Πάμε γι' άλλα

Είναι κοινά παραδεκτό από το σύνολο σχεδόν των πολιτικών δυνάμεων και από ολόκληρη την κοινωνία ότι η κεντρική κατεύθυνση και το περιεχόμενο του μνημονίου, όπως εφαρμόστηκε στην Ελλάδα,οδήγησε τον δημόσιο τομέα,την πραγματική οικονομία, αλλά πάνω απ' όλα τον κάθε πολίτη ξεχωριστά στη δίνη της αβεβαιότητας. Μια ολόκληρη κοινωνία ζει με διαρκώς λιγότερα ή χάνεται στην ανεργία, χωρίς την ίδια ώρα να είναι ορατό στον ορίζοντα κάποιο σίγουρο καταφύγιο.

Τούτο είναι η μια όψη. Η άλλη όψη, της πολιτικής αντιμετώπισης, φαίνεται να έχει κολλήσει μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος. Μιλάει κυρίως για επαναδιαπραγμάτευση, ολική ή κάποιων πτυχών του περιεχoμένου    επειδή κάθε διαφορετική προσέγγιση, οδηγεί, όπως λένε τα μμε, σε έξοδο από την Ευρωζώνη.

Η εν λόγω αντίληψη- έμμεση υπόδειξη, όχι μόνο

Στη δίνη της αβεβαιότητας η Ελλάδα

Απόλυτα κυνικά και επικριτικά πολλοί Ευρωπαίοι πολιτικοί και το eurogroup δήλωσαν ότι “δεν υπάρχει περίπτωση συνολικής επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου για την Ελλάδα”. 

Η παραπάνω εξέλιξη δεν αποτελεί έκπληξη καθώς κανένας δεν περιμένει από την ΕΕ να αρνηθεί από την μια μέρα στην άλλη την αυστηρότερη εκδοχή του συμφώνου σταθερότητας, δλδη το σύμφωνο για το Ευρώ.

Έχοντας λοιπόν κατά νου τις εξελίξεις στην Ευρώπη το ερώτημα που προκύπτει είναι πως η Ελλάδα θα καταφέρει να δημιουργήσει προϋποθέσεις για υγιή και βιώσιμα δημόσια οικονομικά χωρίς να διαλυθεί η κοινωνία και το κράτος.

Με βάση την πρόβλεψη του ΔΝΤ η Ελλάδα θα έχει χρέος στο 120% του ΑΕΠ το 2020 όταν ο ευρωπαϊκός κάνονας μας λέει ότι το δημόσιο χρέος δεν επιτρέπεται να υπερβαίνει το 60% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος, δλδη ακόμη και αν εφαρμόσουμε κατά γράμμα τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και γενικότερα το σύνολο του προγράμματος λύση στο πρόβλημα του χρέους δεν θα βρούμε, τουλάχιστον μέχρι το 2020.

Αν τώρα στηριχθούμε πάνω σ' αυτή τη θεωρητική βάση για να ιχνηλατήσουμε το μέλλον θα δούμε ότι

Την δημοκρατία δεν την εκδικήσε, αλλάζεις το περιεχόμενο με.. ενεργητική παρέμβαση.

Αν προσπαθήσουμε να αποκρυπτογραφήσουμε το αποτέλεσμα των εκλογών θα καταλήξουμε να πούμε ότι ελληνική κοινωνία με τον ένα η τον άλλο τρόπο απέρριψε τις επιλογές της πολιτικής τάξης (μεταπολιτευτικό πρότυπο) ζητώντας μια διαφορετική πορεία, ένα διαφορετικό πρότυπο- πλατφόρμα σε κάθε επίπεδο (οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό).

Για να παραχθεί το εν λόγω αποτέλεσμα είχαν τον δικό τους σημαντικό “υπονοµευτικό ρόλο” ο πολυκερματισμός του κομματικού συστήματος, η ανεργία, η διαφθορά, η λαθρομετανάστευση, ο πολιτικός αυτισμός, το κύμα διαδηλώσεων και διαμαρτυριών και οι συνθήκες διαβίωσης του πληθυσμού κατά τα τελευταία 2 χρόνια.

Εκτός ευρωπαϊκής πραγματικότητας η Γερμανία

Η πρωτόγνωρη κατάσταση στην οποία έχει βρεθεί η Ελλάδα αποτυπώνεται ξεκάθαρα στις δηλώσεις- μήνυμα του γερμανού υπουργού Οικονομικών Βόλφκανγκ Σόιμπλε, σε ομιλία του στην Κολωνία δηλωσε σχετικά: “εάν στις εκλογές της Κυριακής εκλεγεί μια πλειοψηφία που δεν θα σεβαστεί τις δεσμεύσεις της χώρας, τότε η Ελλάδα θα πρέπει να υποστεί και τις συνέπειες”.

Τα ερωτήματα που προκύπτουν απο τις παραπάνω δηλώσεις πολλά.

1. Ποιες είναι οι δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η χώρα έναντι της Γερμανίας , πέραν της επιστροφής των δανεικών;
2. Για ποιους λόγους ο Ελληνικός λαός να επιστρέψει χρήματα που πήραν ή θα πάρουν οι τράπεζες. Στην περίπτωση, αν οι τράπεζες δεν κρατικοποιηθούν τα χρήματα πρέπει να επιστραφούν από τους τραπεζίτες.
3. Η τωρινή δομή του ευρωπαϊκου δημοσιονομικού συμφώνου έχει αποφασιστεί απο ηγεσίες οι οποίες σήμερα δεν υπάρχουν, ( για παράδειγμα Ελλάδα). Δεν ήταν απόφαση των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Για ποιους λόγους λοιπόν η Γερμανία επιμένει σε μια κατάσταση η οποία στην παρούσα φάση έχει εγκριθεί μόνο απο τα κοινοβούλια της Ελλάδας! και της Πορτογαλίας.
4. Είναι γνωστό ότι η συνθήκη της Λισαβόνας δεν επιτρέπει για κανέναν λόγο την αποπομπή χώρας- μέλους απο την ευρωζωνη ή από κάποια άλλη πολιτική της ΕΕ. Με ποια λογική ο υπουργός οικονομικών μιας άλλης χώρας μέλους απειλεί ευθέως με «συνέπειες» ένα ισότιμο κράτος μέλος της ΕΕ;