Σύμφωνα με τις αισιόδοξες προβλέψεις των οικονομικών αναλυτών η διάρκεια της ύφεσης στη χώρα μας θα ξεπεράσει τα 3 χρόνια. Αν προσθέσουμε την τρέχουσα και την περυσινή χρονιά τότε μιλάμε για ένα σύνολο εξήντα μηνών, χωρίς να είναι τίποτα βέβαιο για το τι θα συμβεί στο τέλος της τριετίας. Επίσης, υπάρχουν και άλλοι παράγοντες, απρόβλεπτοι, που μπορούν ανά πάσα στιγμή να επηρεάσουν προς το χειρότερο την ήδη εύθραυστη οικονομία. Πως, για παράδειγμα, θα επηρεάσει την οικονομία της Ευρώπης [ενεργειακό, πρώτες ύλες, γεωργική παραγωγή κ.α.] ο φετινός χειμώνας, αν μάλιστα επαληθευτούν οι προβλέψεις των Ρώσων μετεωρολόγων που λένε ότι έχουμε μπροστά μας τον πιο κρύο χειμώνα των τελευταίων [1.000] χιλίων ετών! Αν τώρα επιχειρήσουμε να κάνουμε μια αναδρομή στο παρελθόν θα δούμε ότι από τις αρχές του αιώνα, έως και σήμερα ο μέσος όρος διάρκειας των υφέσεων ήταν κάτι λιγότερο από 11 μήνες. Τα στοιχεία αυτά αποκαλύπτουν ότι η ύφεση που βιώνει η χώρα μας δεν έχει προηγούμενο στην οικονομική ιστορία του πλανήτη, με ότι αυτό συνεπάγεται. Επίσης, οι διαφορετικοί ρυθμοί ανάπτυξης στο εσωτερικό της ΕΕ αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο κάνουν τα κοινωνικά προβλήματα ακόμη μεγαλύτερα, επεκτείνουν τις ανισορροπίες και θέτουν σε κίνδυνο την καλή λειτουργία της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης. Μπορεί, για παράδειγμα, να είναι μακροπρόθεσμα διατηρήσιμη λύση η αγορά του δικού μας ελλείμματος από τις χώρες που έχουν πλεόνασμα εξαιτίας της δικής μας κατανάλωσης στα δικά τους προϊόντα; γεγονός που συμβάλει στη διατηρησιμότητα των ελλειμμάτων του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών και στη μείωση της δικής μας παραγωγικής ικανότητας. Δεν θα φτάσει η στιγμή που η χώρα θα πρέπει να αναχρηματοδοτήσει, το παλιό χρέος και το χρέος που καταναλώνει σήμερα; δλδη ένα χρέος άνω των 400 δις ευρώ, τι θα γίνει τότε; ή θα βοηθήσουν οι ξένες επενδύσεις όταν είναι γνωστό ότι τα εταιρικά κέρδη συμπεριλαμβάνονται στο ΑΕθΠ της χώρας καταγωγής της εταιρίας και όχι στο ΑΕΠ της χώρας που γίνεται η επένδυση. Δεν υπάρχει, λοιπόν, αμφιβολία ότι το μόνο που πετυχαίνουν οι πολιτικές που ακολουθούνται σήμερα είναι να συγκαλύπτεται βραχυπρόθεσμα μια σειρά δύσκολων προβλημάτων και να εκτονώνεται η λαϊκή δυσαρέσκεια.
Η εμπειρία ωστόσο της Ελλάδος, έκανε αρκετούς οικονομικούς αναλυτές να προτείνουν να επιλεγεί ως λύση η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, όμως η νέα κατάσταση που δημιούργησε το μνημόνιο εύκολα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μια έμμεση και ελεγχόμενη μεσοπρόθεσμη αναδιάρθρωση. Αν τώρα λάβουμε υπόψη ότι η ε. ένωση βάσει της συνθήκης της Λισαβόνας έχει αποκλειστική αρμοδιότητα στη νομισματική πολιτική για τα κράτη μέλη με νόμισμα το ευρώ και συντρέχουσα αρμοδιότητα στην οικονομική συνοχή και με δεδομένο ότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία τα μεγάλα ελλείμματα των τελευταίων χρόνων είναι «καρπός» της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης και των πακέτων ενίσχυσης που δόθηκαν στις τράπεζες τότε είναι απολύτως βέβαιο ότι ο γενικός προσανατολισμός της οικονομικής πολιτικής χρειάζεται ριζική αναθεώρηση. Αν, για παράδειγμα, τα χρέη των χωρών μελών της ζώνης του ευρώ που δημιουργηθήκαν από την έναρξη της χρηματοπιστωτικής κρίσης και μετά ενσωματώνονταν σε ένα κοινό χρέος και υπολογίζονταν ενιαία δεν θα άλλαζε το μέγεθος των ελλειμμάτων και ο χαρακτήρας του ελληνικού χρέους;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου