Είναι γνωστό σε όλους ότι από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας το πασοκ άλλαξε τον προσανατολισμό του σε σχέση με όσα προεκλογικά είχε υποσχεθεί στο ελληνικό λαό. Η εξέλιξη έκανε πολλούς να πιστεύουν ότι η ρητορική που αναπτύχθηκε προεκλογικά ήταν μόνο για εγχώρια κατανάλωση και αυτό γιατί δύσκολα μπορεί κάποιος να πιστέψει ότι δεν γνώριζαν την κατάσταση των δημόσιων οικονομικών όταν η παγκόσμια οικονομία αντιμετώπισε τη βαθύτερη μεταπολεμικά ύφεση την περίοδο 2008-2009 και η προηγούμενη κυβέρνηση ζητούσε συνεχώς συναίνεση για την οικονομία .Εν τω μεταξύ και μέχρι την ώρα που ξέσπασε η κρίση του χρέους οι πολίτες που είχαν ασχοληθεί ή γνώριζαν για τις δανειακές υποχρεώσεις της χώρας ήταν ελάχιστοι, σήμερα και υπό την πίεση των σκληρών μέτρων δύσκολα θα βρεις άνθρωπο να γνωρίζει το πώς και το γιατί του δημόσιου δανεισμού γεγονός που αποδεικνύει ότι η άσχημη κατάσταση δεν μπόρεσε να κινητοποιήσει ή να ευαισθητοποίηση τους πολίτες προς την κατεύθυνση της αλλαγής νοοτροπίας όσον αφορά στα δημόσια προβλήματα.
Παράλληλα, ιδιαίτερο προβληματισμό προκαλεί το γεγονός ότι αρκετοί πολίτες νομίζουν ότι έχουμε σταματήσει να δανειζόμαστε… αρκετοί [κυρίως φιλοκυβερνητικοί] θεωρούν ότι ο δανεισμός της χώρας από το σύστημα ευρωζώνη- δντ, ο οποίος σήμερα έχει ονομαστεί «πακέτο διάσωσης», είναι χρήματα που μας τα δίνουν χαριστικά επειδή η κυβέρνηση εφαρμόζει πολιτική λιτότητας και λαμβάνει τα μέτρα που υπαγορεύει το ΔΝΤ. Μέτρα τα οποία είναι σίγουρο ότι θα μετασχηματίσουν την ελληνική οικονομία και θα προκαλέσουν μακροπρόθεσμη και ευρεία αλλαγή της θεμελιώδους πολιτικοκοινωνικής δομής με εκτεταμένες συνέπειες.
Το ζήτημα εδώ είναι ποιος θα κερδίσει από αυτές τις αλλαγές;
Υπάρχει περίπτωση να κερδίσουν οι Έλληνες εργαζόμενοι όταν συνεχώς αυξάνεται η έμμεση φορολογία και μειώνονται οι μισθοί; σίγουρα όχι.
Υπάρχει περίπτωση να κερδίσει η μικρομεσαία επιχείρηση όταν το δυσμενές εγχώριο μακροοικονομικό περιβάλλον δεν ευνοεί την προσαρμογή τους στα νέα οικονομικά δεδομένα που διαμορφώνει ο παρεμβατισμός του δντ, σίγουρα όχι.
Μπορεί η βιώσιμη οικονομική ανάπτυξη να περνά μέσα από την υποχώρηση της οικονομικής δραστηριότητας και την κατάρρευση κάθε θεσμού κοινωνικής προστασίας [ βλέπε εργασιακά- ασφαλιστικό]; σίγουρα όχι.
Τι δυνατότητες προσφέρουν στην ελληνική κοινωνία ο υψηλός βαθμός αβεβαιότητας και οι συνθήκες που διαμορφώνει η ακολουθούμενη πολιτική της κυβέρνησης;
Μπορεί για παράδειγμα να φέρει αλλαγές ουσίας στην ελληνική περιφέρεια η νέα αρχιτεκτονική στην τοπική αυτοδιοίκηση όταν οι σημερινές οικονομικές συνθήκες δεν μπορούν να καλύψουν ούτε την ίδια συμμετοχή για να γίνει απορρόφηση κονδυλιών από το ΕΣΠΑ; ή μπορεί κάποιος να προσδοκά κοινωνικοπολιτική πρόοδο εν μέσω οικονομικής κρίσης;
Πως θα αντιμετωπιστούν οι σοβαρές δημοσιονομικές ανισορροπίες της χώρας όταν σήμερα το χρέος συνεχίζει να αυξάνεται, η εγχώρια οικονομία εκ των πραγμάτων δεν ενισχύει την ανταγωνιστικότητά της και συνεχώς χάνονται θέσεις εργασίας;
Συνεπώς, η οικονομική πολιτική καταφέρνει μόνο να εξυπηρετεί την αποπληρωμή του χρέους και το ανεξέλεγκτο άνοιγμα της ελληνικής οικονομίας σε ξένα κεφάλαια.
Παράλληλα, ιδιαίτερο προβληματισμό προκαλεί το γεγονός ότι αρκετοί πολίτες νομίζουν ότι έχουμε σταματήσει να δανειζόμαστε… αρκετοί [κυρίως φιλοκυβερνητικοί] θεωρούν ότι ο δανεισμός της χώρας από το σύστημα ευρωζώνη- δντ, ο οποίος σήμερα έχει ονομαστεί «πακέτο διάσωσης», είναι χρήματα που μας τα δίνουν χαριστικά επειδή η κυβέρνηση εφαρμόζει πολιτική λιτότητας και λαμβάνει τα μέτρα που υπαγορεύει το ΔΝΤ. Μέτρα τα οποία είναι σίγουρο ότι θα μετασχηματίσουν την ελληνική οικονομία και θα προκαλέσουν μακροπρόθεσμη και ευρεία αλλαγή της θεμελιώδους πολιτικοκοινωνικής δομής με εκτεταμένες συνέπειες.
Το ζήτημα εδώ είναι ποιος θα κερδίσει από αυτές τις αλλαγές;
Υπάρχει περίπτωση να κερδίσουν οι Έλληνες εργαζόμενοι όταν συνεχώς αυξάνεται η έμμεση φορολογία και μειώνονται οι μισθοί; σίγουρα όχι.
Υπάρχει περίπτωση να κερδίσει η μικρομεσαία επιχείρηση όταν το δυσμενές εγχώριο μακροοικονομικό περιβάλλον δεν ευνοεί την προσαρμογή τους στα νέα οικονομικά δεδομένα που διαμορφώνει ο παρεμβατισμός του δντ, σίγουρα όχι.
Μπορεί η βιώσιμη οικονομική ανάπτυξη να περνά μέσα από την υποχώρηση της οικονομικής δραστηριότητας και την κατάρρευση κάθε θεσμού κοινωνικής προστασίας [ βλέπε εργασιακά- ασφαλιστικό]; σίγουρα όχι.
Τι δυνατότητες προσφέρουν στην ελληνική κοινωνία ο υψηλός βαθμός αβεβαιότητας και οι συνθήκες που διαμορφώνει η ακολουθούμενη πολιτική της κυβέρνησης;
Μπορεί για παράδειγμα να φέρει αλλαγές ουσίας στην ελληνική περιφέρεια η νέα αρχιτεκτονική στην τοπική αυτοδιοίκηση όταν οι σημερινές οικονομικές συνθήκες δεν μπορούν να καλύψουν ούτε την ίδια συμμετοχή για να γίνει απορρόφηση κονδυλιών από το ΕΣΠΑ; ή μπορεί κάποιος να προσδοκά κοινωνικοπολιτική πρόοδο εν μέσω οικονομικής κρίσης;
Πως θα αντιμετωπιστούν οι σοβαρές δημοσιονομικές ανισορροπίες της χώρας όταν σήμερα το χρέος συνεχίζει να αυξάνεται, η εγχώρια οικονομία εκ των πραγμάτων δεν ενισχύει την ανταγωνιστικότητά της και συνεχώς χάνονται θέσεις εργασίας;
Συνεπώς, η οικονομική πολιτική καταφέρνει μόνο να εξυπηρετεί την αποπληρωμή του χρέους και το ανεξέλεγκτο άνοιγμα της ελληνικής οικονομίας σε ξένα κεφάλαια.
Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε ότι όλα αυτά που συνέβησαν και συμβαίνουν ενισχύουν την υπόθεση που λέει ότι η φτωχοποίηση της χώρας εξυπηρετεί, μεταξύ άλλων, σχέδιο αναδιανομής της οικονομικής εξουσίας σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου