Η ελαιοκαλλιέργεια & τα προβλήματα του ελαιολάδου

Η ελαιοκαλλιέργεια στη χώρα μας είναι αρκετά διαδεδομένη, ειδικά στη νότια Ελλάδα αποτελεί πολιτιστική κληρονομιά και είναι σημαντική τόσο για την αγροτική οικονομία όσο και για το περιβάλλον, επίσης, η κατανάλωση του ελαιόλαδου είναι το κλειδί για την σωστή διατροφή και υγείαEδω και πολλά χρόνια η πολιτική που εφαρμόζει η χώρα μας στον τομέα του ελαιόλαδου χαρακτηρίζεται από έλλειψη σαφήνειας, δεν έχει σαφείς στόχους, από το αποτέλεσμα φαίνεται ότι δεν υπάρχει διαμορφωμένη πρόταση που θα βγάλει τον κλάδο από το αδιέξοδο. Συνεπώς, υπάρχει πρόβλημα.Η έλλειψη πολιτικής έχει ως άμεσο αποτέλεσμα την τρέχουσα περίοδο οι ελαιοπαραγωγοί να αναγκάζονται να πουλούν σε αρκετά χαμηλές τιμές ( 2,25ευρω τιμή παραγωγού), από οικονομική άποψη στις μικρές γεωργικές εκμεταλλεύσεις η τιμή δεν καλύπτει ούτε τα έξοδα παραγωγής.Γιατί όμως η τιμή παραγωγού βρίσκεται σε τόσο χαμηλά επίπεδα όταν η λιανική τιμή του προϊόντος είναι διπλάσια;
►Ένα βασικό πρόβλημα είναι ότι στην διαδικασία παραγωγής και εμπορίας εμπλέκονται πολλοί, υπάρχουν οι παραγωγοί με κλήρο, οι καλλιεργητές χωρίς ιδιόκτητο κλήρο, τα ελαιοτριβεία, οι μεταποιητές, οι έμποροι και οι εξαγωγείς. Στο κανονιστικό πλαίσιο και σε συνδυασμό με την αυξημένη απελευθέρωση του εμπορίου δημιουργηθήκαν καταστάσεις αδιαφάνειας στην αγορά.

► Ένα άλλο πρόβλημα είναι το γεγονός ότι η αγορά του ελαιόλαδου παρουσιάζει χαμηλό επίπεδο διεθνοποίησης κρατώντας έτσι μακριά τους καταναλωτές τόσο σε επίπεδο ΕΕ όσο και εκτός της εσωτερικής αγοράς. Το ποσοστό του ελαιολάδου που καταναλώνεται σε σύγκριση με τη συνολική κατανάλωση φυτικών λιπαρών ουσιών εξακολουθεί να είναι πολύ μικρή.
► Ως κύριοι παραγωγοί έχουν εδραιωθεί η Ισπανία μαζί με την Ιταλία, αυτό έχει ως αποτέλεσμα να απορροφούν σε χύμα μορφή τη μεγαλύτερη ποσότητα του ελληνικού ελαιόλαδου, τη στιγμή μάλιστα που ποιοτικά το ελληνικό ελαιόλαδο (εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο) υπερέχει των υπολοίπων.
► Στη χώρα μας δεν υπάρχουν υποδομές συλλογής μεταποίησης, εμπορίας με βάση τον παραγωγό (δλδη σε κάθε χωριό). Γι’ αυτό το λόγο δεν υπάρχει στην παραγωγική βάση παραγωγή και διάθεση ελαιόλαδου με προστατευόμενη ονομασία προέλευσης, δλδη ελαιόλαδο που προέρχεται από μια συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή. Κύρια αιτία της αδυναμίας αυτόοργάνωσης των αγροτών είναι η έλλειψη ενημέρωσης και η κεφαλαιακή ανεπάρκεια.

Κατόπιν αυτών, ποιο είναι το μελλοντικό σενάριο, τι πρέπει να χαρακτηρίζει το μέλλον της παραγωγής- αγοράς για το ελαιόλαδο;

●Κατά τη γνώμη μου ο κλάδος της ελαιοπαραγωγής χρειάζεται νέα οργανωτική δομή με ουσιαστική συμμετοχή του παραγωγού ( πολυμετοχικό σχήμα) με σκοπό την πρακτικότερη ομαδοποίηση και τη δημιουργία ενός ευέλικτου και προσαρμοσμένου στην επιχειρηματική πρακτική συνεταιρισμού. Μια τέτοια εξέλιξη θα δημιουργήσει υποδομές συλλογής, μεταποίησης& εμπορίας, με βάση τον παραγωγό ( με εθνικούς και κοινοτικούς πόρους), θα κάνει το ελαιόλαδο πιο ανταγωνιστικό, θα εξασφαλιστεί υψηλή ποιότητα των προϊόντων, η παρουσίαση και διαφήμιση που απαιτούνται για την εμπορία του ελαιολάδου θα εξελιχθεί σε νέα πρότυπα και νέες αγορές. Σε μια τέτοια περίπτωση το εμπορικό σήμα και η εικόνα της περιοχής θα είναι στοιχεία που θα διαφοροποιούν το προϊόν από τις ανταγωνίστριες περιοχές- χώρες, έτσι ο παραγωγός θα παίρνει τα μέγιστα οφέλη.

http://vasiliostsamis.wordpress.com/