Στα πρόθυρα του εμφυλίου η Ελλάδα

Από το 1981 μέχρι σήμερα, δλδη την περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από το σύστημα πασοκ η δημοκρατία ως μορφή οργάνωσης της κοινωνίας εξέλιξε τόσο το δημοκρατικό πολίτευμα όσο και την κοινωνικοοικονομική πραγματικότητα στην μορφή που βιώνουμε σήμερα.

Είναι φανερό, όπως άλλωστε φαίνεται μέσα από την ροή των πραγμάτων ότι οι πολιτικοί κώδικες συμπεριφοράς δεν μπόρεσαν να δημιουργήσουν ένα ισχυρό κανονιστικό πλαίσιο ικανό να εκφράσει την ελληνική κοινωνία στο σύνολό της.

Οι τρόποι με τους οποίους το πολιτικό σύστημα όρισε τις καταστάσεις, αλλά και ο τρόπος

που αντέδρασε μέσα σε αυτές θα μπορούσε εύκολα να χαρακτηριστεί μέρος της ροής του τηλεοπτικού προγράμματος καθώς η πολιτική επικοινωνία όχι μόνο υπερκέρασε την καθοδηγητική γνώμη της κοινωνίας, αλλά και λειτούργησε ως ένας από τους βασικούς ρυθμιστές της δημοκρατίας.

Στο πλαίσιο αυτό η εκάστοτε άσκηση της πολιτικής εξουσίας προσέγγισε με την οπτική των οικονομικών συμφερόντων και μόνο την δημοκρατική διαδικασία και την οικονομική ανάπτυξη. Ισχυρά οικονομικά κέντρα κατόρθωσαν να ελέγξουν το κράτος μέσω ενός μεγάλου συνόλου του πολιτικού προσωπικού που προκειμένου να εξασφαλίζει την επανεκλογή του ενέδωσε στα πακέτα της μίζας.

Αν κατά την εν λόγω περίοδο κάποιοι ωφελήθηκαν με μια θέση εργασίας που μπορεί να μην την άξιζαν με βάση τα αντικειμενικά προσόντα τους δεν σημαίνει ότι το πολιτικό σύστημα λειτούργησε προς την κατεύθυνση μείωσης της κοινωνικής ανισότητας με εφαρμογή κοινωνικής πολιτικής. Βασικός στόχος ήταν η αύξηση των προνομίων τους μέσω της άμεσης ή της έμμεσης υποταγής των άλλων μερών της πολιτικοκοινωνικής κοινότητας.

Για τον καλύτερο έλεγχο της κοινωνίας ο τρόπος οργάνωσης και δράσης έδωσε τόπο στα καραβάνια των αταξικών εργατών που έφτασαν στην εντελώς αφύλακτη χώρα μας από κάθε γωνιά της γης όπου υπάρχουν κατατρεγμένοι. Εργάζονταν ή έγιναν, οι γυναίκες, σεξουαλικό αντικείμενο από οικονομική ανάγκη χωρίς να νοιάζονται για τις επιδράσεις που είχε η δική τους παρουσία στην καθημερινή ζωή του ντόπιου πληθυσμού. Εδώ, το πολιτικό σύστημα βολεύτηκε επειδή η κατωτερότητα του νέου πληθυσμού δεν έθιγε την εξουσία του .

Αυτός ο τρόπος οργάνωσης και δράσης απέκτησε καθορισμένη μορφή και περιεχόμενο αναλόγως τις πολιτικής συγκυρίας. Έτσι, η διαπλοκή συνδέθηκε οργανικά και με την σχέση Ελλάδας – Ευρωπαϊκής Ένωσης εξελίσσοντας το πελατειακό σύστημα σε ιδεολογία από την στιγμή που έδωσε αξία σε συγκεκριμένες μορφές οικονομικών σχέσεων.

Οι δυσκολίες και η υποβάθμιση που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα μας αποδεικνύουν περίτρανα πως εάν η Ελλάδα είχε αναπτυχθεί σε στέρεες βάσεις με γνώμονα τις πραγματικές ανάγκες δύσκολα θα είχαμε φτάσει να είμαστε ο μοναδικός δακτυλοδεικτούμενος οφειλέτης παγκοσμίως, αν και η ελληνική οικονομία αντιπροσωπεύει ένα ιδιαίτερα μικρό τμήμα από το χρέος της διεθνούς οικονομίας. Αξίζει επιπρόσθετα να αναφερθεί ότι    την  ώρα  που η ελληνική  οικονομία βολόδερνε στην δίνη  της  κρίσης  χρέους    όλες σχεδόν οι χώρες της ζώνης του ευρώ(πάνω απο τα 2/3) είχαν παραβιάσει το σύμφωνο σταθερότητας.

Όπως όμως συμβαίνει με τις περισσότερες ιστορικές εξελίξεις, τα ακριβή αίτια που κρύβονται πίσω από τα συμβάντα και τα νούμερα αποτελούν ζήτημα διαφωνιών με αποτέλεσμα να έχει φορτωθεί ο ελληνικός λαός ένα βάρος που δεν του ανήκει. Όλοι θυμάστε τον πρώην πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου όταν μας συκοφαντούσε σε κάθε διεθνές forum ή διεθνή συνάντηση χαρακτηρίζοντας τον ελληνικό λαό τεμπέλη και διεφθαρμένο, εικόνα που εξευτέλισε την χώρα και τον ελληνικό λαό διεθνώς.

Βέβαια, ο Γ. Παπανδρέου στην πορεία έπεσε, ο λαβύρινθος όμως που κατασκεύασε με την πολιτική του στάση παραμένει και ακούει στο όνομα ευρωπαϊκό δημοσιονομικό σύμφωνο, το οποίο είναι ένα γερμανο-εμπνευσμένο σχέδιο που εδραιώνει την πολιτικοοικονομική υπεροχή της Γερμανίας στην Ευρώπη.

Η εν λόγω συμφωνία τιμωρεί τα 2/3 της κοινωνίας, μεταβιβάζει την εθνική κυριαρχία στα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα και εισάγει αυστηρούς στόχους που αφήνουν μικρή πιθανότητα ανάκαμψης με όρους κοινωνίας στις περιφερειακές χώρες της ζώνης του ευρώ.

Εκ των πραγμάτων βλέπουμε ότι το σύμφωνο για το ευρώ δεν σέβεται τις πραγματικές ανάγκες και τα εθνικά συστήματα καθενός εκ των συμβαλλόμενων μερών της Ευρωζώνης. Επιβάλλει μια οικονομική πολιτική στο πλαίσιο της οποίας η προώθηση της δημοσιονομικής πειθαρχίας αφαιρεί από τον πληθυσμό την δυνατότητα πρόσβασης σε κάθε δραστηριότητα που μπορεί να του αποφέρει οικονομικά κεφάλαια. Στην πραγματικότητα η άνιση ανακατανομή των εισοδημάτων εντός της ευρωζώνης αλλάζει το εθνικό θεσμικό πλαίσιο και σε πρακτικό επίπεδο διαφοροποιεί τον κάθε άνθρωπο καθώς η προσπάθεια επιβίωσης σε συνθήκες απόλυτης φτώχιας σκοτώνει κάθε όνειρο και παράγει ακραία γενικευμένη ανασφάλεια, εξέλιξη η οποία αποτυπώνεται και στις μετρήσεις κοινής γνώμης.

Στο πλαίσιο του συμφώνου βλέπουμε επίσης να απειλούνται με αρνητικές συνέπειες τα κράτη και οι πολιτικοί που εκφράζουν επιφυλάξεις σχετικά με την ευρωπαϊκή δημοσιονομική συμφωνία, πράγμα αντίθετο με την κουλτούρα της δημοκρατίας. Κάθε διαφοροποίηση προβάλλεται από τα ΜΜΕ ως «κακό» ώστε να βιώνεται από τους εμπλεκόμενους και τον λαό ως «ενοχή».

Είναι λοιπόν ηλίου φαεινότερο πως εισερχόμαστε σε μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο καθώς από την μια πλευρά το κράτος προσπαθεί να επιβάλει μια αντικοινωνική πολιτική και από την άλλη πλευρά ο κάθε πληττόμενος πολίτης συνειδητοποιεί ότι δεν υπάρχει κανένα μέλλον σε αυτό το πλαίσιο.

Συνεπώς, οι πολιτικές λιτότητας θα πρέπει να τεθούν ενώπιον του λαού στην πραγματική τους διάσταση. Διαφορετικά, δύσκολα η χώρα μας θα αντέξει τις επιπτώσεις των αποφάσεων του πολιτικού συστήματος, πολύ σύντομα ο πληθυσμός θα χωριστεί από τις αποφάσεις δημιουργώντας τις συνθήκες για έναν παρατεταμένο και καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο, ο οποίος, κατά την γνώμη μου, έχει ήδη αρχίσει.