Παραμορφωτικά πρότυπα

Η κρίση του χρέους ανάγκασε τη χώρα μας να προχωρήσει σε μισθολογικές περικοπές, να αυξήσει τους φόρους,[ για παράδειγμα, ο δείκτης ΦΠΑ στην Ελλάδα αυξήθηκε από 18% το 2000 σε 19% το 2009 και σε 23% το 2010. Η αύξηση αυτή είναι η μεγαλύτερη στην «ΕΕ των 27»,] και να μειώσει σημαντικά τις δημόσιες δαπάνες, παράλληλα έχει προχωρήσει σε μια σειρά μεταρρυθμίσεων που μειώνουν τα δικαιώματα επιλογής, θιγούν κεκτημένα δικαιώματα και δημιουργούν αβεβαιότητα, για όλα αυτά βασικό επιχείρημα της κυβέρνησης είναι η διάσωση της χώρας!
κατά ποσό όμως αυτή η «έτοιμη αλήθεια» ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα; όταν τα δεδομένα δείχνουν ότι μέσω αυτής της κατάστασης που συμπιέζει και περιορίζει, η καθημερινότητα του κάθε πολίτη γίνεται δυσκολότερη, η φτώχια γίνεται πείνα και η οικονομία τελεί υπό αναγκαστική αγρανάπαυση !

Υπάρχει περίπτωση σε συνθήκες μηδενικών επιλογών η ελληνική κοινωνία να αναπτυχθεί; πως ένας εξαθλιωμένος πολίτης θα πειστεί ή θα μπορέσει να δημιουργήσει όταν το πολιτικό σύστημα, έχει συνηθίσει να λέει ψέματα, διαχρονικά να εκφράζει συγκεκριμένα συμφέροντα και κατά γενική ομολογία ένα μεγάλο τμήμα του είναι διεφθαρμένο και πηγή όλων των δεινών της κοινωνίας.
Tο πιο ανησυχητικό όμως είναι η ταχύτητα με την οποία αυξάνονται τα προβλήματα. τι σημαίνει όμως αυτό όταν οι περισσότεροι συμφωνούν ότι γενεσιουργός αιτία των σημερινών προβλημάτων είναι το μνημόνιο, πως θα εντοπισθούν και θα αντιμετωπιστούν τα επιμέρους προβλήματα δεδομένου ότι κάθε απόφαση της κυβέρνησης παραπέμπει άμεσα στο μνημόνιο!
πως μια κατάσταση που απωθεί θα δώσει κίνητρα και κατευθυντήριο προσανατολισμό στην κοινωνία όταν είναι γνωστό ότι οι ανεπίλυτες αντιφάσεις οδηγούν πάντα σε κρίση και δημιουργούν ένα υποκείμενο προσανατολισμένο προς το πρότυπο της έξωθεν και άνωθεν επιβαλλόμενης δραστηριότητας, τάση η οποία καταστρέφει την κριτική στάση και τον προσανατολισμό στην εργασιακή δραστηριότητα χάριν των πραγματικών κοινωνικών αναγκών.