Στη δίνη της αβεβαιότητας η Ελλάδα

Απόλυτα κυνικά και επικριτικά πολλοί Ευρωπαίοι πολιτικοί και το eurogroup δήλωσαν ότι “δεν υπάρχει περίπτωση συνολικής επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου για την Ελλάδα”. 

Η παραπάνω εξέλιξη δεν αποτελεί έκπληξη καθώς κανένας δεν περιμένει από την ΕΕ να αρνηθεί από την μια μέρα στην άλλη την αυστηρότερη εκδοχή του συμφώνου σταθερότητας, δλδη το σύμφωνο για το Ευρώ.

Έχοντας λοιπόν κατά νου τις εξελίξεις στην Ευρώπη το ερώτημα που προκύπτει είναι πως η Ελλάδα θα καταφέρει να δημιουργήσει προϋποθέσεις για υγιή και βιώσιμα δημόσια οικονομικά χωρίς να διαλυθεί η κοινωνία και το κράτος.

Με βάση την πρόβλεψη του ΔΝΤ η Ελλάδα θα έχει χρέος στο 120% του ΑΕΠ το 2020 όταν ο ευρωπαϊκός κάνονας μας λέει ότι το δημόσιο χρέος δεν επιτρέπεται να υπερβαίνει το 60% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος, δλδη ακόμη και αν εφαρμόσουμε κατά γράμμα τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και γενικότερα το σύνολο του προγράμματος λύση στο πρόβλημα του χρέους δεν θα βρούμε, τουλάχιστον μέχρι το 2020.

Αν τώρα στηριχθούμε πάνω σ' αυτή τη θεωρητική βάση για να ιχνηλατήσουμε το μέλλον θα δούμε ότι

ο λόγος χρέους της γενικής κυβέρνησης προς το ΑΕΠ θα μειώνεται κατά 5 % ετησίως όταν στον παρόντα χρόνο το ΑΕΠ μειώνεται με ρυθμό που ξεπερνά το 5%, πράγμα που σημαίνει ότι ο στόχος μείωσης του χρέους θα επιτυγχάνεται κατά κύριο λόγο με επιπλέον φόρους και συνεχιζόμενες περικοπές που θα αποδυναμώσουν σημαντικά τόσο την δημόσια λειτουργία, όσο και τον κοινωνικοοικονομικό ιστό.

Με άλλα λόγια, η στρατηγική παρέμβαση του κράτους η οποία στην περίπτωση δρα με στόχο την διασφάλιση της μακροοικονομικής σταθερότητας λειτουργεί καταστροφικά, όπως άλλωστε αποδεικνύεται και από τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα.

Και αμέσως τίθεται το ερώτημα: Ποιος φταίει;

Έχει ευθύνη το παγκοσμιοποιημένο νεοφιλελεύθερο σύστημα; φταίει η κρατική παρέμβαση; φταίει η δοµή και διάρθρωση της οικονομικής και νοµισµατικής ένωσης (ΟΝΕ); φταίει το νόμισμα; φταίει ο ανεύθυνος ελληνικός λαός που επί μια δεκαετία ζούσε πέρα από τις δυνατότητές του, βασισμένος στον δανεισμό, όπως υποστηρίζουν στην Ευρώπη; έχει ευθύνη η δομή της ελληνικής οικονομίας; ή φταίει η διορισμένη γραφειοκρατία των Βρυξελλών που υποκινούμενη από την ιδιοτέλεια της Γερμανίας λειτουργεί ως ανεξάρτητη τάξη;

Μπερδεμένα λοιπόν τα πράγματα καθώς η αδιάψευστη πραγματικότητα των αριθμών και οι διαφορετικές προσεγγίσεις σε συνδυασμό με την τρέχουσα εικόνα της χώρας συνδιαμορφώνουν ένα εκρηκτικό μίγμα που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε κοινωνικό κραχ.

Ως εκ τούτου, το κρίσιμο ζήτημα δεν είναι να ψάχνουμε ιδεολογικά υποκατάστατα προκειμένου να χρησιμοποιηθούν ως εργαλεία πολιτικής επιβίωσης ή χειραγώγησης, χωρίς να έχουμε κάνει ανίχνευση   και προσδιορισμό του βάθους των προβλημάτων, είναι αντιπαραγωγικό και πολύ επικίνδυνο.

Ομοίως, είδαμε ότι η λογική μνημόνιο - αντιμνημόνιο και οι σημαντικές και απότομες αλλαγές δεν μας άφησαν, ως χώρα συνολικά, να προσεγγίσουμε το πραγματικό πρόβλημα.

Αυτό βέβαια πήρε διαστάσεις επειδή από το 2009 και μετά η ελληνική κυβέρνηση “κατάφερε, γιατί περί κατορθώματος πρόκειται, να συνδυάσει την κατασκευασμένη με τεχνητά μέσα αδυναμία δημόσιου δανεισμού με τις ανάγκες του τραπεζικού συστήματος και όλα μαζί με κάθε πτυχή της ελληνικής πραγματικότητας ως αντάλλαγμα για τα πακέτα δανεισμού.

Ιδιαίτερα αρνητικό επίσης είναι το γεγονός ότι όλα όσα συνέβησαν τα 2 τελευταία χρόνια δεν επέτρεψαν τον εις βάθος προβληματισμό για το μέλλον της Ελλάδας στην Ευρώπη.

Γι' αυτό κατά την γνώμη μου το κεντρικό ερώτημα της εποχής μας είναι “τώρα τί θα κάνουμε”!

Δυστυχώς, ο ελληνικός λαός δεν μπορεί στην παρούσα φάση να περιμένει κάτι από την ευρωζώνη και αυτό δεν είναι επιλογή του, είναι αποτέλεσμα  των επιλόγων της μέχρι τώρα εθνικής και ευρωπαϊκής στρατηγικής που συνεχώς “στρίβειν δια του αρραβώνος”