Με αφορμή την οικονομική δυσπραγία στην οποία έχει οδηγηθεί η χώρα εξαιτίας της κακής διαχείρισης και με το φάσμα της πείνας να έχει αρχίσει να πλανάται πάνω από τον λαό δεν είναι λίγοι εκείνοι που εκτιμούν ότι βρισκόμαστε ενώπιον μιας λαϊκής εξέγερσης στα πλαίσια της οποίας θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για μια θεμελιακή αλλαγή του πολιτικού χάρτη της χώρας.
Βέβαια μια τέτοια εξέλιξη δύσκολα θα συμβεί αυθόρμητα, πρέπει να υπάρχει κάποιο καλά οργανωμένο σχέδιο από τις «αντικαθεστωτικές δυνάμεις» που θα καθοδηγήσει το λαό στο εφικτό και στο σκόπιμο του εγχειρήματος.
Επειδή όμως οι ενέργειες που εκδηλώνουν οι άνθρωποι είναι απόρροια της έμπρακτης διασύνδεσής τους με το περιββάλον και την επίκαιρη κατάσταση της οποίας οι ίδιοι αποτελούν μέρος για την ώρα αυτό που φαίνεται είναι το σχέδιο της κυβέρνησης όπου μέσα από συγκεκριμένες νομιμοφανείς ενέργειες γίνεται τεράστια πολιτική και επικοινωνιακή προσπάθεια για ριζική αλλαγή της κοινωνίας σε πολιτικό, οικονομικό και πολιτισμικό επίπεδο, παράλληλα όμως δεν γίνονται κάποιες σημαντικές ενέργειες μέσω κάποιας ρυθμιστικής λειτουργίας για την γενικότερη αποκατάσταση ή την ενθάρρυνση της οικονομικής και πολιτικής διαφοροποίησης από το μοντέλο που μας έφερε, ως χώρα, σε αυτή την κατάσταση.
Το υπό διαμόρφωση θεσμικό πλαίσιο το πιο πιθανό είναι να κατασκευάσει 2 τάσεις (α) το πεδίο δράσης των μεγάλων και πολύ μεγάλων επιχειρήσεων θα διευρυνθεί (β) τα 2/3 της κοινωνίας θα συρρικνωθούν προς τα κάτω (ποσοτικά & ποιοτικά) χωρίς επιλογές.
Η διάσταση αυτή δείχνει ότι η επίλυση των προβλημάτων της χώρας δεν ταυτίζεται με την επιτυχία του αποτελέσματος, με άλλα λόγια η διαδικασία που ακολουθεί η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία για την οικονομική ολοκλήρωση αποδεικνύει ότι έχουμε εγκλωβιστεί σε μια πορεία που αποδέχεται τους κανόνες μονόδρομα, γεγονός που διευρύνει το δημοκρατικό έλλειμμα και υποβαθμίζει την έννοια του κοινωνικού δικαιώματος(social citizenship).
Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν και οι εξελίξεις στο διεθνές επίπεδο που δείχνουν ότι η οικονομική ανάπτυξη εξαρτάται πλέον από μια σειρά παραγόντων όπως για παράδειγμα το πολυσυζητημένο ζήτημα του φθηνού γιουάν που δημιουργεί παγκόσμιες μακροοικονομικές ανισορροπίες οι οποίες γίνονται αφορμή για καινούργια ερεθίσματα και προβληματισμό.
Συνεπώς, κάθε προσέγγιση που αφορά την ελληνική πραγματικότητα δεν μπορεί να μην λαμβάνει υπόψη όλους εκείνους τους παράγοντες που συνθέτουν και καθοδηγούν την παγκόσμια οικονομία. Το ζήτημα εδώ είναι αν εμείς, ως χώρα, μπορούμε να δεχτούμε; να παραβιάζεται απροκάλυπτα η διεθνής τάξη, δλδη, το σύστημα κανόνων που αναγνωρίζει την ισότητα μεταξύ λαών και κρατών.
Έχει, για παράδειγμα, το δικαίωμα; η ελληνική κυβέρνηση να υπογράφει ερήμην του ελληνικού λαού συμφωνίες με υπερεθνικά κέντρα που υποβαθμίζουν τα δικαιώματα ( οικονομικά , κοινωνικά, πολιτικά) των πολιτών.
Σε αυτό το ερώτημα νομίζω ότι χρειάζεται να απαντήσει με καθαρές κουβέντες κάθε πολίτης της χώρας, αν φυσικά αντιλαμβάνεται ή ενδιαφέρεται για την έννοια που ονομάζεται ελευθερία.
Η διάσταση αυτή δείχνει ότι η επίλυση των προβλημάτων της χώρας δεν ταυτίζεται με την επιτυχία του αποτελέσματος, με άλλα λόγια η διαδικασία που ακολουθεί η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία για την οικονομική ολοκλήρωση αποδεικνύει ότι έχουμε εγκλωβιστεί σε μια πορεία που αποδέχεται τους κανόνες μονόδρομα, γεγονός που διευρύνει το δημοκρατικό έλλειμμα και υποβαθμίζει την έννοια του κοινωνικού δικαιώματος(social citizenship).
Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν και οι εξελίξεις στο διεθνές επίπεδο που δείχνουν ότι η οικονομική ανάπτυξη εξαρτάται πλέον από μια σειρά παραγόντων όπως για παράδειγμα το πολυσυζητημένο ζήτημα του φθηνού γιουάν που δημιουργεί παγκόσμιες μακροοικονομικές ανισορροπίες οι οποίες γίνονται αφορμή για καινούργια ερεθίσματα και προβληματισμό.
Συνεπώς, κάθε προσέγγιση που αφορά την ελληνική πραγματικότητα δεν μπορεί να μην λαμβάνει υπόψη όλους εκείνους τους παράγοντες που συνθέτουν και καθοδηγούν την παγκόσμια οικονομία. Το ζήτημα εδώ είναι αν εμείς, ως χώρα, μπορούμε να δεχτούμε; να παραβιάζεται απροκάλυπτα η διεθνής τάξη, δλδη, το σύστημα κανόνων που αναγνωρίζει την ισότητα μεταξύ λαών και κρατών.
Έχει, για παράδειγμα, το δικαίωμα; η ελληνική κυβέρνηση να υπογράφει ερήμην του ελληνικού λαού συμφωνίες με υπερεθνικά κέντρα που υποβαθμίζουν τα δικαιώματα ( οικονομικά , κοινωνικά, πολιτικά) των πολιτών.
Σε αυτό το ερώτημα νομίζω ότι χρειάζεται να απαντήσει με καθαρές κουβέντες κάθε πολίτης της χώρας, αν φυσικά αντιλαμβάνεται ή ενδιαφέρεται για την έννοια που ονομάζεται ελευθερία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου