Να βγούμε όλοι στους δρόμους

Χωρίς αμφιβολία οι δραματικές αλλαγές που έφερε στην ελληνική κοινωνία το συνεχώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον, αποτέλεσμα της υπαγωγής μας στις ρυθμίσεις του ΔΝΤ, παράγει προεκτάσεις οι οποίες σε συνδυασμό με τα προβλήματα που ανακύπτουν εξαιτίας της παρατεταμένης ύφεσης καθιστούν ακόμα δυσκολότερη την διαχείριση των προβλημάτων και την Ελλάδα έρμαιο των οικονομικών κέντρων που θέλουν να βάλουν άμεσα ή έμμεσα υπό τον έλεγχό τους το φυσικό και κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον.

Την ίδια ώρα η κυβέρνηση Παπανδρέου δείχνει να έχει γαντζωθεί στην εξουσία, αδιαφορώντας για τα δεινά που προκαλεί στην ελληνική κοινωνία η εφαρμοζόμενη οικονομική πολιτική και η ασυνέπεια λόγων και έργων της.

Η κατάσταση πλέον εισέρχεται στην πιο δύσκολη φάση της καθώς από την μια πλευρά θα υπάρχουν οι εντεινόμενες ανησυχίες της κοινωνίας και από την άλλη πλευρά η κυβέρνηση θα προσπαθεί, χρησιμοποιώντας κάθε διαθέσιμο μέσο, να κρατηθεί στην εξουσία. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με τις επιπτώσεις που προκαλεί στην ελληνική κοινωνία η μακροχρόνια συσσώρευση δυσκολιών ή απογοητεύσεων προκαλούν κούραση που θα αλλάξει προς το χειρότερο το μέσο όρο του κοινωνικού status quo.

Το ερώτημα λοιπόν που προκύπτει είναι τι μπορεί να κάνει στην παρούσα φάση η ελληνική κοινωνία για να αποτρέψει τις συνέπειες που θα συμβούν, αν δεν αλλάξει η κατάσταση.

Όπως διαπιστώνουμε, από τον τρόπο πολιτικής δράσης, η ελληνική κυβέρνηση έχει ταυτιστεί στο πεδίο του πολιτικού σχεδιασμού με συγκεκριμένα ιδεολογικά και τραπεζιτικοοικονομικά συμφέροντα μεταβάλλοντας για το σκοπό αυτό, τόσο την σύνθεση, όσο και το χαρακτήρα της κρατικής διαχείρισης, με αποτέλεσμα να απομακρύνεται διαρκώς η ισότιμη πρόσβαση στα δημόσια αγαθά, όπως για παράδειγμα το δικαίωμα στην εργασία.

Σε αυτό το πλαίσιο συγκρότησης και λειτουργίας βλέπουμε ότι η κυβερνητική διαδρομή του πασοκ διαμορφώνεται από τις αποφάσεις οικονομικών κέντρων και μόνο που επιβάλουν τους κανόνες τους, η βούληση του ελληνικού λαού δεν λαμβάνεται υπόψη.

Συνεπώς, είναι αυτονόητο ότι κανένας μας δεν έχει την πολυτέλεια να μένει παθητικά αδρανής μπροστά στην κοινωνική καταστροφή που έρχεται.