H τρέχουσα κατάσταση της χώρας, με την σημαντική υποχώρηση της οικονομικής δραστηριότητας, [μείωση της δημόσιας κατανάλωσης & των πάγιων επενδύσεων] και οι εξελίξεις στην Ευρώπη [αναβολή των τελικών αποφάσεων σχετικά με την κρίση του χρέους για το Μάρτιο, κατά πάσα πιθανότητα για να υπάρχουν τα αποτελέσματα της συνάντησης USA – Κίνας που διεξάγεται αυτές τις μέρες στην washington ] αποδεικνύουν ότι,Α. Η Ευρώπη αντιμετωπίζει με παθητικότητα τις παγκόσμιες επιπτώσεις που έφερε η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση. Από τα γεγονότα προκύπτει ότι η «ομοσπονδιακή»ε.ε. μέσω της κρίσης του χρέους εισήλθε στον “οικονομικό πόλεμο” χωρίς να έχει επεξεργασθεί πολιτικές για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση με προγράμματα πρόληψης ανά κατηγορία κινδύνου και ανάληψης πολιτικών δράσεων για την αντιμετώπιση και αποκατάσταση.
Β. τα μέτρα που η τρόικα εισήγαγε, σε συνεργασία με την ελληνική κυβέρνηση δεν συμβαδίζουν με τις πραγματικές ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας
Γ. Δεδομένου ότι όλοι πλέον αποδέχονται ότι η κρίση είναι συστημική, δίνεται το δικαίωμα να υιοθετήσουμε την άποψη που λέει ότι τα μέτρα δεν υιοθετήθηκαν για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που προκαλεί στο εσωτερικό οικονομικό περιβάλλον η διεθνής κρίση. Κατά κοινή εκτίμηση τα μέτρα λιτότητας και η πολιτική του μνημονίου δίνουν επωφελή αποτελέσματα σε όλους τους άλλους εμπλεκομένους, δλδη εξυπηρετούν συμφέροντα της οικονομικής και χρηματοπιστωτικής παγκοσμιοποίησης χωρίς σε καμία περίπτωση να καλύπτουν τα αναπτυξιακά συμφέροντα της Ελλάδας. Αντίθετα, προκαλούν ( οι πολιτικές που εφαρμόζονται) εκτεταμένες δυσμενείς επιπτώσεις στον άνθρωπο, στην περιουσία των πολιτών στις παραγωγικές πηγές και στις υποδομές.
Πως θα μπορούσε άλλωστε να είναι διαφορετικά όταν, η δημοκρατία υπάρχει για να εξυπηρετεί σκοπιμότητες ντόπιων και υπερεθνικών οικονομικών συμφερόντων [ για παράδειγμα, μας λένε ότι όλα γίνονται για να καθησυχάσουν τις αγορές!] , κάθε εγχωρία οικονομική δραστηριότητα έχει παγώσει, η ανεργία και τα λουκέτα δεν έχουν προηγούμενο, σχεδόν όλα τα έργα, ιδιωτικά και δημόσια έχουν σταματήσει, το εκπαιδευτικό σύστημα διαλύεται καθώς χιλιάδες καθηγητές λείπουν από τα σχολεια κ.α., ο πληθωρισμός κινείται επικίνδυνα ανοδικά με τις τιμές στα καύσιμα να έχουν αναλάβει το ρόλο του αποσταθεροποιητή της χώρας, οι βασικοί στόχοι και ο χαρακτήρας των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που προωθεί η κυβέρνηση δεν είναι σε θέση ούτε μεσοπρόθεσμα, ούτε μακροπρόθεσμα να φέρουν πραγματικά οικονομικά αποτελέσματα, το μόνο που καταφέρνουν είναι να μετατρέπουν προς το χειρότερο τις συνθήκες διαβίωσης για εκατομμύρια ανθρώπους, ένα μεγάλο μέρος των εσόδων του κράτους από τους φόρους καλύπτει τις ανάγκες εξυπηρέτησης του παλιού χρέους και των βραχυπροθέσμων δανείων 3μηνης και 6μηνης διάρκειας που συνάπτει αυτή την εποχή η χώρα, η ιδιωτική κατανάλωση αφορά κυρίως οικονομικές πράξεις που δεν αφήνουν κέρδος στην Ελλάδα, κ.α. Με άλλα λόγια, εδώ δεν μένει τίποτα.
Την ίδια ώρα, είναι προφανές, με βάση τα πεπραγμένα του, ότι, ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού συστήματος δεν παίρνει σαφή θέση, γεγονός που φανερώνει ότι ένα τμήμα της πολιτικοοικονομικής ελίτ δεν αντιμετωπίζει την κοινωνία ως συστατικό μέρος του κράτους, κυρίως επειδή φοβούνται να διακινδυνεύσουν την θέση τους σε αυτό, με άμεσο αποτέλεσμα το κράτος δικαίου και η χρηστή διακυβέρνηση να τελούν υπό καθεστώς χειραγώγησης και να περιορίζονται ασφυκτικά.
Συνεπώς το ερώτημα που προκύπτει είναι: τι θέλει η ελληνική κοινωνία, θέλει να συνεχίσει να ‘στεγάζεται’ στο μηδενικού αθροίσματος μοντέλο που υπηρετούν οι στόχοι του μνημονίου; ή θα οικοδομηθεί πέραν αυτού; με ισχυρά- συμμετοχικά θεσμικά όργανα και καίρια παρουσία στην πορεία πολιτικής και οικονομικοκοινωνικής ανάπτυξης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου