Όταν, με αποκλειστική ευθύνη της κυβέρνησης Παπανδρέου, ξεκίνησε η κρίση χρέους η ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα προκειμένου να καταστείλει τις επιθέσεις των αγορών στα ελληνικά ομόλογα μείωσε την προσφορά χρήματος για να κρατήσει ψηλά την αξία του ευρώ και άρχισε να αγοράζει ελληνικό χρέος προκαλώντας έτσι επιπτώσεις στις πραγματικές μεταβλητές της οικονομίας.
Την ίδια ώρα η γραφειοκρατική πατρωνία των Βρυξελών πρότεινε ανακατανομή πλούτου από κάτω προς τα πάνω, μέσω των σκληρών μέτρων λιτότητας, τα οποία η ελληνική κυβέρνηση υιοθέτησε αδιαμαρτύρητα δημιουργώντας με την στάση της προηγούμενο το οποίο στην συνέχεια χρησιμοποιήθηκε για να επεκταθεί η πολιτική λιτότητας σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Από τότε, τόσο ο τρόπος δράσης των αγορών που έχουν φτάσει σε σημείο να ελέγχουν έμμεσα τις οικονομικές αποφάσεις σε όλα τα επίπεδα και σε όλες τις χώρες, όσο και η πολιτική αντιμετώπιση της κρίσης από τα θεσμικά όργανα της ΕΕ έχουν τύχει έντονης κριτικής από ένα ευρύ φάσμα απόψεων, καθώς η λειτουργική σχέση των οικονομιών της ευρωζώνης από τις αποφάσεις των οίκων αξιολόγησης και από την άλλη πλευρά η αδυναμία της εε να δώσει πολιτική λύση στο πρόβλημα της κρίσης χρέους την αναπαράγει και την επεκτείνει με τρόπο καταστροφικό για τις κοινωνίες των κρατών μελλών
Χαρακτηριστικό που επιβεβαιώνει τον καταλυτικό ρόλο των οίκων αξιολόγησης στην διαμόρφωση της Οικονομικής και Νομισματικής πολιτικής της ζώνης του ευρώ είναι ο πανικός που έχει προκληθεί τις τελευταίες μέρες από τις αρνητικές αξιολογήσεις για την Ιταλία και την Ισπανία. Οι αποφάσεις συμβάλουν στην διατήρηση ενός επικίνδυνα ασταθούς οικονομικού κλίματος και αναδεικνύουν την σκόπιμη ατολμία της ΕΕ, καθώς τόσο η ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα, όσο και οι ευρωπαίοι πολιτικοί αγνοώντας τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα αναπαράγουν τα αντιφατικά πρότυπα που ακολούθησαν στην αρχή της κρίσης, δλδη υιοθετούν τα προαναφερόμενα μέσα αντιμετώπισης που έφτασαν την κατάσταση στο σημερινό αδιέξοδο. Συνιστά λοιπόν η ευρωπαϊκή οικονομία ιδιότυπη αλληλεπίδραση μεταξύ οίκων αξιολόγησης - γραφειοκρατικής πατρωνίας των Βρυξελών, όπου η ευρωπαϊκή κοινωνία έχει υποβιβασθεί πλήρως στο ρόλο του παθητικού αντικειμένου.
Ως επακόλουθο, οι αντιφατικές ρυθμίσεις κεντρικού επιπέδου, παράγωγα των οποίων είναι όλες οι υπόλοιπες πολιτικές που εφαρμόζονται, σε πολλές περιπτώσεις ανατρέπονται πριν καλά καλά τεθούν σε εφαρμογή δημιουργώντας ένα ομιχλώδες κανονιστικό πλέγμα το οποίο δείχνει ότι υπολογίζουν λάθος, ίσως σκόπιμα και παράλληλα καλύπτει την αδυναμία της εε να ενισχύσει την ανθεκτικότητα της ευρωπαϊκής κοινωνίας.
Η τάση αυτή αφήνει υποψίες για αδιαφανές και εξαρτημένο πλαίσιο λειτουργίας που παραπέμπει άμεσα, εξαιτίας της περίπλοκης διαδικασίας που ακολουθείται, στον κατευθυντήριο προσανατολισμό που δεν είναι άλλος από την εξυπηρέτηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος με την τσέπη της κοινωνίας.
Με απλά λόγια, βλέπουμε ότι με αφετηρία το 2007, όταν έσκασε η χρηματιστική φούσκα, το χρηματοπιστωτικό σύστημα προσπαθεί να ανανεώσει τα χρήματα που δεν υπήρχαν με πραγματικά χρήματα της κοινωνίας, σκοπός που επιτυγχάνεται μέσω των ενέσεων ρευστότητας προς τις τράπεζες και των γνωστών πακέτων δανεισμού από τότε που ξεκίνησε η κρίση χρέους. [Για να μπορέσουμε να καταλάβουμε το μέγεθος της φούσκας, πριν την κατάρρευση- καταλύτη της λίμαν μπραδερς το παγκόσμιο ΑΕΕ (Ακαθάριστο παγκόσμιο εισόδημα) ήταν κοντά στα 67,5 τρις δολάρια, όταν η χρηματιστική φούσκα ξεπερνούσε τα 2.000 τρισεκατομμύρια δολάρια . Σήμερα, εξαιτίας της κρίσης που άρχισε με την κατάρρευση της λιμαν μπραδερς και συνεχίστηκε με την κρίση χρέους οι τιμές άρχισαν σταδιακά να παρουσιάζουν πτώση, με χαρακτηριστικό εσωτερικό παράδειγμα την τρέχουσα χρηματιστηριακή αξία των ελληνικών τραπεζών ]
Το κρίσιμο ζήτημα επομένως είναι τι θα συμβεί από δω και στο εξής.
Δεδομένου ότι η ύφεση έχει αποσαρθρώσει σε πολλές χώρες τα θεμέλια των οικονομιών είναι πολύ πιθανό ο διεθνής χρηματιστηριακό -τραπεζικός κλάδος να οδηγηθεί σε κραχ επικών διαστάσεων με αποτέλεσμα η χρηματιστηριακή, τραπεζική αγορά να καταρρεύσει.
Σε μια τέτοια περίπτωση δύσκολα μπορούν να προβλεφθούν οι συνέπειες καθώς αποτελεί μεγάλο ερώτημα, τόσο η αντίδραση των κοινωνιών, όσο και η αντίδραση των περιφερειακών οικονομιών τύπου Τουρκίας που μπορεί να θελήσουν να εξάγουν τα προβλήματα που θα δημιουργήσει μια τέτοιου μεγέθους κρίση.
Αν λοιπόν οι κυβερνήσεις συνεχίσουν να λαμβάνουν αποφάσεις χωρίς μέλλον πρέπει να αρχίσουμε να προετοιμαζόμαστε για τα χειρότερα που όχι μόνο θα διαλύσουν ή θα μετεξελίξουν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, αλλά θα αλλάξουν εκ των πραγμάτων ριζικά τον τρόπο λειτουργίας του πολιτικοοικονομικού συστήματος σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Ιδιαίτερα σημαντικός παράγων μεταβολής στο περιφερειακό status quo είναι και η αραβική άνοιξη.
Συνεπώς, η ελληνική κοινωνία είναι απαραίτητο, για να μην αλλάξουν σε βάρος μας οι συσχετισμοί , να δημιουργήσει με την στάση της προϋποθέσεις που θα εγγυώνται τα συμφέροντα της χώρας, κάτι που δεν μπορεί να κάνει η κυβέρνηση που περιθωριοποίησε εντελώς το ρόλο της Ελλάδας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου