Η νέα Ευρώπη διαλύει την παλιά Ευρώπη

Εδώ και χρόνια, από το 1971, όταν ο Καναδάς υιοθέτησε ως εθνική πολιτική για την ενσωμάτωση των μεταναστών από τις πρώην αποικίες , η ιδεολογική υπεράσπιση στον υπόλοιπο κόσμο του όρου της «πολυπολιτισμικότητας» (multiculturalism) σε βαθμό που να υπάρχει πλήρης αναντιστοιχία με τα πρακτικά αποτελέσματα του φαινoμένου παρήγαγε μια εντελώς αφηρημένη, παραπλανητική και δογματική προσέγγιση με απλοϊκές και κατασκευασμένες αλήθειες που η αντανάκλαση της αντικειμενικής πραγματικότητας αποκαλύπτει και διαψεύδει καθημερινά, από την στιγμή που το όλο κατασκεύασμα δεν συμβαδίζει με τις αξίες της ανοιχτής κοινωνίας καθώς η χωρίς όριαπολιτισμική ανομοιομορφία κάνει τη συνύπαρξη δύσκολη με την έννοια ότι στην πράξη καταργεί την ελευθερία των ιθαγενών

Στα νεότερα χρόνια, μετά την πτώση του τείχους στο Βερολίνο η προσέγγιση διαφοροποιείται εν μέρει και χαρακτηρίζεται από μια γενική τάση να εξασφαλιστεί σε όλους τους ανθρώπους που φτάνουν στον δυτικό πολιτισμό εργασία, τροφή και στέγη δεδομένου ότι οι κακουχίες του πολέμου ή οι πολιτικές αναταραχές, ως αποτέλεσμα, η εκμετάλλευση από πολυεθνικές των φυσικών πόρων στις χώρες καταγωγής των « περιπλανώμενων ταξιδιωτών» και η μετακίνηση πληθυσμών εξαιτίας των κλιματικών αλλαγών απορρίπτουν σε αρκετούς το δικαίωμα για μια καλύτερη ζωή στα πλαίσια της ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητας.

Aν και το φαινόμενο έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις εντούτοις δεν υπάρχουν στο διεθνές δίκαιο σαφείς κανόνες που να ρυθμίζουν τα επιτρεπτά πλαίσια που δημιουργούν και εξελίσσουν το θεσμικό υπόβαθρο της πολυπολιτισμικότητας. Η σύμβαση της Γενεύης του 1951 για το Καθεστώς των προσφύγων και οι μετέπειτα τροποποιήσεις της καθορίζουν το γενικό πλαίσιο και τις βασικές αρχές με βάση τον παγκόσμιο πληθυσμό εκείνης της εποχής .

( Για παράδειγμα, είναι λογικό σήμερα να μετακινείται κάποιος από την μια άκρη του κόσμου στην άλλη χωρίς ταξιδιωτικά έγγραφα;).

Στην περίπτωση, η υπαγωγή πολλών ατομικών περιπτώσεων στον ίδιο κανόνα μόνο με την ένδειξη ότι υπάρχουν παραβιάσεις ατομικών δικαιωμάτων ή θεμελιωδών ελευθεριών ώστε να δικαιολογείται η έννοια του πρόσφυγα συνιστά έμμεση ένωση κρατών και διαφόρων πολιτισμών με εντελώς διαφορετικό θετικό ή φυσικό δίκαιο.

Όσον αφορά την πρακτική σκοπιά του θέματος, η αύξηση του αριθμού των ατόμων που υπάγονται στο εσωτερικό δίκαιο, καθώς και οι νομικές ή φυσικές καταστάσεις που προκύπτουν δημιουργούν προϋποθέσεις πρόσβασης στα αστικά και πολιτικά δικαιώματαυπέρμετρα μεγάλου πληθυσμού, γεγονός που αναγκάζει τα κράτη υποδοχής, με άλλοθι την αδήλωτη και ανασφάλιστη εργασία των μεταναστών να περικόπτουν κοινωνικές δαπάνεςπου αφορούν Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία με φυσικό επακόλουθο να απαξιώνονται ή να ιδιωτικοποιούνται.

Εκ των πραγμάτων , η νέα πληθυσμιακή σύνθεση βρίσκεται μπροστά σε σοβαρότατα προβλήματα καθώς δεν μπορούν να βρουν μια δουλειά ή να καλύψουν βασικές ανάγκες τους. Έτσι εξηγείται και η εκτεταμένη αναταραχή των ημερών στο ηνωμένο βασίλειο, όπου είναι προφανής η αδυναμία της κυβέρνησης να δώσει προοπτική στα εκατομμύρια των ντόπιων και των αλλοδαπών που ζουν εκεί και πλήττονται από την πολιτική λιτότητας, γεγονός που συνδέεται άμεσα με την απομόνωση τους σε «δυσπρόσιτες περιοχές » γκέτο φτώχιας.

Μέσα σε αυτό το κλίμα οικονομικής αβεβαιότητας και τρομοκρατίας η κάθε κοινότητα «οξειδώνεται» σε βάρος της άλλης με αποτέλεσμα να σχηματίζεται ένα διαφορετικό κοινωνικοοικονομικό περιβάλλον, προϊόν της πολιτισμικής ιδιομορφίας που μοιάζει με κινουμένη δίνη στην οποία περιέχονται στοιχεία διβορανίου. Στο πλαίσιο αυτό παρουσιάζονται οι αντικρουόμενες πτυχές του φαινόμενου και οι διάφορες ομάδες ψάχνουν τρόπους να ασκήσουν επιρροή σΤα δρώμενα των χωρών αυτών. Eτσι οι νέες γενιές δεν διαπαιδαγωγούνται από το σύστημα αξιών της χώρας που ζουν, αλλά από τον πολιτισμό, τις ανάγκες και την κουλτούρα της ομάδας που ανήκουν η οποία διαμορφώνει αυτόνομα την αυτοσυνείδησή της.

Με απλά λόγια. Καλώς ήρθατε στην Ευρώπη της βαρβαρότητας.