Όπως όλα τα δεδομένα δείχνουν η κρίση της ανατολικής μεσογείου “μεταβαίνει” στη Νέα Υόρκη όπου την επόμενη εβδομάδα διεξάγεται η 66η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ. Εκεί αναμένεται ή να ξεκαθαρίσουν ή να μπερδευτούν ακόμη περισσότερο τα πράγματα καθώς οι ΗΠΑ είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα παροτρύνουν την Τουρκία να κάνει πίσω χωρίς να εγείρει διεκδικήσεις εις βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου. Στην ίδια κατεύθυνση, οι ΗΠΑ αναμένεται, σύμφωνα με το Reuters, να πιέσουν την Τουρκία να επιδιορθώσει μια επιζήμια σχέση που χωρίζει δύο βασικούς συμμάχους των ΗΠΑ στην περιοχή, καθώς η Ουάσιγκτον παρακολουθεί με ανησυχία τις σχέσεις της Τουρκίας με το Ισραήλ που άρχισαν να επιδεινώνονται ραγδαία στα τέλη του 2008. Καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις θα διαδραματίσει και το παλαιστινιακό δεδομένου ότι ο πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής Μαχμούντ Αμπάς θα ζητήσει πλήρη ένταξη στα Ηνωμένα Έθνη ως κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος. Στο ενδεχόμενο διαφωνούν οι ΗΠΑ και η Ευρώπη προτείνει να δοθεί στην παλαιστινιακή αρχή αναβαθμισμένο καθεστώς παρατηρητή με την πλειοψηφία των χωρών να αναμένεται να υποστηρίξουν την αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους.
To ερώτημα λοιπόν που τίθεται είναι αν θα καταστεί εφικτό να χειραγωγηθούν μέσω της διπλωματίας οι διεκδικήσεις της Τουρκίας ή έχουμε φτάσει σε σημείο όπου η Τουρκία είναι έτοιμη να διακινδυνεύσει απώλειες προκειμένου να αναβαθμίσει τον νέο περιφερειακό ρόλο που διεκδικεί από την Ιστορία;
Αν προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε τις προθέσεις των Τούρκων γίνεται σαφές από τις εξελίξεις ότι η Τουρκία δεν θέλει σε καμιά περίπτωση την επανένωση της Κύπρου. Η επίλυση του προβλήματος με την ενσωμάτωση των τ/κ στην Κυπριακή δημοκρατία θα είναι ήττα για την Τουρκία καθώς μέχρι σήμερα η πράξη έχει δείξει ότι τους χρησιμοποιεί στην διπλωματική σκακιέρα για να πιέζει ώστε να αποκομίζει πολιτικά ή άλλα οφέλη. Συνεπώς, το σκηνικό έντασης και η περαιτέρω αποσταθεροποίηση στα όρια του θερμού επεισοδίου ικανοποιεί τους στόχους τους.
Τους πολιτικούς στόχους του νεοοθωμανισμού εξυπηρετεί και η ένταση στις σχέσεις με το Ισραήλ από την στιγμή που η Τουρκία έχει αρχίσει να προβάλει, με την ρητορική που χρησιμοποιεί το τελευταίο διάστημα, ως προστάτης των απανταχού μουσουλμάνων. Αν τώρα η Τουρκία έχει αποφασίσει να “ αλλάξει στρατόπεδο” και από “μπάλωμα” της δύσης έχει βάλει σκοπό να εξελιχθεί σε ηγέτη της ανατολής, ανεξαρτήτως συνεπειών, είναι πολύ πιθανό να δούμε, από την πλευρά της Τουρκίας, πολιτική και στρατιωτική δράση πραγματικού πολέμου που θα στοχεύει στο σπάσιμο των δεσμών με την δύση προκειμένου να αποτελέσει, καθοριστής, σημείο αναφοράς και “γέφυρα” για την δημιουργία ενός νέου status quo έτσι ώστε να ολοκληρώσει τον μετασχηματισμό της, έναν μετασχηματισμό που θα της προσφέρει, όπως πιθανώς να υπολογίζουν, σημαντικό ρόλο και ιστορική προοπτική.
Αν πράγματι η Τουρκία έχει τέτοιους στόχους, (άλλωστε θα δείξει σύντομα) η Ελλάδα και η Κύπρος που στην παρούσα φάση από πλευράς Ε.Ε. δέχονται την μεγαλύτερη πίεση από την επιθετικότητα της Τουρκίας είναι πολύ πιθανό να αναγκαστούν, στο πλαίσιο του Διεθνούς Δικαίου, να υπερασπιστούν την ιστορία τους και, την εδαφική τους ακεραιότητα. Δεδομένου, λοιπόν, ότι οι καιροί είναι ζόρικοι, πρέπει να δούμε επιτέλους την πραγματικότητα που μας περιβάλει και, να μην ξανακάνουμε τα λάθη του παρελθόντος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου