Είναι γνωστό ότι για να λειτουργήσει η δημοκρατία χρειάζεται οι αντιπρόσωποι του λάου να προτείνουν και να υλοποιήσουν κοινωνικά αποδεκτές πολιτικές λύσεις για τα κοινωνικά ή τα πάσης φύσεως προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα ως σύνολο και οι πολίτες ως άτομα.
Όταν, η κάθε κυβέρνηση, για να επιβάλει την πολιτική της, αντιμετωπίζει τις κοινωνικές αντιθέσεις με κατασταλτική διάθεση και πολιτικό φανατισμό προκειμένου έτσι να ανακόψει την επιρροή του σκεπτόμενου τμήματος της κοινωνίας των πολιτών στην διαμόρφωση του πολιτικού γίγνεσθαι ο διάλογος, ως ισχυρό χαρτί της δημοκρατίας και οι προτεινόμενες λύσεις από την άλλη πλευρά, δεν μπορούν να οδηγήσουν σε υπέρβαση των δυσκολιών.
Η σύγκρουση των διαφορετικών πραγματικοτήτων παράγει σύνορα προστασίας και κρίση εμπιστοσύνης καθώς η κοινωνία αισθάνεται αδικημένη επειδή πρακτικά δεν έχει πολιτική συμμετοχή στην δομολειτουργική διαμόρφωση του πολιτικοκοινωνικού και οικονομικού περιβάλλοντος.
Υπό κανονικές συνθήκες, τα πράγματα θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν διαφορετικά, δεδομένου όμως ότι η ζώνη του ευρώ με το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας είναι μια ιδιόμορφη πολιτικοοικονομική δομή που συνεχώς παράγει πολύπλοκα και μη αντιμετωπίσιμα δομικά προβλήματα, χωρίς να τα επιλύει, τα οποία στην συνέχεια επηρεάζουν καθοριστικά τόσο την καθημερινότητα σε κάθε επίπεδο, όσο και την ποιότητα της δημοκρατίας στο εσωτερικό τα πράγματα δυσκολευουν και χρειάζονται ειδική αντιμετώπιση, να περάσουμε μεσα από την τρύπα της βελόνας, όπως λένε οι ναυτικοί . .
Σήμερα, 1 ½ χρόνια αφότου οδηγηθήκαμε από την κυβέρνηση Παπανδρέου στις ρυθμίσεις του ΔΝΤ η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε πολύ χειρότερη θέση από αυτήν που είχε βρεθεί μετά τον Β' παγκόσμιο πόλεμο χωρίς να υπάρχει, τόσο από την πλευρά την κυβέρνησης, όσο και από την πλευρά των εταίρων μας στην Ευρώπη ρεαλιστική πρόταση που να μπορεί να στηρίξει εμπράκτως την έξοδο της χώρας από το τούνελ της κοινωνικοοικονομικής και πολιτικής κρίσης που βιώνουμε.
Αντ' αυτού, η δημοκρατία “παρέδωσε” την θέση της στα γνωστά εκβιαστικά διλήμματα και στην αυταρχική, με έξωθεν εντολές, διακυβέρνηση καθώς ο δανεισμός μας και η “αναγκαιότητα” κάποιων μη εφαρμόσιμων για τα δεδομένα της χώρας μεταρρυθμίσεων ταυτίστηκαν με το ξεπούλημα της χώρας και την υποβάθμιση του βιοτικού επίπεδου.
Με αυτά και με άλλα φτάσαμε ο μη οικονομικά ενεργός πληθυσμός της χώρας να έχει ξεπεράσει τα 4,5 εκατ, η εγχώρια παραγωγική δυνατότητα έχει σχεδόν εξαφανιστεί, οι φόροι συνεχώς αυξάνονται, οι συνέπειες τις λιτότητας έχουν χτυπήσει κάθε ελληνική οικογένεια , η κοινωνική αναταραχή συνδυαζόμενη με την κοινωνική σύγχυση παράγει ένα διαφορετικό κοινωνικό σύστημα που βασίζει την λειτουργιά του στις ορέξεις των χρηματοοικονομικών αγορών και, η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι μας “σώζει” με κενού περιεχομένου στόχους, όπως άλλωστε αποδεικνύεται θεαματικά από τις εξελίξεις.
Μέχρι που θα φτάσει η κατάσταση, δεν θέλει πολύ σκέψη για να καταλάβουμε.
Όπως πάνε τα πράγματα και αν δεν προκύψει κάποιο έκτακτο περιστατικό γεωπολιτικού χαρακτήρα ή άλλο, η Ελλάδα θα συνεχίσει για πολλά χρόνια ακόμη να βολοδέρνει στα “ λασπωμένα χαντάκια του έξυπνου χρήματος” προκείμενου να διευκολύνει, μέσω της αστάθειας που παράγει, την περαιτέρω εμβάθυνση και προσαρμογή της παγκόσμιας οικονομίας στο οικονομικό μοντέλο που προωθεί η κυρίαρχη τάση του χρηματοοικονομικού συστήματος.
Δεδομένου τώρα ότι η Γερμανία έχει αρχίσει να προωθεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο την λογική του “ο καθένας μόνος του και όλοι για μένα” επειδή φοβάται μη ελεγχόμενες εξελίξεις ή επειδή θέλει να εκβιάσει για να εγκαθιδρύσει το σύμφωνο για το ευρώ που μεταξύ άλλων προβλέπει την ενίσχυση του Συμφώνου Σταθερότητας χρειάζεται σε πρώτη φάση η Ελλάδα να ακολουθήσει μια διαφορετική, συνδυαστική πορεία, με βασικό άξονα την αρχή της αποφυγής/αποτροπής της περαιτέρω οικονομικής και κοινωνικής ανισορροπίας που παράγει η εγχώρια οικονομικοπολιτικού και κοινωνικού χαρακτήρα κρίση ως αποτέλεσμα των προτεινόμενων μεταρρυθμίσεων και των χρόνιων δυσλειτουργιών του πολιτικού συστήματος .
Δεν μπορεί, για παράδειγμα, οι Ευρωπαίοι να μας έχουν, επειδή μας δανείζουν, περάσει γενναίες δεκατέσσερις και η κυβέρνηση αντί να “επιστρέψει το γραμμα συστημένο” να βάζει έναν λαό ολόκληρο σε μια απίστευτη ταλαιπωρία για να ικανοποίηση τα τυχοδιωκτικά τερτίπια της ευρωπαϊκής οικονομικής ελίτ.
Μήπως όμως η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να το κάνει αυτό επειδή δεν είναι γνήσιοι αντιπρόσωποι του Ελληνικού λαού;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου