το πραγματικό κόστος ζωής σε όλα τα Κράτη Μέλη της ευρωπαϊκής ένωσης.
- το σύμφωνο ανταγωνιστικότητας δεν παρέχει οικονομικά εργαλεία που θα διευκολύνουν την παραγωγικότητα σε όλους τους τομείς. Με άλλα λόγια, οι αποφάσεις της ε.ε. δεν περιλαμβάνουν προληπτικό και αποτρεπτικό σκέλος για την αναπτυξιακή υστέρηση.
-τα κρατικά πακέτα στήριξης, που προηγήθηκαν, προς τον χρηματοπιστωτικό τομέα, για να σωθούν, κυρίως οι γαλλογερμανικές τράπεζες που είχαν τα μεγαλύτερα προβλήματα συνδυαστήκαν με τις χρόνιες ανισορροπίες στο έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών και αύξησαν σημαντικά τα ελλείμματα στις προβληματικές χώρες με αποτέλεσμα σήμερα τα κράτη- μέλη, κυρίως του νότου, να μην ξεκινούν από την ίδια αφετηρία, κ.α.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ο στηριζόμενος στην ποιοτική - τεχνολογική υπεροχή και τις εξαγωγές Γαλλογερμανικός άξονας θα συνεχίσει να αναπτύσσεται την ώρα που η χώρα μας θα πληρώνει τέλη απλά για να υπάρχει στην ευρωζώνη, χωρίς περιθώρια εναλλακτικών πολιτικών, χωρίς δημόσιες επενδύσεις, σε ένα περιβάλλον ύφεσης και μηδενικών ευκαιριών για το σύνολο των πολιτών.
Είναι προφανές ότι με την συγκεκριμένη πρόταση θέλουν να αυστηροποιήσουν μονομερώς τα δεδομένα του συμφώνου σταθερότητας και να αφαιρέσουν το δικαίωμα της διαφωνίας, στους διαφωνούντες, με «αντάλλαγμα» τη διεύρυνση των διαθέσιμων πόρων του EFSF για να μπορέσουμε να εξαγοράσουμε δικά μας χρεόγραφα παλαιοτέρων εκδόσεων.

Για να μπορέσουν όμως να επιτευχθούν οι στόχοι που θέτει το αναθεωρημένο πλέον σύμφωνο σταθερότητας θα χρειαστούν νέα σκληρά μέτρα λιτότητας με πιο πιθανή συνέπεια αυτής της εξέλιξης την οριστική απώλεια αυτονομίας του κράτους.
Συμπερασματικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι, αν και το ευρώ ‘είναι ένα πολιτικό σχέδιο’ δεν το διαχειρίζεται κανείς προς το παρόν πολιτικά ή το χρησιμοποιούν προς ίδιο όφελος οι αγορές.

ΟΠΕΚΕΠΕ της ταλαιπωρίας

Ο ΟΠΕΚΕΠΕ είναι ο Ελληνικός Οργανισμός πληρωμών των κοινοτικών ενισχύσεων που λειτουργεί υπέρ του δημοσίου συμφέροντος για να κατανεμηθούν δίκαια, σωστά και έννομα τα περίπου 3 δισεκατομμύρια ευρώ που διαχειρίζεται ετησίως από τις αγροτικές ενισχύσεις που χορηγούνται από την Ευρωπαϊκή Ένωση στον γεωργικό τομέα. Εποπτεύεται από τον Υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων.
Στην εποχή του μνημονίου η έλλειψη προσωπικού λόγω της απόλυσης των συμβασιούχων και η πλήρης αδιαφορία της κυβέρνησης ακόμη για τα απλά προβλήματα των αγροτών –κτηνοτρόφων υποβάλουν τους συναλλασσόμενους με τον ΟΠΕΚΕΠΕ πολίτες από το Νομό Ηλείας σε μια απίστευτη ταλαιπωρία.
Αυτή την εποχή εκατοντάδες πολίτες προσπαθούν να υποβάλουν την ενιαία αίτηση Ενίσχυσης & Δήλωση Καλλιέργειας / Εκτροφής ΕΛΓΑ 2011 χωρίς μεταβολές στοιχείων, η οποία ως γνωστό υποβάλλεται στα κατά τόπους γραφεία του οργανισμού για επικύρωση και ολοκλήρωση της διαδικασίας εντός 15 ημερών από την ημερα ηλεκτρονικής υποβολής της.

Για το λόγο αυτό οι ενδιαφερόμενοι μετακινούνται αρκετά χιλιόμετρα, από όλα τα σημεία του νομού, προκειμένου να επισκεφτούν το υποκατάστημα του ΟΠΕΚΕΠΕ στον πύργο, μάταια όμως γιατί όταν φθάνουν στο κτήριο που στεγάζει τα γραφεία διαπιστώνουν ότι σε καθημερινή βάση, εδώ και μέρες, παραμένουν κλειστά, χωρίς κάποια ειδοποίηση, χωρίς κάποιο ενημερωτικό σημείωμα για τις ώρες λειτουργίας.
‘Όταν η πολιτεία λέει ότι θα πρέπει ο πολίτης να σέβεται τους νόμους, να πληρώνει τους φόρους, να καταβάλλει τις ασφαλιστικές του εισφορές σημαίνει ταυτόχρονα ότι η πολιτεία πρέπει να σέβεται τον κάθε άνθρωπο και να τον μεταχειρίζεται ισότιμα. Εφόσον η πολιτεία με τη στάση της ταλαιπωρεί την κοινωνία ακόμη και για τα αυτονόητα ξεκάθαρα υποδηλώνει[ως γεγονός] ότι η κυβέρνηση που διαχειρίζεται τη λειτουργία του κράτους δεν σέβεται την κοινωνία, δεν σέβεται το θεσμικό της ρόλο.

Το στρατηγικό βάθος της αραβικής επανάστασης

Παρά τη φιλελευθεροποίηση της οικονομίας [με συνταγές ΔΝΤ] και τους ρυθμούς ανάπτυξης κοντά στο 7% η ραγδαία αύξηση της ανεργίας και η φτώχεια που πλήττει εκατοντάδες χιλιάδες κατοίκους των αραβικών χωρών στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή ανάγκασε χιλιάδες ανθρώπων που ζούν κοντά στα όρια της εξαθλίωσης να βγουν στους δρόμους και να ζητήσουν πολιτικές αλλαγές.

Οι μεγάλης κλίμακας διαμαρτυρίες στην Τυνησία που αναγκάσαν τον πρόεδρο Μπεν Αλί να φύγει στο εξωτερικό και η εμφύλια σύρραξη της Αιγύπτου είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα της κατάστασης που μπορεί να πυροδοτήσουν κύμα αναταραχών για έναν νέο τρόπο ύπαρξης σε ολόκληρο τον μουσουλμανικό κόσμο.

Αν, όπως φαίνεται, η επανάσταση συναντήσει απήχηση και παρακινηθούν οι καταπιεσμένοι λαοί της περιοχής μπορεί να δημιουργήσει βίαιες συγκρούσεις που ίσως φτάσουν μέχρι να ‘παρασύρουν ’ ακόμη και το σκληροπυρηνικό Ιράν.

Η διαμορφωθείσα κατάσταση σε συνδυασμό με το γεγονός ότι πολλές χώρες έχουν οικονομικά και άλλα συμφέροντα στην περιοχή δημιουργεί ένα περίεργο μείγμα που ενδέχεται να προκαλέσει εξελίξεις που θα αλλάξουν ριζικά τον γεωπολιτικοοικονομικό χάρτη της ευρύτερης περιοχής.
Βέβαια, η κατάσταση στην Αίγυπτο, αν και φαίνεται σε πολλά σημεία ίδια έχει σημαντικές διαφορές σε σχέση με την επανάσταση της Τυνησίας, με κοινό όμως συντελεστή την ισλαμική κατεύθυνση.

Οι Τυνήσιοι επηρεασμένοι από τη φτώχεια και την αυτοκτονία του συμπατριώτη τους μπροστά στο προεδρικό μέγαρο διεκδίκησαν ένα πιο δημοκρατικό καθεστώς, και, παρακίνησαν τους Αιγύπτιους.
Στην Αίγυπτο των 85 εκατομμυρίων κατοίκων τα πράγματα αλλάζουν.
Στις εκλογές του περασμένου χρόνου η αντιπολίτευση της Αιγύπτου κατήγγειλε εκτεταμένη νοθεία. Η απαγορευμένη μουσουλμανική αδελφότητα που στις εκλογές του 2005 είχε κερδίσει με ανεξάρτητους υποψηφίους 88 από τις 450 κοινοβουλευτικές έδρες στις πρόσφατες εκλογές δεν πήρε ούτε μια έδρα. Το γεγονός εξόργισε ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού και καλλιέργησε αντικυβερνητικά αισθήματα. Η επίθεση από φανατικούς μουσουλμάνους σε εκκλησία χριστιανών Κοπτών στην Αλεξάνδρεια στις αρχές του χρόνου προκάλεσε ανησυχία και είναι ενδεικτική του κλίματος που επικρατεί στην περιοχή, με τους ισλαμιστές που μέχρι πρότινος διαμαρτύρονταν για τις διακρίσεις που υφίστανται όσον αφορά τις θέσεις τους στο δημόσιο ή σε ευαίσθητους τομείς όπως ο στρατός, η δικαιοσύνη και τα σώματα ασφαλείας να διεκδικούν πλέον με αξιώσεις την εξουσία.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι τα αυταρχικά καθεστώτα τύπου Μουμπάρακ θα ανασχηματιστούν από ισλαμικές δημοκρατίες τύπου Τουρκίας.
Με άλλα λόγια, σε μια σημαντική για την ισορροπία του διεθνούς συστήματος περιοχή βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη μια πολιτική επανάσταση που θα βάλει τα θεμέλια για μια γεωπολιτική αλλαγή με κεντρικό συντελεστή το δόγμα του «νεοοθωμανισμού», δεδομένου ότι η Τουρκία ήδη έχει σημαντική πολιτική, πολιτιστική και οικονομική παρουσία στα πράγματα της Μέσης Ανατολής, υποστηρίζει, εδώ και χρόνια, θερμά τις αλλαγές στον ισλαμικό κόσμο δια σκέψεων Davutoğlu και ως εκ τούτου θα εμφανιστεί ως φυσικός εκφραστής- παράδειγμα όλων των μουσουλμανικών πληθυσμών της περιοχής.
Αναπόφευκτα, θα υπάρξουν δύο βασικές συνέπειες:
-Η περαιτέρω, πολιτική, οικονομική και πολιτιστική διείσδυση της Τουρκίας, με όχημα το κοσμικό Ισλάμ, στο μεσογειακό χώρο θα αναδείξει την Άγκυρα σε ηγεμονική δύναμη της περιοχής και σε μια από τις ισχυρότερες δυνάμεις του πλανήτη.
-Η Ελλάδα και η Κύπρος, από τη στιγμή που η παρακμιακή πορεία της χώρας γίνει μη αναστρέψιμη, θα αναγκαστούν εκ των πραγμάτων να υποταχτούν στο μητροπολιτικό κέντρο της περιοχής, δλδη στην Άγκυρα.
Συνεπώς, η προβλεπόμενη αύξηση του πληθυσμού στις εν λόγω περιοχές, τα όσα διαδραματίζονται , οι εξελίξεις, σε σχέση με τα οικονομικά στην Ευρώπη και η κατάσταση που έχει δημιουργήσει στη χώρα η πολιτική του μνημονίου βάζουν την Ελλάδα, [κυρίως επειδή δεν μπορεί στην παρούσα φάση να παράγει κάτι καλύτερο από αυτό] σε τροχιά γεωπολιτικής και οικονομικής έκλειψης.

Ακαδημαϊκές ελευθερίες & Ακαδημαϊκό άσυλο

Σύμφωνα με το υπουργείο παιδείας η Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση έχει ως αποστολή την υψηλή θεωρητική και σφαιρική κατάρτιση του μελλοντικού επιστημονικού δυναμικού της χώρας για την εξέλιξη της ανθρωπότητας και της σύγχρονης κοινωνίας.
Μια από τις βασικές προϋποθέσεις για την φυσιογνωμία, τη λειτουργία και ανάπτυξη του πανεπιστημίου είναι το πρόγραμμα σπουδών και... οι διατιθέμενες πιστώσεις του προϋπολογισμού. Σήμερα αρμόδιο συλλογικό όργανο για την κατάρτιση και έγκριση του προγράμματος σπουδών, του κανονισμού σπουδών, και τον εν γένει καθορισμό της εκπαιδευτικής, ερευνητικής πολιτικής και πορείας του κάθε τμήματος είναι η γενική του συνέλευση. Η προαναφερόμενη διαδικασία είναι η ουσιαστική εφαρμογή των συνταγματικών και νομοθετικών επιταγών ως προς την ακαδημαϊκή ελευθερία στην έρευνα και διδασκαλία χωρίς το φόβο, απειλής για τη θέση εργασίας, αντιποίνων, λόγω ιδεολογικών διαφορών, θεσμικής αντιπαλότητας για την έκφραση επιστημονικής γνώμης ή διακρίσεων.
Επίσης, η ακαδημαϊκή ελευθερία εξασφαλίζει, την χωρίς διακρίσεις πρόσβαση διδασκόντων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση «αποκλειστικά» με βάση τα ακαδημαϊκά προσόντα, την επάρκεια και την εμπειρία. Αξίζει εδώ να αναφερθεί ότι η ακαδημαϊκή ελευθερία προστατεύεται έναντι οποιασδήποτε απειλής και από το σύνταγμα της unesko. Για τους λόγους αυτούς σε πολλές χώρες του δυτικού κόσμου η ακαδημαϊκή ελευθερία είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη, γεγονός που φανερώνει ότι σε ολόκληρο τον κόσμο αναγνωρίζουν ότι o σεβασμός της ακαδημαϊκής ελευθερίας δεν είναι πάντα εύκολος ή εγγυημένος.
Στη χώρα μας, η πρόσφατη προβοκατόρικη κατάληψη της νομικής από τους λαθρο- μετανάστες άνοιξε τη συζήτηση ως προς την αναγκαιότητα της ακαδημαϊκής ελευθερίας στη σύγχρονη εποχή. Πολλοί χαρακτήρισαν την ακαδημαϊκή ελευθερία ως κατάλοιπο μιας προσκόλλησης σε απειλές άλλων εποχών, ξεχνώντας το γεγονός ότι η χώρα τέθηκε, χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, υπό το καθεστώς κηδεμονίας της τρόικας και, πρόσφατα το Δ΄ Τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας έκρινε αντισυνταγματικό το νόμο 3838/2010 που προβλέπει την ιθαγενοποίηση των αλλοδαπών που διαμένουν στην Ελλάδα, γεγονός που υποδηλώνει ότι η πλειοψηφία της νομοθετικής εξουσίας ουσιαστικώς νομοθέτησε καταπατώντας το Σύνταγμα.
Επίσης, όλοι θυμόμαστε την πρόσφατη περιπέτεια με το βιβλίο της ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού που εμφάνιζε το αιματοκύλισμα της Σμύρνης ως συνωστισμό, βιβλίο που τελικά αποσύρθηκε επειδή κατηγορήθηκε, δικαίως, για αποσιώπηση, παραποίηση και απόκρυψη της αλήθειας.
Επιπροσθέτως, όποιος παρακολουθεί το εκπαιδευτικό γίγνεσθαι σίγουρα θα έχει αντιληφθεί τη ροπή της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου παιδείας προς την αυθαιρεσία, την καταπάτηση στοιχειωδών δικαιωμάτων, των μαθητών στη μόρφωση, των εκπαιδευτικών στην εργασία, την απαξίωση των δημοκρατικών διαδικασιών με πολιτικές πράξεις προδήλως έκνομες, την περικοπή των πιστώσεων για την παιδεία, κ.α. Όλα όσα προαναφέρονται συμβαίνουν στην καθημερινότητα της εκπαίδευσης και είναι αδιάψευστος μάρτυρας αυτής της πραγματικότητας, μια πραγματικότητα η οποία δύσκολα μπορεί να εμπνεύσει στοιχειώδη εμπιστοσύνη. Με άλλα λόγια, σε περίπτωση που τα πανεπιστήμια δεν προστατεύονταν από το ακαδημαϊκό άσυλο ο εκάστοτε υπουργός παιδείας θα μπορούσε να τα εκλάβει ως λάφυρο ώστε να τα χρησιμοποιήσει αναλόγως για να ηγεμονεύσει, να τα ‘πουλήσει’ σε διάφορα οικονομικά συμφέροντα που επιδιώκουν μόνο το κέρδος, να λάβει αυθαίρετες αποφάσεις ή να διορίσει σε νέες θέσεις χωρίς δημόσιο διαγωνισμό ή αξιολόγηση, (ήδη ένα μεγάλο ποσοστό επί του συνόλου του ακαδημαϊκού προσωπικού της χώρας είναι έκτακτο προσωπικό).κ.α. Από την άλλη πλευρά, σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί η ακαδημαϊκή ελευθερία να αποτελεί το άλλοθι για το ακαταδίωκτο ή το ακαταλόγιστο σε πράξεις που δεν σέβονται την αξιοπρέπεια της ανθρώπινης ύπαρξης ή να δημιουργεί σκοτεινό και ομιχλώδες καθεστώς αδιαφάνειας µε συνεπαγόμενη έλλειψη λογοδοσίας από πλευράς πανεπιστημίων.
Ως εκ τούτου, το ζητούμενο στην περίπτωση δεν είναι η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, το ζητούμενο είναι η εξεύρεση κοινού εδάφους ώστε να εξασφαλιστεί η εύρυθμη λειτουργία των πανεπιστημίων χωρίς να υπονομευθεί η ακαδημαϊκή ελευθερία έναντι οποιασδήποτε απειλής.
Κατά συνέπεια, η σύσταση μιας μεικτής ανεξάρτητης αρχής για να εξετάζει τα νομικά ζητήματα της ακαδημαϊκής ελευθερίας, τόσο στη διάσταση του ατόμου, όσο και σε θεσμικό επίπεδο, θα μπορούσε να συμβάλλει στην αναβάθμιση του θεσμού, έτσι ώστε να εξασφαλιστούν οι απαραίτητες συνθήκες για μια ισορροπημένη ερμηνεία της ατομικής ελευθερίας στη διδασκαλία, την έρευνα και την ελευθερία και ασφάλεια στους πανεπιστημιακούς χώρους.

Ζητούμενο η «πόρτα» προς το αλλού

Μετά την αποτυχία του μνημονίου και του τριετούς πακέτου των 110 δις ευρώ να βοηθήσει την ελληνική οικονομία, ο διεθνής τύπος παρουσιάζει ως δεδομένη την μερική αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους με βασική όμως προϋπόθεση για την δρομολόγηση των ‘εναλλακτικών’ λύσεων την αυξημένη εποπτεία των χρεωμένων χωρών. Οι προτάσεις αυτές συζητήθηκαν και στο περιθώριο του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ στο Νταβός της Ελβετίας. Ενδεικτικό του κλίματος που προσπαθούν να δημιουργήσουν για την Ελλάδα με στόχο να ‘περάσουν’ τον πλήρη οικονομικό έλεγχο της χώρας είναι και τα δημοσιεύματα ξένων εφημερίδων «Η Ελλάδα είναι ντε φάκτο αφερέγγυα – όσο πιο γρήγορα γίνει αναδιάταξη χρέους, τόσο καλύτερα», είναι ο τίτλος σχολίου της αυστριακής εφημερίδας της Die Presse. Στην ίδια κατεύθυνση η «The Wall Street Journal» αναφέρει ότι η Αίγυπτος της λαϊκής επανάστασης είναι πιο φερέγγυα για τους επενδυτές της αγοράς από ότι η Ελλάδα.
Με βάση τα παραπάνω η Ελλάδα έχει προβλήματα επειδή οι αγορές δεν την εμπιστεύονται και προκειμένου να την ξανά εμπιστευτούν πρέπει να παραδώσει τα κλειδιά της κυριαρχίας σε υπερεθνικά κέντρα, ανεξάρτητα αν η εξέλιξη αυτή παραβιάζει θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών που εγγυώνται στο Σύνταγμα και το Ευρωπαϊκό Δίκαιο. Για να μπορέσει όμως να περάσει η συγκεκριμένη μεταρρύθμιση 'ανώδυνα' χρειάζεται μια κοινωνία κάτω από τη γραμμή της φτώχιας και μια ελίτ υποταγμένη στα ξένα συμφέροντα, εξέλιξη την οποία υποβοηθά το μνημόνιο με μια σειρά προκαθορισμένων γεγονότων που καθοδηγούνται, επηρεάζουν τις καταστάσεις και επικυρώνουν ότι μας συμβαίνει. Ένα από τα βασικά στοιχεία της στρατηγικής τους είναι η χειραγώγηση της προσοχής των πολιτών, κατευθύνουν την κοινή γνώμη μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα ή αναβάλουν προειλημμένες σημαντικές αποφάσεις για να συνηθίσουν οι πολίτες στην ιδέα των αλλαγών, γεγονός που εμμέσως επηρεάζει τη λήψη των αποφάσεων.

Συνεπώς, το κλίμα της εποχής και οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν την πτώχευση των ιδεών και των πρακτικών που ακολουθηθήκαν τον τελευταίο χρόνο. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να είναι διαφορετικά όταν μετά από όσα συνέβησαν βρισκόμαστε, ως κοινωνία, σε χειρότερο σημείο από πέρυσι με ανοιχτό το ενδεχόμενο οικονομικής και κοινωνικής κατάρρευσης.

Παράλληλα, υπάρχει ένα σημαντικό έλλειμμα στην ενημέρωση του κοινού, (τόσο για οικονομικά ζητήματα, όσο και για την εξωτερική πολιτική της χώρας), από μια κυβέρνηση που είναι αναγκαζόμενη εκ των ξένων πιέσεων να υπερασπίζεται τις πολιτικές της για να μην καταρρεύσει.

Μπορεί όμως, ως ενεργοι πολιτες , να επιτρέψουμε την κατάρρευση της ελληνικής κοινωνίας και την άνευ όρων 'παράδοση' της χώρας για να ‘προστατευτεί’ η κυβέρνηση που υποστήριζε ότι το πακέτο μέτρων του μνημονίου θα λύσει όλα τα προβλήματα της χώρας;