Η κοινωνία της εποχής μας χρειάζεται νέο δρόμο, αυτόν που εμείς θα χαράξουμε.

Tα τελευταία χρόνια η βαθιά και πολλαπλή κρίση που βιώνει η Ελλάδα δημιούργησε περιβάλλον αστάθειας και αβεβαιότητας με άμεσο αποτέλεσμα την επιβράδυνση κάθε οικονομικής ή άλλης ανθρώπινης δραστηριότητας.

Η περίοδος σφραγίστηκε εκτός των άλλων από την εμφάνιση στο προσκήνιο των χρόνια σωρευμένων προβλημάτων και από τις τρέχουσες προσεγγίσεις και προτεραιότητες της οικονομικής πολιτικής που είναι αυστηρά περιοριστικές. Ο χαρακτήρας των περιοριστικών όρων κατάφερε καίριο πλήγμα στην οικονομία και στην δημοκρατία.

Επί του παρόντος, οι μεγάλες περικοπές, η φορολογική πολιτική, με την υπέρμετρη αύξηση της άμεσης και έμμεσης φορολογίας σε συνδυασμό με την γιγάντωση της ανεργίας και την «ποινικοποίηση» των πολιτικών και κοινωνικών αντιστάσεων έχουν οδηγήσει σχεδόν τα 2/3 της κοινωνίας στην εξαθλίωση ή στο κατώφλι της.

Συν τοις άλλης, βασική πηγή προβλημάτων είναι η σκόπιμη αδιαφορία - ανικανότητα μερίδας εκλεγμένων εκπροσώπων του λαού και των διορισμένων οργάνων της διοίκησης να ασκήσουν αποδοτικά και αποτελεσματικά τα καθήκοντά τους.

Αυτή η πραγματικότητα σε συνδυασμό με την έκταση και την ένταση της κρίσης έχουν επιφέρει εξαιρετικά επιβλαβείς επιπτώσεις τόσο στο δημόσιο λόγω αναποτελεσµατικότητας των διαδικασιών λειτουργίας, ελέγχου, υποστήριξης των αποφάσεων και στρατηγικού σχεδιασμού, όσο και στον ιδιωτικό τοµέα προκαλώντας οργή σοκ και αγανάκτηση.

Τιι έχουμε λοιπόν να περιμένουμε τα επόμενα χρόνια!

Η κρίση του ευρώ που είναι μια αναγκαιότητα για όλους προς το συμφέρον της Γερμανίας, η τρέχουσα πορεία  δράσης των πολιτικών δεινοσαύρων και η εμμονή τους να παραμείνουν στην εξουσία αλλά και η απροβλεπτικότητα της επέκτασης του πολέμου στην Ανατολική Μεσόγειο είναι πολύ πιθανό να προκαλέσουν κατάσταση “αιωρούμαι στο κενό χωρίς αλεξίπτωτο” ίσως και «ταχύτατο μετασχηματισμό» της Ελλάδας σε χώρα “στρατόπεδο συγκέντρωσης”,.

Θα μου πεις τώρα, τι είναι απαραίτητο να κάνουμε για να αποφύγουμε τα χειρότερα.

Από τα παραπάνω προκύπτει ότι ο κύριος τρόπος αντιμετώπισης των πραγμάτων είναι σε λάθος κατεύθυνση επειδή οι καθεστωτικές πολιτικές δυνάμεις έχουν συγκεκριμένους πολιτικούς στόχους, στόχοι οι οποίοι καταρτίζονται στο παρασκήνιο για να αναπαράγουν χωρίς συνέπειες την χωρίς ιδεολογία άρχουσα πολιτική τάξη.

Πάντα, άλλα δηλώνουν, άλλα εννοούν κι άλλα πράττουν.

Συναλλάσσονται µεταξύ τους και συχνά κερδοσκοπούν σε βάρος του κοινωνικού συμφέροντος. Μοναδικό τους μέλημα, η καταστολή των κοινωνικών αγώνων.

Όσο εμείς αδιαφορούμε, αυτοί θα συνεχίζουν να τρώνε και να πίνουν εις βάρος μας.

Δε σταμάτησαν μέχρι σήμερα, δε θα σταματήσουν αν δεν τους σταματήσουμε. 

Πλειστηριασμοί ακινήτων πρώτης κατοικίας : H Σύγχρονη προσφυγιά

Η περίοδος της ελληνικής οικονομικής κρίσης, όπως εξελίχθηκε σε διαδοχικές φάσεις και η μείωση περίπου κατά 40% στο μηνιαίο εισόδημα οδήγησε χιλιάδες πολίτες που είχαν αποκτήσει σπίτι μέσω τραπεζικού δανεισμού σε μερική ή ολοκληρωτική αδυναμία πληρωμής των δόσεων του δανείου τους.

Στην αρχή της κρίσης, για  να καλλιεργηθεί κλίμα ευφορίας, «ευτυχία για τον τόπο» είχε χαρακτηρίσει το Μνημόνιο ο τότε αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, Θεόδωρος Πάγκαλος και για να “σκεπαστούν” οι φωνές που διαφοροποιούνταν από την γραμμή του μνημονίου η κυβέρνηση, επειδή το πρόβλημα ήταν υπαρκτό, προχώρησε σε αναστολή των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας.

Από τα αποτελέσματα και λόγω κλιμάκωσης της μνημονιακής πολιτικής το μέτρο δεν βοήθησε στον μετριασμό του φαινομένου των μη εξυπηρετούμενων και προβληματικών δανείων.

Σήμερα τα στοιχεία δείχνουν ότι το πλάτος του προβλήματος είναι τεράστιο, με πολλές πτυχές και ακανόνιστη δομή.

Παρά τα όσα ηρωικά λέγονται από την κυβέρνηση “Ο Σαμαράς αναλαμβάνει προσωπικά το θέμα των πλειστηριασμών” λένε οι ειδήσεις η απαγόρευση των πλειστηριασμών είναι ένα μέτρο μεταβατικό ή αλλιώς, μέτρο χωρίς βαρυτική δύναμη επειδή αιωρεί και ταυτόχρονα σωρεύει εκθετικά χρέη ή εξαπλώνει το πρόβλημα χωρίς να το οδηγεί κάπου συγκεκριμένα.

Κάποια στιγμή ακόμη και αν τώρα δεν αρθούν οι πλειστηριασμοί το πρόβλημα θα επανέλθει, με έκρηξη των επισφαλειών, δεδομένου οτι οι περιπτώσεις δανειοληπτών που καθυστερούν στην εξυπηρέτηση των υποχρεώσεών τους συνεχώς αυξάνονται.

Στην κατάσταση αυτή ο πρώτος που έχει συμφέρον να αντιμετωπιστεί  με άρση των πλειστηριασμών (από τις αρχές του 2014) είναι οι τράπεζες, για 2 βασικούς λόγους.
 1. Φοβούνται την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ (Είναι γνωστό  ότι  μιλά για διαγραφή χρεών)

2. Με την άρση των πλειστηριασμών πάνω από 40.000 ακίνητα που έχουν αποκτηθεί με δανεισμό και με πληρωμένο σχεδόν το ήμισυ του δανείου θα βρεθούν από την μια στιγμή στην άλλη, σχεδόν ανέξοδα, με κύριο ιδιοκτήτη τις τράπεζες. Οι ιδιοκτήτες όχι μόνο θα χάσουν το σπίτι τους αλλά θα βρεθούν να οφείλουν και χρήματα στις τράπεζες, (τόκοι, έξοδα κ.α.) ή μπορεί να χάσουν το ποσοστό  που δεν μπορούν να πληρώσουν επί της αρχικής εκτιμηθείσας αξίας.

Τα χιλιάδες κατασχεμένα σπίτια που θα έχουν στην κατοχή τους   οι τράπεζες από τα μισο-απλήρωτα στεγαστικά δάνεια δεν είναι εξαγώγιμο προϊόν, δύσκολα θα βρεθούν τόσες χιλιάδες αγοραστές από το εξωτερικό και σίγουρα ο τραπεζικός κλάδος ή τα ξένα funds που πιθανώς θα θελήσουν να αγοράσουν μέρος τους, ως διαχειριστές χιλιάδων ακινήτων, θα επιδιώξουν να έχουν κέρδη.

Το πιο πιθανό τότε είναι να ψάξουν ενοικιαστές στους πρώην ιδιόκτητες, οι οποίοι εν τω μεταξύ θα είναι άστεγοι ίσως και άποροι.

Κάπως έτσι οι μεγάλοι χαμένοι της κρίσης θα είναι οι χιλιάδες οικογένειες που πίστεψαν στην ιδέα του ιδιοκτήτου σπιτιού με στεγαστικό δάνειο. Από ιδιοκτήτες  θα βρεθούν ενοικιαστές ή στο δρόμο.

Μέχρι σήμερα, αν και έχουν υπάρξει διάφορες πρωτοβουλίες για την αντιμετώπιση του προβλήματος η δύσκολη κατάσταση ακόμη δεν έχει έρθει. Το σίγουρο εδώ είναι ότι σε περίπτωση άρσης των πλειστηριασμών οι τράπεζες για να πάρουν στην κατοχή τους τα σπίτια θα χρησιμοποιήσουν δυνάμεις καταστολής.

Για τους λόγους αυτούς και πριν εξαπλωθεί το πρόβλημα είναι απαραίτητη η δημιουργία μια κοινωνικής πλατφόρμας- εργαλείο για την ανάληψη δράσης με στόχο την πρόληψη αυτών των διαδικασιών μέσα από την ενεργή κινητοποίηση των πολιτών, για την προστασία του γενικού συμφέροντος και την εδραίωση της κοινωνικής ειρήνης.