Πάμε γι' άλλα

Είναι κοινά παραδεκτό από το σύνολο σχεδόν των πολιτικών δυνάμεων και από ολόκληρη την κοινωνία ότι η κεντρική κατεύθυνση και το περιεχόμενο του μνημονίου, όπως εφαρμόστηκε στην Ελλάδα,οδήγησε τον δημόσιο τομέα,την πραγματική οικονομία, αλλά πάνω απ' όλα τον κάθε πολίτη ξεχωριστά στη δίνη της αβεβαιότητας. Μια ολόκληρη κοινωνία ζει με διαρκώς λιγότερα ή χάνεται στην ανεργία, χωρίς την ίδια ώρα να είναι ορατό στον ορίζοντα κάποιο σίγουρο καταφύγιο.

Τούτο είναι η μια όψη. Η άλλη όψη, της πολιτικής αντιμετώπισης, φαίνεται να έχει κολλήσει μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος. Μιλάει κυρίως για επαναδιαπραγμάτευση, ολική ή κάποιων πτυχών του περιεχoμένου    επειδή κάθε διαφορετική προσέγγιση, οδηγεί, όπως λένε τα μμε, σε έξοδο από την Ευρωζώνη.

Η εν λόγω αντίληψη- έμμεση υπόδειξη, όχι μόνο

είναι θεωρητικά αβάσιμη και πρακτικά αναπόδεικτη, είναι και βαθιά αντιδημοκρατική καθώς αποσυνδέει την δημοκρατική διαδικασία από την πολιτική πράξη.

Για να το θέσω καλύτερα. Τι επίδραση θα  έχει  στην δημοκρατία και ειδικότερα στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα αν ερωτηθεί ο ελληνικός λαός και αποφασίσει,  με ευρεία πλειοψηφία,    ότι δεν θέλει την πολιτική λιτότητας που προτείνει το μνημόνιο; Θα στείλουν στρατό ή θα διακόψουν την δανειοδότηση;

Αστεία πράγματα φυσικά καθώς χρειάζονται ομόφωνες πολιτικές αποφάσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Αν οι πιστώτριες χώρες προχωρήσουν σε ενέργειες οι οποίες θα έχουν το χαρακτήρα κυρώσεων το κόστος θα είναι τεράστιο  και  θα σηματοδοτήσει το τέλος της ευρωπαϊκής ένωσης.  Ίσως μάλιστα   προκαλέσει γενικευμένη κρίση που ενδεχομένως οδηγήσει σε παγκόσμιο κραχ.

Συνεπώς, η Ελλάδα εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να επαναδιαπραγματευτεί το μνημόνιο, δεν έχει τα περιθώρια να φύγει από την Ευρωζώνη προχωρώντας σε μονομερή καταγγελία του μνημονίου, όπως επίσης οι εταίροι μας στην Ευρώπη δεν έχουν κανένα δικαίωμα να επιβάλουν ετσιθελικά λύσεις.

Για να μπορέσουμε να καταλάβουμε το παραπάνω σκεπτικό θα αναφέρω ένα παράδειγμα. Σκεφτείτε την ανατολική Γερμανία να διαπραγματεύεται το ύψος του τοίχους του Βερολίνου λίγο πριν την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ. Κάπως έτσι φαντάζει η επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου ή η επιβολή του από τους εταίρους στον τρέχον χρόνο!

Υπό αυτές τις συνθήκες είναι φυσικό να ταλαντεύεται τόσο το εγχώριο όσο και το ευρωπαϊκό πολιτικό οικοδόμημα αναζητώντας λύσεις πότε από τη δεξιά και πότε από την αριστερά, ανάλογα με τις ανάγκες. Έτσι εξηγούνται πολλά, κυρίως η φαινομενικά ρευστή και συγκεχυμένη πολιτική η οποία ενώ σε πρακτικό επίπεδο ισοπεδώνει την κοινωνία και τα εμπλεκόμενα κόμματα στην ουσία παραμένει εξαιρετικά συνεπής στους στόχους του συμφώνου για το Ευρώ, δλδη σε μια πολιτική που οδηγεί την Ευρωπαϊκή περιφέρεια σε οικονομική καταστροφή.

Θα μου πεις εδώ. Τι πρέπει να κάνουμε για να αποφύγουμε την ολοκληρωτική κατάρρευση;

Έχει ήδη ειπωθεί από πολλούς ότι ο κύκλος της μεταπολίτευσης έκλεισε. Καθώς όμως φαίνεται δεν φτάνει για να πάει η χώρα μας βήματα παρακάτω. Βρισκόμαστε στην Ευρωζώνη, η οποία έχει δίκη της άποψη, όπως απορρέει μέσα από τις ευρωπαϊκές συνθήκες.

Με βάση, λοιπόν, την παραπάνω συλλογιστική η Συνθήκη του Μάαστριχτ και το τρέχον πρόγραμμα διάσωσής της έχουν αποτύχει. Βραχυπρόθεσμα στην καταπολέμηση της ύφεσης και μακροπρόθεσμα η συνθήκη για την Ευρωπαϊκή ένωση δεν μπόρεσε να συμβάλλει ουσιαστικά στην πορεία και την εξέλιξη της ΕΕ προς την σύγκλιση των κρατών μελών. Με άλλα λόγια, ο ευρωπαϊκός κύκλος που ακολούθησε την εποχή του ψυχρού πολέμου έκλεισε οριστικά και αμετάκλητα.

Ως εκ τούτου, η απάντηση τόσο σε τοπικό, όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο δεν μπορεί να προέλθει με βήμα- βήμα προσέγγιση  μέσα από την πολιτικοοικονομική αναπαραγωγή του παρελθόντος.