Είναι
πλέον αποδεκτό από όλο και περισσότερους
, θεσμικούς και μη, ότι το μοντέλο
λιτότητας που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα
απέτυχε, τόσο σε μικρο- όσο και σε
μακρό-επίπεδο.
Βασικός
άξονας της πολιτικής που ακολουθήθηκε
και συνεχίζουν να ακολουθούν είναι η
ελαχιστοποίηση του κόστους λειτουργίας
κράτος, επιχειρήσεων, ατόμου, χωρίς να
λαμβάνονται υπόψη οι αναπτυξιακές
υστερήσεις τους, οι αδυναμίες της
δοµικής
τους
οργάνωσης και λειτουργίας και οι
διαφορετικές τους ανάγκες.
Παράλληλα,
η φορολογική πολιτική με τους δυσβάστακτους
φόρους σε επαγγελματίες, μισθωτούς και
συνταξιούχους δημιούργησε νέες
ανισότητες σε ότι αφορά την ανάπτυξη
της
πραγματικής παραγωγικής
τους ικανότητας και τις συνθήκες ζωής.
Επιπλέον,
οι δυσκολίες
επιβίωσης
οδήγησαν πολλούς σε ακραίες μορφές
φοροαποφυγής και ενθάρρυναν την μαύρη
εργασία. Απο τις εξελίξεις οι άμεσα
πληττόμενοι ήταν οι οικονομικά
ασθενέστεροι.
Στον
παρόντα χρόνο η ανεπάρκεια της εν λόγω
πολιτικής αποτυπώνεται σε κάθε πτυχή
της πολιτικής και κοινωνικοοικονομικής
ζωής του τόπου.
Ύφεση,
ανεργία, ακραία φτώχεια, κοινωνική
περιθωριοποίηση, κατάρρευση του
εγχώριου παραγωγικού, εμπορικού και
καταναλωτικού ιστού, δυσλειτουργίες
σε κρίσιμους τομείς του κράτους, ένας
ολόκληρος λαός στενάζει επειδή το
πλαίσιο του μνημονίου δεν δίνει
δυνατότητες επιλογής και αυτορύθμισης,
η μεταπολιτευτική ελίτ έβαλε τη
Δημοκρατία
στον
γύψο
για να επιβιώσει πολιτικά, κ,α, είναι
μερικά από τα φαινόμενα που συναντάμε,
σε μόνιμη βάση, τα 3 τελευταία χρόνια.
Έτσι
και με βάση τις πραγματικότητες που
ανέφερα παραπάνω μπορούμε να πούμε ότι
αυτό που δεν έλαβε υπόψη το μοντέλο
λιτότητας που εφάρμοσαν είναι ο παράγοντας
άνθρωπος, γ αυτό και απέτυχε.
Αρα,
η διάσταση
απόψεων-
χάσμα μεταξύ κοινωνίας και εφαρμοζόμενης
πολιτικής οδηγεί σε ένα συμπέρασμα
-λογική αναγκαιότητα.
Αν
πραγματικά θέλουμε να διαμορφώσουμε
εμείς τους όρους υπέρβασης της κρίσης,
τότε, τώρα
είναι η ώρα των μεγάλων και σημαντικών
αποφάσεων,
γιατί,
“θέλουμε να ζήσουμε και θέλουμε να
ζήσουμε τώρα”
