Σε άνοιγμα των λεγόμενων «κλειστών» επαγγελμάτων αναμένεται να προχωρήσει το επόμενο διάστημα η ελληνική κυβέρνηση.Στο παρόν άρθρο δεν θα σταθώ στις απολύτως εύλογες αντιρρήσεις των θιγόμενων επαγγελματικών ομάδων.
Η αλήθεια όμως είναι ότι ορισμένα επαγγέλματα δεν αντέχουν περαιτέρω επιβάρυνση και το πιο σωστό θα ήταν η τακτοποίηση ζητημάτων που έχουν προκύψει σχετικά με τη διευθέτηση των επαγγελματικών πλαισίων και των εργασιακών δικαιωμάτων να ακολουθήσει διαφορετικό δρόμο. Δεν μπορεί, για παράδειγμα, να ‘παράγεις’ 1.000 δικηγόρους το χρόνο όταν η αγορά έχει ανάγκη 100. Με την τακτική αυτή απαξιώνεις έναν ολόκληρο επαγγελματικό κλάδο, εκ των πραγμάτων ‘σπρώχνεις’ εκατοντάδες νέους επιστήμονες να εργάζονται σε μεγάλα δικηγορικά γραφεία για ένα κομμάτι ψωμί, κ.α.
Την ώρα όμως που η πολιτική τάξη της χώρας χαρακτηρίζει τις εν λόγω διαθρωτικές αλλαγές ‘φιλόδοξες’ και φροντίζουν, για το καλό μας όπως λένε, να ‘ανοίξουν’ όλα τα ‘κλειστά’ επαγγέλματα, δεν αναγνωρίζουν την αναγκαιότητα να ‘ανοίξει’ το επάγγελμα του βουλευτή, αν και «η ευθύνη για την ελληνική παρακμή βαρύνει κυρίως την πολιτική τάξη» όπως είπε το περασμένο καλοκαίρι στη γιορτή για την αποκατάσταση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας ο πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κάρολος Παπούλιας.
Από την αρχή της μεταπολίτευσης το «σήμα» που εκπέμπεται στους πολίτες είναι ότι οι εκπρόσωποι του λαού είναι άλλος κόσμος, ειδική κατηγορία, που δεν έχουν υποχρέωση να δίνουν εξηγήσεις, διευκρινίσεις και αναφορές για όσα συμβαίνουν στον κύκλο τους
Μέσα σε αυτό το αυστηρά δομημένο πλαίσιο το οποίο στοχεύει στο να βοηθήσει συγκεκριμένες κατευθύνσεις οι διαδικασίες που συνήθως ακολουθούνται, το σύστημα όπως λειτουργεί καθώς και ένας σωρός από άλλα πρακτικά ζητήματα κάνουν δύσκολη έως αδύνατη την πρόσβαση των “κοινών θνητών” στο club των εκπροσώπων του ελληνικού λαού.
Οι πολίτες έχουν μόνο την υποχρέωση - αναγκάζονται να ακούν και να κρίνουν (τρόπος του λέγειν) στις εκλογές αυτούς που τους παρουσιάζουν τα κόμματα, χωρίς να έχουν το δικαίωμα να επιλέξουν ή τέλος πάντων να εκφράσουν γνώμη για αυτούς που θα στελεχώσουν τα ψηφοδέλτια. Η πρόσφατη πολιτική ιστορία του τόπου δείχνει ότι στις περισσότερες των περιπτώσεων όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται από την κυβερνώσα ελίτ, τα διαπλεκόμενα συγκροτήματα και τους χρηματοδότες στο παρασκήνιο με αδιαφανείς διαδικασίες αξιολόγησης.
Εν τω μεταξύ, αν κάποιος πολίτης με διαφορετική αντίληψη δείξει πρόθεση να ασχοληθεί με τα κοινά το πιο πιθανό είναι, επειδή συνήθως οι μόνιμοι πλέον βουλευτές έχουν πρόσβαση στους μηχανισμούς και στο κράτος, να βρεθεί με μεγάλα επαγγελματικά ή άλλα προβλήματα από το πουθενά. Στην περίπτωση προέχει πάντα η προστασία και προώθηση των ‘δικών τους παιδιών’, οι υπόλοιποι ‘πίσω τραπέζι’.
Την ώρα όμως που η πολιτική τάξη της χώρας χαρακτηρίζει τις εν λόγω διαθρωτικές αλλαγές ‘φιλόδοξες’ και φροντίζουν, για το καλό μας όπως λένε, να ‘ανοίξουν’ όλα τα ‘κλειστά’ επαγγέλματα, δεν αναγνωρίζουν την αναγκαιότητα να ‘ανοίξει’ το επάγγελμα του βουλευτή, αν και «η ευθύνη για την ελληνική παρακμή βαρύνει κυρίως την πολιτική τάξη» όπως είπε το περασμένο καλοκαίρι στη γιορτή για την αποκατάσταση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας ο πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κάρολος Παπούλιας.
Από την αρχή της μεταπολίτευσης το «σήμα» που εκπέμπεται στους πολίτες είναι ότι οι εκπρόσωποι του λαού είναι άλλος κόσμος, ειδική κατηγορία, που δεν έχουν υποχρέωση να δίνουν εξηγήσεις, διευκρινίσεις και αναφορές για όσα συμβαίνουν στον κύκλο τους
Μέσα σε αυτό το αυστηρά δομημένο πλαίσιο το οποίο στοχεύει στο να βοηθήσει συγκεκριμένες κατευθύνσεις οι διαδικασίες που συνήθως ακολουθούνται, το σύστημα όπως λειτουργεί καθώς και ένας σωρός από άλλα πρακτικά ζητήματα κάνουν δύσκολη έως αδύνατη την πρόσβαση των “κοινών θνητών” στο club των εκπροσώπων του ελληνικού λαού.
Οι πολίτες έχουν μόνο την υποχρέωση - αναγκάζονται να ακούν και να κρίνουν (τρόπος του λέγειν) στις εκλογές αυτούς που τους παρουσιάζουν τα κόμματα, χωρίς να έχουν το δικαίωμα να επιλέξουν ή τέλος πάντων να εκφράσουν γνώμη για αυτούς που θα στελεχώσουν τα ψηφοδέλτια. Η πρόσφατη πολιτική ιστορία του τόπου δείχνει ότι στις περισσότερες των περιπτώσεων όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται από την κυβερνώσα ελίτ, τα διαπλεκόμενα συγκροτήματα και τους χρηματοδότες στο παρασκήνιο με αδιαφανείς διαδικασίες αξιολόγησης.
Εν τω μεταξύ, αν κάποιος πολίτης με διαφορετική αντίληψη δείξει πρόθεση να ασχοληθεί με τα κοινά το πιο πιθανό είναι, επειδή συνήθως οι μόνιμοι πλέον βουλευτές έχουν πρόσβαση στους μηχανισμούς και στο κράτος, να βρεθεί με μεγάλα επαγγελματικά ή άλλα προβλήματα από το πουθενά. Στην περίπτωση προέχει πάντα η προστασία και προώθηση των ‘δικών τους παιδιών’, οι υπόλοιποι ‘πίσω τραπέζι’.
Είναι λοιπόν απορίας άξιον γιατί γίνεται τόση φασαρία για τον τρόπο που λειτουργεί το ελληνικό κράτος όταν αποτελεί αντικοινοβουλευτική και αντιδημοκρατική συμπεριφορά η αντίληψη και η διαλεκτική ενός μεγάλου τμήματος των ‘διορισμένων’ εκπροσώπων μας για τους κοινοβουλευτικούς θεσμούς την εφαρμογή των νόμων και γενικότερα τον τρόπο λειτουργίας της δημοκρατίας σε όλα τα επίπεδα, φαινόμενα ... στα οποία οι πολίτες φαίνεται να μη δίνουν, παραδόξως, τη δέουσα σημασία!
Συνεπώς, σε μια περίοδο που ο πολιτισμός της παγκοσμιότητας βάζει ‘φράχτες’ στις αξίες της δημοκρατίας, οδηγεί σε αποεθνικοποίηση το κράτος και στο εσωτερικό η κοινωνική αποδοχή των κομμάτων μειώνεται συνεχώς επειδή η πραγματικότητα λέει ότι οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποί μας επιβάλλονται από ομάδες συμφερόντων, παρασκηνιακούς μηχανισμούς και εσωκομματικά «συστήματα», ο καλύτερος τρόπος για να ανακόψουν (τα κόμματα) τη φθίνουσα πορεία του κομματικού θεσμού που, εμμέσως πλην σαφώς, ως γεγονός, υπονομεύει τη δημοκρατία, είναι να ‘ανοίξουν’ το κλειστό επάγγελμα του βουλευτή.
Εν κατακλείδι, πρέπει όλοι να κατανοήσουμε πως η δημοκρατία δεν αναβαθμίζεται ούτε με όρους θεάματος, ούτε με τη χρήση πρακτικών που εφαρμόστηκαν κατά το παρελθόν χωρίς να αντιμετωπίσουν τον πυρήνα του προβλήματος. Αν πράγματι, ως κοινωνία, θέλουμε οι πολιτικοί και κοινωνικοί θεσμοί να συμβάλουν στην δημιουργία μιας διαφορετικής πολιτικό κοινωνικής συμπεριφοράς η βάση των κριτηρίων επιλογής δεν μπορεί παρά να είναι στην κατεύθυνση ανάδειξης νέων ιδεών, ανθρώπων και πολιτικοκοινωνικών πρακτικών. Με άλλα λόγια, χρειάζεται επιστροφή στις αρχές, την έννοια και το περιεχόμενο του πολιτεύματος της δημοκρατίας, ανανεούμενα και αναπροσαρμοζόμενα στους καιρούς με σαφή ιδεολογία και σταθερό προσανατολισμό.
Συνεπώς, σε μια περίοδο που ο πολιτισμός της παγκοσμιότητας βάζει ‘φράχτες’ στις αξίες της δημοκρατίας, οδηγεί σε αποεθνικοποίηση το κράτος και στο εσωτερικό η κοινωνική αποδοχή των κομμάτων μειώνεται συνεχώς επειδή η πραγματικότητα λέει ότι οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποί μας επιβάλλονται από ομάδες συμφερόντων, παρασκηνιακούς μηχανισμούς και εσωκομματικά «συστήματα», ο καλύτερος τρόπος για να ανακόψουν (τα κόμματα) τη φθίνουσα πορεία του κομματικού θεσμού που, εμμέσως πλην σαφώς, ως γεγονός, υπονομεύει τη δημοκρατία, είναι να ‘ανοίξουν’ το κλειστό επάγγελμα του βουλευτή.
Εν κατακλείδι, πρέπει όλοι να κατανοήσουμε πως η δημοκρατία δεν αναβαθμίζεται ούτε με όρους θεάματος, ούτε με τη χρήση πρακτικών που εφαρμόστηκαν κατά το παρελθόν χωρίς να αντιμετωπίσουν τον πυρήνα του προβλήματος. Αν πράγματι, ως κοινωνία, θέλουμε οι πολιτικοί και κοινωνικοί θεσμοί να συμβάλουν στην δημιουργία μιας διαφορετικής πολιτικό κοινωνικής συμπεριφοράς η βάση των κριτηρίων επιλογής δεν μπορεί παρά να είναι στην κατεύθυνση ανάδειξης νέων ιδεών, ανθρώπων και πολιτικοκοινωνικών πρακτικών. Με άλλα λόγια, χρειάζεται επιστροφή στις αρχές, την έννοια και το περιεχόμενο του πολιτεύματος της δημοκρατίας, ανανεούμενα και αναπροσαρμοζόμενα στους καιρούς με σαφή ιδεολογία και σταθερό προσανατολισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου