Η χώρα βιώνει τη χειρότερη οικονομική – κοινωνική κρίση από την εποχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το υψηλό κόστος δανεισμού, παρά τη μείωση των διεθνών επιτοκίων σε συνδυασμό με τα δημοσιονομικά ελλείμματα και το δημόσιο χρέος απειλούν την κοινωνική συνοχή, η αύξηση των τιμών στα καύσιμα λόγω της αυξημένης φορολόγησης οδηγεί σε έκρηξη τον πληθωρισμό, οι αγορές και οι διεθνείς οργανισμοί έχουν φτάσει σε σημείο να αναθεωρούν καθημερινά τις εκτιμήσεις και τις προβλέψεις τους για την ελληνική οικονομία με ότι αυτό συνεπάγεται για την οικονομική και πολιτική σταθερότητα, ενώ υπήρξαν και υπάρχουν, με αφορμή ή και πρόσχημα την κρίση του χρέους και, επιπλέον πιέσεις τόσο για οικονομικά όσο και για πολιτικά ζητήματα.
Μέσα σε αυτό το εξαιρετικά δυσμενές περιβάλλον οι Έλληνες πολίτες βλέπουν τις αδυναμίες της οικονομίας μας και τους κινδύνους που απειλούν χωρίς να μπορούν να κάνουν κάτι για να αλλάξουν την κατάσταση. Αυτό όμως που προκαλεί μεγάλη απογοήτευση είναι η στάση των μεγάλων συνδικάτων της χώρας, οργάνωσαν κάποιες μονοήμερες απεργίες στην αρχή και μετά σιώπησαν προκλητικά!
έτσι το ερώτημα που τίθεται είναι, που πάμε; πόσο μπορούμε να αντέξουμε σε αυτούς τους ρυθμούς; ποιος είναι ο στόχος; έχουμε επιλογές; όταν η κρίση φαίνεται ότι ακόμη βρίσκεται σε αρχικό στάδιο και όλοι μιλούν για καταστροφή.. Mπορούμε να πιστεύουμε ότι ένα πακέτο διάσωσης βραχυπρόθεσμης στήριξης, [απ όπου και προέλθει], της τάξης των 20-25 δισ. € θα βγάλει τη χώρα από τα κοινωνικά και οικονομικά αδιέξοδα; όταν το κράτος και οι ελληνικές τράπεζες δεν είναι σε θέση να αυξήσουν τον όγκο ρευστότητας και είναι σχεδόν σίγουρο ότι το χρέος και τα ελλείμματα εξαιτίας των υψηλών επιτοκίων και των μέτρων λιτότητας θα μεγαλώνουν .!
Αν τώρα προσπαθήσουμε να εξετάσουμε τα γεγονότα απο την αρχή της κρίσης, άκρη δεν βρίσκουμε!
Αρκεί να δούμε μερικούς τίτλους εφημερίδων το τελευταίο εξάμηνο και θα τα καταλάβουμε όλα… η προπαγάνδα κατασκευάζει ανώγια και κατώγια!Επομένως, η ροή των γεγονότων δημιουργεί εύλογες απορίες και μας οδηγεί να πούμε ότι, μήπως τελικά η χώρα μας λειτουργεί ως εφαλτήριο για την διευθέτηση εκκρεμοτήτων στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, αλλά και για την μετάβαση σε μια «οικονομική κυβέρνηση» για την Ευρώπη με περισσότερες παρεμβάσεις στην κοινωνική, νομισματική και δημοσιονομική πολιτική των κρατών μελών..
Μπορεί όμως η οικονομία να αντικαθιστά τη δημοκρατία και η διανομή των οφελών της να αφορά μόνο την πλούσια ελίτ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου