Στην από κάθε άποψη δύσκολη εποχή που διανύουμε το δικαίωμα του κάθε ενός από εμάς να ζει σε μια ελεύθερη και ανθρώπινη κοινωνία τίθεται υπό αμφισβήτηση όσο ποτέ άλλοτε γεγονός που θέτει ερωτήματα για το τι είναι δίκαιο και τι άδικο στα όρια της δημοκρατίας.
Είναι επίσης κοινά αποδεκτό ότι τα προβλήματα της εποχής και η οικονομική κρίση απειλούν τόσο τον καθένα μας όσο και την δημοκρατία καθώς η προστασία της αξίας του ανθρώπου, ως υποχρέωση της πολιτείας, δεν διασφαλίζεται με τρόπο που να γίνονται σεβαστοί οι γενικά αναγνωρισμένοι κανόνες του δικαίου για τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα.
Η παγκόσμια συγκυρία, εσωτερικοί παράγοντες και συνθήκες δημιούργησαν άγνωστα μέχρι πρότινος προβλήματα, γεγονός που μεταβάλει την πολιτική και κοινωνικο-οικονομική βάση. Στα νέα δεδομένα η οικονομική και κοινωνική καθυστέρηση παρουσιάζεται ως μονόδρομος από το πλέγμα συμφερόντων που λυμαίνονται την εξουσία με αποτέλεσμα, πολιτικές ελευθερίες, το σύνταγμα και η κοινωνική δικαιοσύνη να δοκιμάζονται. Ξένοι τοποτηρητές, ανεπηρέαστοι από τις δικές μας επιλογές, αποφασίζουν για την ζωή μας.
To αποτέλεσμα αυτό δεν ήρθε τυχαία, το Κράτος, η δημόσια διοίκηση και οι θεσμοί της χώρας επί μακρά περίοδο δεν μπορούν να προσαρμόσουν την λειτουργία τους στην βάση των κοινωνικών αναγκών εξαιτίας της συνολικής έλλειψης στρατηγικού σχεδιασμού και της αδυναμίας του πολιτικού συστήματος να προτείνει κοινωνικά αποδεκτές λύσεις.
Η συνεχής υποβάθμιση του «κόσμου των αξιών» και της παιδείας, οι χρόνιες πολιτικές παθογένειες της Ελλάδας και το πελατειακό κράτος εγκλωβίζουν ή απαξιώνουν κάθε δημιουργική προσπάθεια για να επεκτείνουν την αδιαφάνεια και την αναξιοκρατία. Σε αυτό το «δοσμένο» προβληματικό πλαίσιο λειτουργίας οι προσπάθειες ενός μεγάλου τμήματος του πολιτικού προσωπικού συνήθως δεν αποσκοπούν στο να αναδείξουν κατευθύνσεις πολιτικής που θα έδιναν τη δυνατότητα στην χώρας μας να υπερκεράσει με επιτυχία τα συσσωρευμένα πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα. Νοιάζονται αποκλειστικά για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους ιδιοτελή συμφέροντα, για ένα κομμάτι εξουσίας. Αυτό σημαίνει ότι δεν βοηθούν και στην δημιουργία των αναγκαίων προϋποθέσεων για μια υγιή και βιώσιμη δημοκρατία.
Χιλιάδες πολίτες στέκονται απέναντι σε όλους αυτούς που θέλουν να κατευθύνουν τη σκέψη μας, τη συμπεριφορά μας και τη δράση μας για να εξυπηρετήσουν ολίγες και βραχείες λύσεις που δεν προστατεύουν το κοινωνικό δικαίωμα και την δημοκρατία.
Τα κόμματα είναι κομμάτι του λαού. Υπό αυτή την έννοια το κάθε πολιτικό ερώτημα χρειάζεται να λαμβάνει υπόψη τα αίτια που προκάλεσαν στο παρελθόν τα προβλήματα, τις ανάγκες, τις δυνατότητες, τους ανθρώπους και τις ιδιαίτερες συνθήκες κάθε περιοχής. Συνεπώς, η πολιτική πράξη δεν μπορεί από δω και στο εξής να θεωρήσει σαν βάση πολιτικές πρακτικές και «σχέσεις» που αγνόησαν το δικαίωμα των πολλών στην ευημερία, δεν μπορεί να αγνοήσει την ανάγκη για ενσωμάτωση της ισότητας των ευκαιριών στο σύνολο των πολιτικών, δεν μπορεί ο νομός μας και ο κάθε νομός της χώρας να εκπροσωπηθεί στο ελληνικό κοινοβούλιο με υποψηφίους που δεν γνωρίζουν τα προβλήματα του τόπου τους ή τα παρατηρούν από μακριά.
Σε μια τέτοια περίπτωση ο κανόνας του δικαίου χάνει την θέση του ως προϋπόθεση του σχηματισμού της συλλογικής έννοιας. Να στηριχτούμε επιτελούς στον εαυτό μας, για την ανασύσταση της δημοκρατίας, ανεξαρτησία, παραγωγική ανασυγκρότηση χωρίς εξωτερικά ελλείμματα ή πώληση περιουσιακών δικαιωμάτων.
Τούτων λεχθέντων και με δεδομένο ότι η οικονομική κρίση έχει πολιτικά και διεθνοπολιτικά αίτια η μετάβαση περνάει μέσα από την προστασία των δημοκρατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Αν η κυβέρνηση δεν θέλει ή δεν έχει τα πολιτικά μέσα να τα προστατέψει, η ελληνική κοινωνία είναι σίγουρο ότι πολύ σύντομα θα επιλέξει το δρόμο της αυτοπροστασίας, καθώς κανένας δεν θα δεχτεί τους εκβιασμούς των διεθνών και ντόπιων πατρώνων της κυβέρνησης. .
Η ιστορία δε συγχωρεί, το ίδιο και οι χιλιάδες που βλέπουμε το χείλος του γκρεμού να μετακινείται προς την πλευρά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου