Παρά
το γεγονός ότι οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν
τη σήψη και την παρακμή του διαπλεκόμενου
μεταπολιτευτικού συστήματος η οπτική
γωνία που βλέπουν τα πράγματα Πασοκ και
ΝΔ ερμηνεύει την αλλαγή του κόσμου μας
με όρους παραμονής στην εξουσία και
χρησιμοποιούν κάθε θεμιτό ή αθέμιτο
μέσο για την μετατροπή της κρίσης σε
εργαλείο το οποίο θα εξασφαλίσει την
πολιτική τους συντήρηση και μόνο.
Υπό
αυτή την οπτική και με όχημα την
συγκυβέρνηση προσπαθούν,ερήμην της
κοινωνίας, να προσαρμόσουν το θεσμικό
πλαίσιο στα μέτρα τους.
Η θεωρία
των 2 άκρων, το κλείσιμο της ΕΡΤ, η
ποινικοποίηση των κοινωνικών αγώνων,
η απαξίωση της δημοκρατίας, το δημοκρατικό
αδιέξοδο που κατασκευάζουν κ.α. είναι
κάποια κραυγαλέα παραδείγματα που
δείχνουν την πολιτική τους κουλτούρα.
Είναι
πασιφανές ότι αποφασίζουν αποκομμένοι
από την κοινωνία και γράφουν την ιστορία
“σκοτώνοντας τα όνειρα του λαού. Τον
θέλουν σκυφτό, υποταγμένο, σιδηροδέσμιο
στα δεσμά της ζωής του ηττημένου και
για να το πετύχουν κατασκευάζουν εποχές
ενδείας και ταπείνωσης. Το δίκαιο και
το άδικο προσαρμόζονται στις ανάγκες
τους, για την σωτηρία της χώρας και για
λόγους ασφαλείας, όπως συνηθίζουν να
λένε .
Από την άλλη πλευρά, ένα αρκετά
μεγάλο τμήμα της κοινωνίας δεν έχει
επιλέξει ακόμη την αναμέτρηση, αν και
κατανοεί την ανάγκη της.
Οριοθετημένες
αρχές και πρακτικές που έρχονται από
το παρελθόν αποθαρρύνουν μορφές
συμπεριφοράς που θα άλλαζαν ριζικά την
ροή των πραγμάτων.
Έτσι, πολλές από
τις επιλογές της συγκυβέρνησης Πασοκ-ΝΔ
έχουν την σιωπηλή κοινωνική συναίνεση
και ως γεγονός μας αποκαλύπτει την
ανετοιμότητα – μη ανταπόκριση ενός
τμήματος της κοινωνικής βάσης να
προχωρήσει , (στον παρόντα χρόνο) σε
οριστική ρήξη με το παρελθόν.
Αυτή
η συνειδητή ή μη επιλογή από την κοινωνία
αποτελεί την βασική πηγή άντλησης της
δύναμης τους και σε επίπεδο στερεότυπων
και ηθών περιθωριοποιεί την δημιουργική
λογική και αναπαράγει τις πελατειακές
σχέσεις και το πλαίσιο της λιτότητας
ως κατεξοχήν πλαίσιο δεσμευτικών
κοινωνικών αξιών.
Η κυριαρχία του
εν λόγο μοντέλου προσέγγισης καταστρέφει
τους δημοκρατικούς θεσμούς, το κράτος
δικαίου αποδυναμώνεται και όπως φαίνεται
και από την εξέλιξη της ανεργίας
“φρενάρει” την παραγωγική και αναπτυξιακή
διαδικασία με όρους κοινωνίας. Τις
παραπάνω επισημάνσεις επιβεβαιώνουν
τόσο οι στατιστικοί δείκτες, όσο και η
ζώσα πραγματικότητα.
Στο σημείο
αυτό, δεν πρέπει να μείνει απαρατήρητη
και η νομοθετική διαδικασία, όπως
ασκείται από την Κυβέρνηση. Λειτουργεί
ως “γόμα” σκανδάλων του παρελθόντος,
διαστρεβλώνει το Σύνταγμα για να
“νομιμοποιηθεί” η πολιτική των μνημονίων
και ως ένα μεγάλο βαθμό “παίζει” και
το ρόλο του διανομέα πόρων και προνομίων
στους εκλεκτούς του συστήματος.
Θα
μου πεις τώρα!
Βρισκόμαστε στη μέση
του πουθενά χωρίς “πολεμική μηχανή”
Η
απάντηση στο ερώτημα είναι..ΟΧΙ.
Τα
τελευταία χρόνια το μαζικό κίνημα έχει
σχηματοποιηθεί, έχει τη δική του πολιτική
φωνή και παλεύει για τα συμφέροντα της
κοινωνίας.
Το βάρος τώρα πέφτει
στις πράξεις (όλων) και όχι στα λόγια.
Για
να ξεπεράσουμε την πολλαπλή κρίση που
βιώνει ο τόπος μας ο καθένας μας ένα
πράγμα πρέπει να έχει στο μυαλό του. Την
ανατροπή!!
Πως θα φτάσουμε στην
ανατροπή;
Κατά την γνώμη μου, όταν
ανακαλύψουμε αυτό που αναζητά η εποχή
μας και αυτό δεν είναι μόνο η μετάβαση
σε ένα άλλο σύστημα προσώπων ή διακυβέρνησης
είναι και η μετάβαση σε έναν άλλο τρόπο
κοινωνικής οργάνωσης.
Αν λοιπόν δεν
προσπαθήσουμε να βρούμε και να ανοίξουμε
νέα μονοπάτια κατασπαράζουμε τη ζωή
μας και γκρεμίζουμε το μέλλον.
VENCEREMOS
...
