Στην εποχή μας βρίσκεται σε εξέλιξη, θα έλεγα σε ολόκληρη την Ευρώπη, μια μορφή διαλόγου μεταξύ κοινωνίας και πολιτικού συστήματος, ομως, εδω και αρκετά χρόνια στην πολιτική καθημερινότητα της χώρας η συζήτηση αυτή διεξάγεται κατά τρόπο αποσπασματικό και το πλαίσιο του διαλόγου χρησιμοποιείται χωρίς αντικείμενο προς συζήτηση. Ο πολίτης ως κύρια πηγή προβληματισμού δεν λαμβάνεται υπόψη, μάλιστα σε αρκετές περιπτώσεις αρκετοί πολιτικοί τόσο με τα λεγόμενα τους όσο και με τις πολιτικές πράξεις τους θεωρούν ότι δεν έχουν καμιά υποχρέωση να ακούν τον «καθένα», να αποδέχονται τη διαφορετική άποψη ή την ανεξάρτητη φωνή, θέλουν τον πολίτη απλό θεατή ή εξαρτημένο πελάτη χωρίς, πρότυπα, προσδοκίες και κίνητρα για την ανάληψη δράσης.. Ως άμεση συνέπεια ο πολίτης κουράζεται, κόπωση είναι μια ακραία μορφή ηθικής ρύπανσης, η οποία επηρεάζει αρνητικά την καθημερινή ζωή. Παράλληλα και η όποια μορφή θετικού προβληματισμού, αν υπάρχει, δεν έχει νόημα επειδή μόνο πάνω σε ουσιαστικές και σαφείς θέσεις, από όλες τις πλευρές, που επιδέχονται κριτική, στηρίζονται σε δεδομένα που προκαλούν δημιουργικές αντιπαραθέσεις, προσφέρονται για συνθέσεις και καταλήγουν σε σαφή συμπεράσματα επιτρέπεται μια σοβαρή συζήτηση.
Έτσι και, με βάση τις επισημάνσεις που προηγήθηκαν μπορούμε να πούμε ότι, δεν είναι δυνατόν να γίνεται σοβαρά λόγος για διάλογο, αφού δεν συντρέχουν ούτε οι υποκειμενικές, ούτε οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για τη διεξαγωγή του, αυτό πραγματικά δείχνει αλαζονεία και περιφρόνηση για τον πολίτη. Το γεγονός όπως είναι φυσικό, όπου και οπότε συμβαίνει διαταράσσει την δημοκρατική ομαλότητα και τροφοδοτεί φαινόμενα κρατικής διαφθοράς και βίας από όλες της πλευρές, κύρια επειδή ο καθένας προσπαθεί να ικανοποιήσει με μη αποδεκτούς τρόπους (νοθεύοντας τον ανταγωνισμό) ανάγκες που δεν ικανοποιηθήκαν μέσα στο πλαίσιο της τάξης. Κατά συνέπεια και στη βάση των όσων αναφέρω παραπάνω, είναι σαφές ότι ο πολιτικός λόγος και η πολιτική πράξη βρίσκονται σε αναντιστοιχία με τις εξελίξεις και τους κοινωνικούς προβληματισμούς. Ταυτόχρονα μια μεγάλη μερίδα πολιτικών δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι οι νέες ανάγκες που προέκυψαν από την εξέλιξη των παραγωγικών και κοινωνικών σχέσεων διεύρυναν την αντιληπτική ικανότητα και τις δυνατότητες επικοινωνίας του πολίτη. Οι πολλαπλές μεταβολές όπως ήταν φυσικό διαμόρφωσαν νέες κοινωνικές συνθήκες, έτσι αρκετοί πολιτικοί ξεχασμένοι στον κόσμο τους είναι απόντες σε όλους τομείς της κοινωνίας, δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες της εποχής, δεν κατανοούν την ουσία του προβλήματος, έχασαν ετσι και την ισχύ της αυθεντίας. Συνεπώς οι νέες συνθήκες προκαλούν την ανάγκη για πλήρη αναθεώρηση, σε μελλοντικές δραστηριότητες, του χαρακτήρα της πολιτικής
