H βιομηχανική παραγωγή στη ζώνη του ευρώ αυξήθηκε κατά 0,9 το Μάιο σε σχέση με τον Απρίλιο αναφέρει σε έκθεση της η eurostat και αντικατροπτίζει όπως γράφει η εφημερίδα ftd.de την σημαντική ανάκαμψη της βιομηχανικής παραγωγής σε ορισμένες χώρες[Γερμάνια, Σλοβακία, Σλοβενία, Σουηδία].
Aν τώρα λάβουμε υπόψη τις πρόσφατες διμερείς βιομηχανικές συμφωνίες μεταξύ Κίνας και Γερμανίας σημαίνει ότι τα επόμενα χρόνια η ανάκαμψη της βιομηχανικής παραγωγής στην ευρωζώνη θα ενισχυθεί περεταίρω.
Οι συνέπειες αυτών των εξελίξεων θα είναι θετικές, κυρίως για τις χώρες της κεντρικής Ευρώπης που με τον ένα η τον άλλο τρόπο συνδέονται στενά με την γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία ή έχουν βιομηχανία που συνδέεται με γερμανικές επιχειρήσεις. Αν τωρα προσεγγίσουμε το φαινόμενο από κοινωνιολογική σκοπιά εύκολα καταλαβαίνουμε ότι η εκδοχή τους συνθέτει «κοινωνικά γεγονότα» τα οποία ως όχημα έκφρασης και επικοινωνίας παρέχουν ένα υποκειμενικό πλαίσιο για σκέψη και δράση που επηρεάζει σημαντικά την εσωτερική πραγματικότητα της εε.
Για παράδειγμα, ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δήλωσε μεταξύ άλλων στην εφημερίδα welt.de. «Εργαζόμαστε εντατικά για να δημιουργήσουμε σκληρότερους, αυστηρότερους και πιο αποτελεσματικούς κανόνες για το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης» Η μετάφραση των όσων λέει μας προετοιμάζει να ξεχάσουμε κάθε φιλοδοξία για κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη, σημασία έχουν οι όροι και ας διαλυθεί ο κοινωνικός ιστός της χώρας...
Στις υπόλοιπες χώρες τα δεδομένα δείχνουν ότι τα πράγματα θα συνεχίσουν να είναι δύσκολα με μεγάλη πιθανότητα [ειδικά στη χώρα μας όπου οι διαφορές είναι τεράστιες] η κατάσταση να επιδεινωθεί αυξάνοντας έτσι το χάσμα μεταξύ Βορρά και Νότου στη ζώνη του ευρώ. Κατά συνέπεια το κοινό και ισχυρό ευρωπαϊκό νόμισμα δεν εξασφαλίζει την οικονομική βιωσιμότητα και την επιτυχία στη βιομηχανική ή λοιπή παραγωγή όλων των κρατών μελλών αφού όπως φαίνεται τα κράτη μέλη έχουν ελάχιστα κοινά μεταξύ τους. Το υπό διαμόρφωση πλαίσιο θυμίζει την ενιαία Γιουγκοσλαβία με τον πλούσιο βορρά και το φτωχό νότο!
Με λίγα λόγια η υπό διαμόρφωση κατάσταση στην ευρωζώνη συνιστά απειλή για ζωτικά συμφέροντα του πληθυσμού της χώρας και στην ουσία η γενικότερη ανησυχία [του πληθυσμού] προέρχεται από μια βαθιά κρίση της οποίας κύρια πηγή είναι η ρήξη μεταξύ των οδηγιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τις προσδοκίες των πολιτών της χώρας. Eδώ πρέπει να προσθέσουμε και την κυνική αδιαφορία της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας, της κυβέρνησης και των εκλεκτών του δντ για τα καθημερινά προβλήματα του μέσου πολίτη.
Η παραπάνω ερμηνεία, η συγκεντροποίηση της δημοσιονομικής πολιτικής με τα αυστηρά κριτήρια, το παρελθόν που απέδειξε ότι το μοντέλο ανάπτυξης της χώρας δύσκολα μπορεί να τα ικανοποιήσει, η απουσία κοινού παρανομαστή για την αντιμετώπιση μεγάλων προβλημάτων στην ευρωζώνη, οι μεταβολές που επιφέρει στην κατανομή της περιφερειακής οικονομικής ισχύος η αύξηση του πληθυσμού σε γειτονικές χώρες, οι ιδιωτικοποιήσεις που ευνοούν λίγους, η ιδιόμορφη ελίτ [μια χούφτα οικογενειών] τόσο κεντρικά, όσο και περιφερειακά, που εδώ και αρκετά χρόνια έχει σφετεριστεί την έννοια της προόδου, το σταδιακό ξεχαρβάλωμα και κατάργηση της δημόσιας εκπαίδευσης, η «ατμόσφαιρα» του συστήματος υγείας, το παρόν με την «ντε φάκτο» επιβολή των υποστηριζόμενων από την κυβέρνηση μέτρων της τρόικας που επιδεινώνουν σημαντικά την κρίση και δεν είναι ικανά για την αντιμετώπιση του βασικού προβλήματος τόσο βραχυπρόθεσμα όσο και μακροπρόθεσμα [και αλλά πολλά] φανερώνουν ότι αν η χώρα μας θέλει να μην συνεχίσει να αποκλίνει από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο και να δημιουργήσει προϋποθέσεις οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης χρειάζεται άμεσα να στραφεί σε διαφορετική από αυτή που βρίσκεται σήμερα κατεύθυνση με συνεκτίμηση όλων των παραγόντων που εμπλέκονται με τα θεμελιώδη προβλήματα της ελληνικής οικονομίας.
Aν τώρα λάβουμε υπόψη τις πρόσφατες διμερείς βιομηχανικές συμφωνίες μεταξύ Κίνας και Γερμανίας σημαίνει ότι τα επόμενα χρόνια η ανάκαμψη της βιομηχανικής παραγωγής στην ευρωζώνη θα ενισχυθεί περεταίρω.
Οι συνέπειες αυτών των εξελίξεων θα είναι θετικές, κυρίως για τις χώρες της κεντρικής Ευρώπης που με τον ένα η τον άλλο τρόπο συνδέονται στενά με την γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία ή έχουν βιομηχανία που συνδέεται με γερμανικές επιχειρήσεις. Αν τωρα προσεγγίσουμε το φαινόμενο από κοινωνιολογική σκοπιά εύκολα καταλαβαίνουμε ότι η εκδοχή τους συνθέτει «κοινωνικά γεγονότα» τα οποία ως όχημα έκφρασης και επικοινωνίας παρέχουν ένα υποκειμενικό πλαίσιο για σκέψη και δράση που επηρεάζει σημαντικά την εσωτερική πραγματικότητα της εε.
Για παράδειγμα, ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δήλωσε μεταξύ άλλων στην εφημερίδα welt.de. «Εργαζόμαστε εντατικά για να δημιουργήσουμε σκληρότερους, αυστηρότερους και πιο αποτελεσματικούς κανόνες για το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης» Η μετάφραση των όσων λέει μας προετοιμάζει να ξεχάσουμε κάθε φιλοδοξία για κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη, σημασία έχουν οι όροι και ας διαλυθεί ο κοινωνικός ιστός της χώρας...
Στις υπόλοιπες χώρες τα δεδομένα δείχνουν ότι τα πράγματα θα συνεχίσουν να είναι δύσκολα με μεγάλη πιθανότητα [ειδικά στη χώρα μας όπου οι διαφορές είναι τεράστιες] η κατάσταση να επιδεινωθεί αυξάνοντας έτσι το χάσμα μεταξύ Βορρά και Νότου στη ζώνη του ευρώ. Κατά συνέπεια το κοινό και ισχυρό ευρωπαϊκό νόμισμα δεν εξασφαλίζει την οικονομική βιωσιμότητα και την επιτυχία στη βιομηχανική ή λοιπή παραγωγή όλων των κρατών μελλών αφού όπως φαίνεται τα κράτη μέλη έχουν ελάχιστα κοινά μεταξύ τους. Το υπό διαμόρφωση πλαίσιο θυμίζει την ενιαία Γιουγκοσλαβία με τον πλούσιο βορρά και το φτωχό νότο!
Με λίγα λόγια η υπό διαμόρφωση κατάσταση στην ευρωζώνη συνιστά απειλή για ζωτικά συμφέροντα του πληθυσμού της χώρας και στην ουσία η γενικότερη ανησυχία [του πληθυσμού] προέρχεται από μια βαθιά κρίση της οποίας κύρια πηγή είναι η ρήξη μεταξύ των οδηγιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τις προσδοκίες των πολιτών της χώρας. Eδώ πρέπει να προσθέσουμε και την κυνική αδιαφορία της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας, της κυβέρνησης και των εκλεκτών του δντ για τα καθημερινά προβλήματα του μέσου πολίτη.
Η παραπάνω ερμηνεία, η συγκεντροποίηση της δημοσιονομικής πολιτικής με τα αυστηρά κριτήρια, το παρελθόν που απέδειξε ότι το μοντέλο ανάπτυξης της χώρας δύσκολα μπορεί να τα ικανοποιήσει, η απουσία κοινού παρανομαστή για την αντιμετώπιση μεγάλων προβλημάτων στην ευρωζώνη, οι μεταβολές που επιφέρει στην κατανομή της περιφερειακής οικονομικής ισχύος η αύξηση του πληθυσμού σε γειτονικές χώρες, οι ιδιωτικοποιήσεις που ευνοούν λίγους, η ιδιόμορφη ελίτ [μια χούφτα οικογενειών] τόσο κεντρικά, όσο και περιφερειακά, που εδώ και αρκετά χρόνια έχει σφετεριστεί την έννοια της προόδου, το σταδιακό ξεχαρβάλωμα και κατάργηση της δημόσιας εκπαίδευσης, η «ατμόσφαιρα» του συστήματος υγείας, το παρόν με την «ντε φάκτο» επιβολή των υποστηριζόμενων από την κυβέρνηση μέτρων της τρόικας που επιδεινώνουν σημαντικά την κρίση και δεν είναι ικανά για την αντιμετώπιση του βασικού προβλήματος τόσο βραχυπρόθεσμα όσο και μακροπρόθεσμα [και αλλά πολλά] φανερώνουν ότι αν η χώρα μας θέλει να μην συνεχίσει να αποκλίνει από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο και να δημιουργήσει προϋποθέσεις οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης χρειάζεται άμεσα να στραφεί σε διαφορετική από αυτή που βρίσκεται σήμερα κατεύθυνση με συνεκτίμηση όλων των παραγόντων που εμπλέκονται με τα θεμελιώδη προβλήματα της ελληνικής οικονομίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου