Για λόγους κοινού συμφέροντος, όπως λένε, η κυβέρνηση έχει αποδοθεί σε ένα μπαράζ παρεμβάσεων στο σύνολο σχεδόν της οικονομίας. Στις πρώτες θέσεις του καταλόγου με τις παρεμβάσεις βρίσκονται οι μειώσεις μισθών και η αύξηση της έμμεσης φορολογίας. όπως όμως είναι γνωστό, ο έμμεσος φόρος είναι ο εύκολος τρόπος για να μεταφερθεί το φορολογικό βάρος από τον φορολογούμενο του άμεσου φόρου σε όλους. Όλα τα παραπάνω δεδομένα και οι συνέπειες που προκαλεί η εφαρμογή τους δείχνουν ότι η κυβέρνηση δεν συνυπολογίζει τις απρόβλεπτες επιρροές της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής γεγονός που φανερώνει ότι, ή δεν έχει ή δεν θέλει να χρησιμοποιήσει βασικά πολιτικά εργαλεία που είναι απαραίτητα για να μπορέσει η ελληνική κοινωνία και οικονομία να ξεπεράσει τις πιέσεις που ασκούν οι πολιτικοοικονομικές εξελίξεις στο διεθνές περιβάλλον.
Αν η κυβέρνηση εργάζονταν προς την κατεύθυνση της εμπέδωσης του κράτους Δικαίου και της κοινωνικής δικαιοσύνης θα περίμενε κανείς να απουσιάζουν οι δογματικές και ακραίες θέσεις και να υπάρχει ευελιξία στον τρόπο που αντιμετωπίζουν ζητήματα όπως, η φορολογία στα καύσιμα, τους συντελεστές ΦΠΑ, τις μειώσεις μισθών, κ.α.
Δεν μπορεί, για παράδειγμα, οι τιμές στη διεθνή αγορά πετρελαίου να βρίσκονται λίγο πριν τα 100 δολάρια το βαρέλι και οι επιτελείς του υπουργείου οικονομικών να κρατούν το φόρο στα καύσιμα σε τόσο υψηλά επίπεδα, όταν μάλιστα το 60% περίπου στις τρέχουσες τιμές λιανικής είναι φόρος. Πως θα αντέξει; o Έλληνας καταναλωτής και κατ’ επέκταση η ελληνική οικονομία τιμή πάνω από το 1,80 ευρώ το λίτρο για την αμόλυβδη βενζίνη 95 οκτανίων, εφιαλτικό σενάριο, που όπως όλα δείχνουν δεν βρίσκεται μακριά από το να είναι πραγματικότητα σύμφωνα και με τις εκτιμήσεις των εμπειρογνωμόνων .
Συνεπώς, αν η κυβερνητική πολιτική επιμείνει στην ίδια κατεύθυνση οδηγούμαστε στο συμπέρασμα να πούμε ότι στόχος των μεταρρυθμίσεων που προωθούν δεν είναι η ελευθερία της οικονομικής δραστηριότητας, όπως υποστηρίζουν.
Σε μια τέτοια περίπτωση, δλδη να επιμείνουν στην ίδια κατεύθυνση σε σχέση με τους έμμεσους φόρους κ.α., θα είναι ολοφάνερο ότι η κυβερνητική παρέμβαση στην οικονομία έχει ως βασικό στόχο τον περιορισμό των κοινωνικών δικαιωμάτων και τον εξαναγκασμό της κοινωνίας να ζει σε συνθήκες φτώχειας, κατ’ επιλογή της κυβέρνησης, για να υποβοηθούν δυνάμεις που θέλουν να εκμεταλλευτούν τη συγκυρία για ίδιο όφελος και σε βάρος της κοινωνίας.
Επίσης, μπορούμε να δεχτούμε, ως κοινωνία, το ολοκληρωτικό « δεν υπάρχει άλλος δρόμος» από την ψυχολογική και οικονομική προσαρμογή στη φτωχοποίηση μέσα από τα δομικά χαρακτηριστικά της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής!.
Αν η κυβέρνηση εργάζονταν προς την κατεύθυνση της εμπέδωσης του κράτους Δικαίου και της κοινωνικής δικαιοσύνης θα περίμενε κανείς να απουσιάζουν οι δογματικές και ακραίες θέσεις και να υπάρχει ευελιξία στον τρόπο που αντιμετωπίζουν ζητήματα όπως, η φορολογία στα καύσιμα, τους συντελεστές ΦΠΑ, τις μειώσεις μισθών, κ.α.
Δεν μπορεί, για παράδειγμα, οι τιμές στη διεθνή αγορά πετρελαίου να βρίσκονται λίγο πριν τα 100 δολάρια το βαρέλι και οι επιτελείς του υπουργείου οικονομικών να κρατούν το φόρο στα καύσιμα σε τόσο υψηλά επίπεδα, όταν μάλιστα το 60% περίπου στις τρέχουσες τιμές λιανικής είναι φόρος. Πως θα αντέξει; o Έλληνας καταναλωτής και κατ’ επέκταση η ελληνική οικονομία τιμή πάνω από το 1,80 ευρώ το λίτρο για την αμόλυβδη βενζίνη 95 οκτανίων, εφιαλτικό σενάριο, που όπως όλα δείχνουν δεν βρίσκεται μακριά από το να είναι πραγματικότητα σύμφωνα και με τις εκτιμήσεις των εμπειρογνωμόνων .
Συνεπώς, αν η κυβερνητική πολιτική επιμείνει στην ίδια κατεύθυνση οδηγούμαστε στο συμπέρασμα να πούμε ότι στόχος των μεταρρυθμίσεων που προωθούν δεν είναι η ελευθερία της οικονομικής δραστηριότητας, όπως υποστηρίζουν.
Σε μια τέτοια περίπτωση, δλδη να επιμείνουν στην ίδια κατεύθυνση σε σχέση με τους έμμεσους φόρους κ.α., θα είναι ολοφάνερο ότι η κυβερνητική παρέμβαση στην οικονομία έχει ως βασικό στόχο τον περιορισμό των κοινωνικών δικαιωμάτων και τον εξαναγκασμό της κοινωνίας να ζει σε συνθήκες φτώχειας, κατ’ επιλογή της κυβέρνησης, για να υποβοηθούν δυνάμεις που θέλουν να εκμεταλλευτούν τη συγκυρία για ίδιο όφελος και σε βάρος της κοινωνίας.
Επίσης, μπορούμε να δεχτούμε, ως κοινωνία, το ολοκληρωτικό « δεν υπάρχει άλλος δρόμος» από την ψυχολογική και οικονομική προσαρμογή στη φτωχοποίηση μέσα από τα δομικά χαρακτηριστικά της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής!.
Όπως είναι φανερό από τις εξελίξεις, οδηγούμαστε μέσα από συνθήκες κοινωνικής κατάρρευσης σε μία κοινωνία μηδενικού αθροίσματος, με στρατιές ανθρώπων χωρίς sans, αύξηση των ανισοτήτων και περιορισμό της δημοκρατίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου