Παρατηρώντας τα πολιτικά και κοινωνικά φαινόμενα της εποχής μας βλέπουμε πολλούς λόγους που μας αναγκάζουν να πούμε ότι η συμμετοχή της λαϊκής μάζας στη δημοκρατία και στις αποφάσεις της είναι σχεδόν μηδενική, ταυτόχρονα λειτουργεί ένα δίκτυο - σύστημα που εμποδίζει ή φιλτράρει με κάθε τρόπο τη δημιουργία συστήματος κοινωνικής κριτικής. Τα δελτία ειδήσεων των 8 και ο τρόπος που αναπαράγουν το κυρίαρχο μήνυμα αρκετά μμε της χώρας είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα της κατάστασης..
Από την άλλη πλευρά οι κυβερνώντες λειτουργούν περισσότερο ως διαχειριστές έτοιμων αποφάσεων της τρόικας παρά ως εκφραστές της λαϊκής βούλησης με άμεσο αποτέλεσμα στη νέα οικονομική πραγματικότητα που διαμορφώνεται στο Ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον η Ελλάδα να κατέχει πλέον μια εντελώς διαφορετική θέση, φαίνεται καθαρά ότι δεν συνδιαμορφώνει ούτε τις αποφάσεις που μας αφορούν… αν αυτό το μεταφράσουμε ιδεολογικά το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι η ηγετική ομάδα της κυβέρνησης ανήκει[ιδεολογικά] στους integrationists, δλδη σε αυτούς που θέλουν να επισπεύσουν την παγκοσμιοποίηση χωρίς να προσπαθούν να την επιβραδύνουν ή να την διαμορφώσουν.
Κοιτάζοντας τώρα πίσω βλέπουμε ότι η κρίση του χρέους και ότι ακολούθησε ήταν περισσότερο αποτέλεσμα μιας σειράς σπασμωδικών κινήσεων στο εσωτερικό που συνδέθηκαν και επηρέασαν διεθνή γεγονότα που με τη σειρά τους κατασκεύασαν το σημερινό αδιέξοδο. Ερμηνεύοντας τη ροή των γεγονότων εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι απώτερος σκοπός ήταν η κατασκευή αδιεξόδου ως λύση στην κρίση του χρέους.. το πιο απλό (και προφανές) παράδειγμα για να καταλάβουμε είναι ο τόνος των φιλοκυβερνητικών μμε, η συζήτηση που ξεκίνησε λίγο πριν από την κρίση του χρέους και έπειτα δείχνει ότι το επίκεντρο του πολιτικού λόγου έχει σκόπιμα μετατοπιστεί από τα πραγματικά προβλήματα της χώρας στην αποφυγή της χρεοκοπίας, μήνυμα το οποίο σε καμία περίπτωση δεν έχει ξεκάθαρες επιδιώξεις, αφού η ψαλίδα της κοινωνικής ανισότητας συνεχώς μεγαλώνει και η χώρα βουλιάζει σε τριτοκοσμική φτώχια, γεγονός που διαπιστώνει καθημερινά η ελληνική οικογένεια,. Επίσης, μέχρι στιγμής, στο επίπεδο των πολιτικών τους προτάσεων - λαβύρινθος- χωρίς όραμα ή σχέδιο για την κοινωνία και την οικονομία με τις νομοθεσίες να αντανακλούν επιχειρηματικά ή άλλα συμφέροντα και όχι το δημόσιο συμφέρον. Ακόμη και η Εθνική Στρατηγική για την Περιφερειακή Ανάπτυξη που τόσα πολλά περίμενε η περιφέρεια από τους πόρους του Κοινοτικού Πλαισίου των 20 δις φαίνεται, σύμφωνα και με τα λεγόμενα του πρωθυπουργού για αναστολή κάθε δράσης , να μπαίνει στο «ράφι» !
Αυτή η νέα «ηθική» βλέπουμε ότι σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να καταπολεμήσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα, αντιθέτως δημιουργεί συνθήκες κοινωνικής κατάρρευσης. Σε όλο το φάσμα της η κοινωνική δομή όχι μόνο έχει αρχίσει να αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα, αλλά, περιθωριοποιείται και περιθωριοποιεί με μη προβλέψιμα για την ώρα αποτελέσματα.
Έτσι η πραγματικότητα θέτει το ερώτημα, τι κερδίζουμε και τι χάνουμε μένοντας σε αυτό το πλαίσιο, μπορεί ο δρόμος του μέλλοντος να περνάει μέσα από την πολιτική που επιβάλει το μνημόνιο;
δεν πρέπει να υπάρχουν όρια και αν ναι πια; μπορεί για παράδειγμα οι ανασφάλιστοι, οι εργαζόμενοι σε ευέλικτες μορφές απασχόλησης ή οι άνεργοι να συνεχίσουν να θεωρούνται κοινωνικό προβλήμα; μπορεί η μετατροπή της χώρας σε χώρα του τρίτου κόσμου να δώσει λύσεις στα προβλήματα μας ή να ενισχύσει την ποιότητα της δημοκρατίας μας; http://vasiliostsamis.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου