Το μέλλον της Ευρώπης δεν είναι ο ολοκληρωτισμός του ευρώ

Είναι γνωστό ότι η συνθήκη της Λισσαβόνας σχεδόν πέρασε από το “παράθυρο” δεδομένου ότι αμφισβητήθηκε έντονα σε πολλά κράτη της Ευρώπης. Όσο για το τι  έγινε στην Ελλάδα, όπως όλα τα σοβαρά πολιτικά ζητήματα πέρασε στα “ψηλά” του ελληνικού κοινοβουλίου.

Ελάχιστοι είναι στην χώρα μας όσοι γνωρίζουν ότι υπάρχει Ευρωπαϊκό Σύνταγμα ή αλλιώς Συνθήκη για τη Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης η οποία περιλαμβάνει επίσης και άλλους δεσμευτικούς κανόνες για τα κράτη μέλη.

Σήμερα, η κρίση χρέους στη ζώνη του Ευρώ αποδεικνύει ότι η συνθήκη της Λισσαβόνας δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της εποχής και κατ' επέκταση να ανταποκριθεί στα αιτήματα των λαών που απαρτίζουν την ζώνη του Ευρώ.

Σε αυτό το αχανές και πολύπλοκο πλαίσιο τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα έχουν πάψει προ πολλού να δρουν μέσα στα όρια των αρμοδιοτήτων που τους έχουν ανατεθεί από τις συνθήκες, χωρίς μάλιστα να εξασφαλίζουν καλύτερο αποτέλεσμα από αυτό των εθνικών κυβερνήσεων.  Η πραγματικότητα που βιώνουμε φανερώνει οτι  τα αποτελέσματα των πολιτικών που εφαρμόζονται έχουν πλήξει ανεπανόρθωτα την κοινωνική σταθερότητα σε πολλά κράτη- μέλη.

Την παραπάνω σκέψη υποστηρίζουν και τα στοιχεία που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, περίπου 100 εκατομμύρια Ευρωπαίοι πολίτες βιώνουν συνθήκες σκληρής φτώχειας σε πολλαπλές διαστάσεις και σε βαθμό που θα μπορούσε εύκολα να χαρακτηριστεί ανθρωπιστική καταστροφή. (Σύμφωνα με τα στοιχεία της ελληνικής στατιστικής αρχής στην Ελλάδα είναι πάνω από 4,4 εκατομμύρια ο οικονομικά μη ενεργός πληθυσμός που δεν μπορεί να αντέξει οικονομικά μια σειρά από ανάγκες που θεωρούνται ουσιώδους σημασίας για μια αξιοπρεπή ζωή)

Επίσης, το γεγονός ότι έχει περιοριστεί το δικαίωμα της αρνησικυρίας από τα κράτη μέλη δημιουργεί προϋποθέσεις το αναγκαίο και χρήσιμο να καθορίζεται μονομερώς από τους πολιτικοοικονομικά δυνατούς που εκ των πραγμάτων αποκτούν τον απόλυτο πολιτικό, νομοθετικό και δημοσιονομικό έλεγχο.

Από την άλλη πλευρά, η Ελλάδα από το 2005 και μετά βίωσε τον ασφυκτικό έλεγχο τον ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων εξαιτίας της επιτήρησης ως αποτέλεσμα της απογραφής , έλεγχος που έγινε πιο συχνός μετά την έλευση της τρόικας. Δεν είναι ανάγκη να απαριθμήσω σε αυτό το σημείωμα τα αποτελέσματα της πολιτικής που μας επέβαλαν διαμέσου της απελθούσης κυβέρνησης , όλοι τα γνωρίζουμε.

Συνεπώς, η κρίση του ευρωπαϊκού χρέους δεν είναι αιτία όπως πολλοί προσπαθούν να την παρουσιάσουν, είναι σε ένα μεγάλο βαθμό και αποτέλεσμα τόσο του λάθους ευρώ - δομικού σχεδιασμού όσο και λανθασμένων επιλογών νομισματικής και οικονομικής πολιτικής σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Με άλλα λόγια, το πρόβλημα δεν είναι τεχνοκρατικό, είναι πολιτικό.

Όσο τώρα οι θεσμικά βολεμένοι γραφειοκράτες της ΕΕ θα υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει ανάγκη “ριζικής αναδιοργάνωσης της ευρωπαϊκής ένωσης” ή ότι η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας δεν θα στερήσει κάτι που δεν έχει χαθεί από τα εθνικά κράτη σε μια Ευρώπη που μέχρι χθες οι Βάσκοι αυτονομιστές έκαναν ανταρτοπόλεμο για να υπερασπιστούν την αυτοδιάθεση τους η έλλειψη εμπιστοσύνης θα επεκτείνεται και η δημοκρατία θα συρρικνώνεται σε βάρος της ευρωπαϊκής ενότητας.

Όσο για το κοινό νόμισμα, η ιστορία έχει αποδείξει ότι οι “νότιοι” βρίσκουν πάντα τον τρόπο τους.